Epilog - It's hard enough to face this world alone

Zaczynamy kazanie. 

*próba mikrofonu: raz, dwa, raz, raz, raz* 

Witam Was, Kochani, na ostatnim rozdziale historii Nothing to Lose - epilogu. Mam nadzieję, że mnie za niego nie udusicie, błagam, bez przemocy, pamiętajcie, przemoc jest zła. :33 

Chcę Wam życzyć zdrowych, spokojnych świąt. Dużo prezentów pod choinką, świetnych Dramione, miłości, wizyty Toma Feltona i reszty ekipy w Polsce. Spełniajcie swoje marzenia, Kociaki, bo to najważniejsze! :3

Nie umiem pisać przemów, wiecie?

Oprócz tego pragnę podziękować Wam za 50 000 wejść i ten rok, podczas którego byliście ciągle ze mną. Tak, blog obchodzi dzisiaj urodziny! Dokładnie 23 grudnia 2012 roku opublikowałam prolog historii Nie Pytaj Mnie o Jutro. Od tamtej pory myślę, że udało mi się wiele osiągnąć. Poznałam wiele wspaniałych ludzi, podszkoliłam swoje umiejętności w pisaniu. Nigdy nie sądziłam, że aż 50 tys. ludzi odwiedzi tego bloga, naprawdę! Jestem wdzięczna za te wszystkie komentarze, opinie, uwagi.

Chciałabym wymienić wszystkich po kolei i podziękować im osobiście, ale boję się, że o kimś zapomnę, dlatego zostanę przy takim ogólnym podziękowaniu. Kocham Was, po prostu. Wszystkich. Bez Was nigdy tyle bym nie osiągnęła. 

Dziękuję, że byliście, jesteście i, mam nadzieję, będziecie, gdy wrócę z nową historią.

Póki co zawieszam bloga. Przepraszam wszystkich, których rozczaruje moja decyzja. Powód? Nie wyrabiam się z czasem, tak po prostu. Do kwietnia, do egzaminów, pozostało tak mało czasu, a tu jeszcze trzeci etap olimpiady... Nie mogę poświęcić na pisanie tyle czasu, ile bym chciała. Przepraszam. 

Obiecuję, że wrócę.

Nie wiem, kiedy. Może za miesiąc, dwa, może nawet za kilka tygodni. Nie wiem kiedy, ale wrócę, kiedy tylko znajdę trochę czasu. Jeżeli tylko będę mieć dla kogo, będę pisać, bo kocham to robić i nie wyobrażam sobie bez tego życia.

Będę płakać, będę płakać.

*wdech, wydech, wdech, wydech*

 Przygotujcie chusteczki, Słońca.

Miłego czytania i jeszcze raz - wesołych świąt! :) 

PS. Bardzo bym prosiła, żeby każda osoba, która czytała to opowiadanie, napisała choć króciutki komentarz. Chcę wiedzieć, ile osób towarzyszyło mi podczas NTL. :) 

If your heart stops beating, God rest my soul

Dig this grave for two, I can’t live without you*

Pik, pik, pik.

            To były ostatnie minuty życia Draco Malfoy’a i on sam doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Pogodził się z nadchodzącą śmiercią. Osiągnął w życiu wszystko, czego mógłby pragnąć. Uciekł spod kontroli ojca, poznał najpiękniejszą dziewczynę na świecie, której oddał swoje serce, stanęli przed ołtarzem, mieli razem trójkę dzieci – Scorpiusa, Narcyzę i Rosemary. Wszystkie wspomnienia sprawiały, że odchodził z tego świata z uśmiechem na twarzy, trzymając za rękę swoją starszą córkę.

            - Wiesz, Narcyzo – wyszeptał, choć mówienie sprawiało mu sporo bólu. – miałem wszystko, czego mogłem sobie tylko zażyczyć. Pieniądze, urodę, reputację. Ale to wszystko ot tak, nagle przestało mieć znaczenie, gdy twoja mama pojawiła się w moim życiu. Byłem oburzony, gdy dowiedziałem się, że będziemy razem pracować. To było coś niezwykłego, by dwójka wrogów została zmuszona do współpracy. Żałuję, że tak wiele czasu spędziliśmy na kłótniach, tak wiele go zmarnowaliśmy…

Gdy dowiedziałem się, pięć lat po twoich narodzinach, że Hermiona nie żyje, poczułem się, jakby ktoś wyrwał mi duszę. Była całym moim światem, jedyną nadzieją. Wiedziałem, że nikogo nie będę umiał pokochać tak, jak jej. Zostaliście mi tylko wy – ty, Rose i Scorp.

