Rozdział 3

Dzień dobry. ^^ 

Dodaję następny, już trzeci rozdział. Mi osobiście czegoś w nim brakuje, ale cóż, początki bywają trudne. :) 

W środę dopadła mnie wena i napisałam następne dwa odcinki. W związku z tym, mam już piętnaście rozdziałów czekających grzecznie w kolejce na publikację. 

Zapraszam do lektury. ^^

PS. Dopisek z ostatniej chwili - ponad 200 wejść! Mówiłam... Pisałam już, że Was kocham? *-*

Wszystko w porządku, panno Granger? – zapytał Dumbledore, gdy Hermiona ponownie stanęła w progach jego gabinetu.

- Tak, panie profesorze. – odparła zaszokowana wspomnieniami Gryfonka.

- Sama widzisz, Hermiono, że Draco nie miał łatwego życia. Ojciec wykorzenił z niego wszystkie wartości, takie jak miłość, przyjaźń, zaufanie.

- Rozumiem… Ale, profesorze Dumbledore, czemu pokazał mi pan te wspomnienia? Dlaczego właśnie mi? Wie pan przecież, że razem z Malfoy’em… nie darzymy się szczególną sympatią.   

            - Oj, panno Granger, jeszcze zrozumiesz. – stwierdził z uśmiechem Dumbledore, pozostawiając osłupiałą dziewczynę bez odpowiedzi. Ruchem dłoni wskazał Gryfonce drzwi. Dziewczyna, ciągle zszokowana, ruszyła do wyjścia z gabinetu, szepcząc ciche „Dobranoc” dyrektorowi.

Nie usłyszała już cichego chichotu Albusa Dumbledore’a.

                                                                           ***

            Nowy dzień przywitał uczniów Hogwartu ciepłą temperaturą, promieniami słonecznymi i… nawałem zajęć.

            - Oni chyba zwariowali. – zawył Ron, patrząc na podział godzin szóstej klasy Gryfonów. – Pierwszy dzień szkoły i eliksiry z Ślizgonami. Cudowny początek roku. 

            - ELIKSIRY?! BOŻE, NIE SKOŃCZYŁAM JESZCZE CZYTAĆ PODRĘCZNIKA, NIE MÓWIĄC O LEKTURACH UZUPEŁNIAJĄCYCH! – krzyknęła Hermiona. Chłopaki popatrzyli na nią nierozumnym wzrokiem. Nie zdążyli nic powiedzieć, bo Gryfonka wybiegła z Wielkiej Sali i pomknęła w stronę biblioteki. Po drodze wpadła w kogoś.

            - Ej, uważaj, jak łazisz Granger! – powiedział Draco. – Rozumiem, że moja uroda cię olśniewa, ale czy ciągle musisz na mnie wpadać?

            - Przepraszam.– rzuciła tylko Gryfonka i kontynuowała bieg do biblioteki.

            Ślizgon pokręcił głową z uśmiechem. Kto jak kto, ale ta szlama go rozbawiała. Kto normalny idzie w pierwszy dzień szkoły do biblioteki?

            Chłopak ciągle w dobrym nastroju wszedł do Wielkiej Sali.

***

             

            - W tym roku, nauka eliksirów będzie miała trochę inną formę, niż w latach poprzednich. Przez pierwszy semestr będziecie wykonywać projekt z drugą osobą. Każda para będzie miała za zadanie zrobić coś innego, więc nie liczcie, że uda wam się spisać coś od innej grupy – opowiadał Severusa Snape, nauczyciel eliksirów, znienawidzonego przez większą część uczniów przedmiotu. –Wszystkie grupy będą musiały  przygotować doświadczenia z danym składnikiem magicznym. Żeby wam się to udało, musicie współpracować, zrozumiano? – uczniowie, mimo że zdegustowani pomysłem, pokiwali głowami.

            - Zacznijmy więc dobieranie par. Na początek… Może pan Potter? – zapytał z ironicznym uśmieszkiem Nietoperz. - Myślę, że najlepiej będzie ci się pracowało z panem Goyle. Za to Weasley sądzę, że najlepiej dogada się z Crabble’m, prawda? – Snape chodził między stolikami i przydzielał uczniów. – Hermiono, z kim chciałabyś współpracować? Może by tak z panem… Malfoy’em?

            Gryfonka chciała zaprotestować. Ona z Malfoyem? Niedoczekanie! Gryfonka nie będzie odwalać całej roboty tylko dlatego, że Wielki Szanowny Pan Arystokrata nie raczy współpracować! Wiedziała jednak, że Snape i tak nie uwzględni jej prośby, więc po co próbować?

            - Dobrze, panie profesorze. – odparła.

***

            - Hermiono, jak mogłaś się na to zgodzić? – po raz kolejny roztrząsał sprawę Rudzielec, kiedy razem z Harry’m i dziewczyną szli na posiłek do Wielkiej Sali.

            - Ron, dajże mi już spokój! To ja będę współpracować z tym dupkiem, więc co cię tak martwi?

            - Granger, jak ty się o mnie wyrażasz? Nieładnie.  – zza pleców Gryfonki odezwał się dobrze znany dziewczynie głos. Draco słyszał ostatnią wypowiedź brunetki. – Szlama nie powinna obrażać urodzonych wyżej od siebie.

             W Hermionie coś pękło. Malfoy obrażał ją przez sześć lat, od kiedy po raz pierwszy pojawiła się w Hogwarcie. Nie zamierzała przejmować się jego słowami, jednak teraz nie wytrzymała. Po jej policzkach zaczęły spływać łzy – łzy goryczy i żalu.

            Gryfonka obróciła się w stronę Ślizgona i powiedziała cicho:

            - Wolę być szlamą, niż tobą – zasranym egoistą! Ranisz wszystkich wokół siebie, nie widzisz tego?

Po tych słowach wyszła z holu Wielkiej Sali i skierowała się na błonia.