            Po policzkach Narcyzy spływały słone łzy. Tak, doskonale pamiętała, jak tacie było ciężko po śmierci mamy. Miała co prawda tylko pięć lat, ale niektórych wspomnień nie da się zatrzeć. Opuchnięte, czerwone powieki nigdy nie płaczącego, zawsze twardego jak kamień, niewrażliwego ojca na zawsze zapisały się w jej pamięci.

            Draco tymczasem powoli rozkoszował się przypominaniem sobie coraz to nowych wspomnień, związanych z Hermioną.

            Pierwsze spotkanie…

           

            - Ona jest naprawdę ładna!

            - Zabini, czy tobie padło na mózg? To mugolaczka – Draco prychnął z pogardą, patrząc na swojego przyjaciela, Blaise’a, który wydawał się wyraźnie zachwycony urodą brązowowłosej.

            Młody Malfoy nie mógł wyjaśnić, skąd w jego sercu pojawiło się dziwne uczucie lodu, spowodowane słowami Zabini’ego. Hermiona była jego. To on pierwszy ją zauważył. Była jego, po prostu jego!

Draco zbeształ się w myślach. To była tylko szlama Granger, jak on mógł myśleć o niej w ten sposób?

 Pierwszy dzień pracy…

            - Nie będę pracować z Granger.

            - Nie będę pracować z Mafoy’em!

            Krzyki dwojga oburzonych młodych ludzi rozbrzmiewały echem w  biurze.

            - Będziecie, będziecie – uśmiechnął się Harry, jednak jego mina, szybko zmieniła się w grymas. – Oboje jesteście najlepszymi aurorami, jakich mamy. Jest wojna, musimy współpracować, by wygrać. Jesteście niezastąpieni. Proszę was. Jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za siebie, lecz także za wszystkich bezbronnych ludzi. Czy naprawdę nie potraficie przełamać swojej nienawiści dla ich dobra?

            Malfoy tylko prychnął, szyderczo się uśmiechając. Przemowa, która wyraźnie, co było widać po twarzy aurorki, uderzyła w sumienie szatynki, nie wzruszyła go.

            - Ładna gadka, Potter. Dobrze, wspólniczko. Możemy pracować razem. Będzie zabawnie – Nikt nie wiedział o uczuciach, które wybuchły w duszy Ślizgona na jej widok. Mógł udawać. Był doskonałym aktorem.

            Pocałunki…

            Jej usta były idealne. Och, ona cała była perfekcyjna. Idealna w każdym calu. Wspaniała, jedyna w swoim rodzaju. Inna od tych pustych panienek, którym zależało jedynie na jego pieniądzach. Ona dostrzegła w nim to, czego nie zauważył nikt inny. Człowieka. Duszę. Nie tylko wygląd.

            Hermiona spała. Zmarszczyła lekko nos, gdy poczuła usta mężczyzny na swoich. Lubiła ten sposób budzenia. Wtedy nawet poranki nie wydawały się takie straszne.

            - Dzień dobry – usłyszała jak zza mgły głos Draco. Mruknęła coś w odpowiedzi, przykrywając się jeszcze szczelniej kołdrą – Słońce, pobudka.

            Gryfonka leniwie otwarła jedno, następnie drugie oko. Uśmiechnęła się na widok rozczochranego blondyna, którego oczy nadal były urocze zaspane. Złożyła lekki pocałunek na jego ustach, przyciągając go jeszcze bliżej siebie. Draco opadł na łóżko, z przyjemnością zatracając się w pocałunku.

            Ta chwila, zresztą jak wiele, związanych z NIĄ, była idealna.

           Zaręczyny.

            - Tak, Draco Malfoy’u, wyjdę za ciebie.

            Blondyn zamarł, oniemiały. Nadal klęczał, z wyciągniętym przed siebie pierścionkiem i wyraźnie coś rozważał.

            - Czy ty powiedziałaś „tak”? – krzyknął w końcu. Hermiona, z której oczu kapały łzy wzruszenia, tylko pokiwała głową. Już sekundę później znalazła się w ramionach narzeczonego, który obrócił ją wokół własnej osi, śmiejąc się. Był najszczęśliwszym mężczyzną na całej Ziemi. Kochał tę dziewczynę, a ona odwzajemniała jego uczucie. Cóż więcej mógłby chcieć?

            Uśmiech Draco nieznacznie się poszerzył. Ślub czy wieść o ciąży Hermiony pamiętał jak przez mgłę. Był wtedy taki szczęśliwy!

            Lecz miłość to nie tylko te piękne chwile. To także bolesne i smutne wspomnienia, raniące naszą duszę ostrym sztyletem, rozrywające ją na pół. Chwile, o których myśl sprawia, że w oczach pojawiają się łzy, a twarz wykrzywia grymas.

            - Granger, zostań dziś w domu – Draco od rana męczyło złe przeczucie. Wiedział, że w ciągu najbliższych godzin wydarzy się coś strasznego. Nie umiał wyjaśnić swojego niepokoju, po prostu to czuł. Właśnie dlatego z całej siły starał się zatrzymać Hermionę w domu, nie wypuszczając jej na żadną aurorską misję.

            Hermiona westchnęła ciężko, zarzucając na ramiona płaszcz. Lekko się uśmiechnęła i pocałowała swoją córkę, Narcyzę, przytulającą się do jej nogi, w czoło. Po chwili równie czułym gestem pożegnała się z Draco, mrucząc:

            - Wiesz przecież, że muszę – westchnęła.

            - Zostań, proszę – spojrzał prosto w ukochane, brązowe oczy żony. – Jeden dzień możesz sobie odpuścić. Nie idź, zostań… - szepnął, widząc, że uparta Gryfonka już otwiera drzwi. Posłała mu ostatni uspokajający uśmiech i całusa, po czym zniknęła.

            Wtedy właśnie Draco Malfoy po raz ostatni widział swoją żonę żywą.

            - To boli, tak bardzo boli. Wiedziałem, że stanie się coś złego. Powinienem być bardziej stanowczy, zatrzymać ją w domu, choćby siłą. Zawsze była taka uparta, dlaczego tak łatwo jej uległem?

            Narcyza westchnęła ciężko, widząc, że na myśl o smutnych chwilach i tak nadwyrężone serce jej ojca jeszcze bardziej przyspiesza. Jej oczy zaszkliły się.

            - Pamiętam, jakby to było wczoraj, a minęło już trzydzieści lat… - Draco kontynuował swój monolog. – Czas nie leczy ran. On tylko przyzwyczaja nas do cierpienia, pustki, żalu.

            - Draco, Hermiona… Ona nie żyje – głos Harry’ego załamał się, a brunet ukrył twarz w dłoniach, by nikt nie zauważył jego łez.

            Twarz Draco była niczym kamienna maska, nie wyrażała żadnych emocji. Nie dawał po sobie poznać, że jego serce właśnie pękło na pół.

            Jego żona, jego miłość, lepsza połówka odeszła z tego świata. Został sam.

            Wyszedł z gabinetu, nie zważając na składających mu kondolencje ludzi i nie pozwalając sobie na łzy. Dopiero w samotności pozwolił sobie na łzy. Rozpłakał się, tak po prostu, chowając twarz w dłoniach. Czy ciążyła na nim jakaś cholerna klątwa? Choć raz w życiu coś mu się udało! Miał rodzinę! Był szczęśliwy! Został brutalnie wyrwany z cudownego snu, w którym egzystował.

            - Dlaczego? – szepnął, patrząc w niebo. Jakby w odpowiedzi, z nieba zaczęły spadać krople deszczu, obmywając policzki Draco z łez.

            Malfoy uśmiechnął się smutno. Hermiona zawsze znajdowała sposób, by otrzeć słone krople z jego twarzy. Nawet tam, z góry, pilnowała, by jej mąż nie był smutny.

            Nie widział jej, ale czuł jej obecność.

            - Czekaj na mnie, kochanie.

            - Chciałeś do niej dołączyć? – spytała Narcyza, mocniej chwytając pomarszczoną dłoń ojca i składając na niej delikatny pocałunek.

            - Bywało ciężko… Samotny ojciec z trójką dzieci – zaśmiał się chrapliwie, co spowodowało atak kaszlu. Był chory, bardzo ciężko chory. – Żałuję, że Hermiona nie mogła zobaczyć pierwszej dziewczyny Scorpiusa. Była by dumna z ciebie, z odznaki Prefekta Naczelnego, wiszącej na twojej szacie w siódmym roku nauki. Nie doczekała nawet pierwszych urodzin Rose. Będę musiał jej tyle opowiedzieć… - staruszek przymknął oczy.

            - Kocham cię, Cyz. Scorpiusa i Rose też, tak bardzo mocno. Będziemy pilnować was razem z mamą z góry…

            Rytmiczne pikanie aparatury przeszło w ciągły pisk. Do Sali wbiegli lekarze, próbując ratować pacjenta.

            Było już jednak za późno.

            21 czerwca 2041 roku Draco Malfoy odszedł z tego świata, by ponownie spotkac się ze swoją miłością, Hermioną Granger.

            Na jego grobie wyryto:

„If your love is just a dream, don’t wake me up
            it’s hard enough to face this word enough…”**

      

* tłum. „Jeżeli twoje serce przestanie bić, Bóg zabierze moją duszę

      wykopcie ten grób dla dwojga, nie umiem bez ciebie żyć”

** tłum. „Jeżeli twoja miłość jest tylko snem, nie budź mnie

Tak ciężko jest stawić czoła światu samemu…”

Oba cytaty pochodzą z przepięknej piosenki blessthefall – Open Water