Rozdział 8

Tum, tum, tum.  Kilka dni nie byłam w stanie wchodzić na bloga, zajrzałam wczoraj i 1300 wyświetleń. Jak to dumnie wygląda... *-*

Trochę smuci mnie fakt, że ostatni rozdział przeczytało (jak wynika ze statystyki) ponad 40 osób, a tylko 2 skomentowały.  Kochani, klawiatura nie gryzie. :)

 Za komentarze dziękuję dziewczynom: Skyler;* i rosmaneczce. 

Z góry przepraszam, że rozdział jest taki krótki. Mam nadzieję, że mimo to Wam się spodoba.

Zapraszam do czytania. :)

„Chciałbym być sobą, chciałbym być sobą wreszcie!

/Perfect „Chcemy być sobą”

            Nastał weekend i trójka Gryfonów, wraz z pomocą Dumbledore’a, teleportowała się przed gmach budynku, który znajdował się na Grimmauld Place 12.

            Teraz, po śmierci Syriusza, dom należał do Harry’ego. Ten jednak nie czuł się jego właścicielem. Nie był w końcu rodowitym Black’iem, który powinien przejąć rezydencję.

            Gryfoni ostrożnie weszli do przedpokoju. Rozejrzeli się po zakurzonym pomieszczeniu. Brunetka zaciekawiona rzuciła okiem na wiszące na ścianie drzewo genealogiczne rodziny Black’ów. Wszystkie magiczne rodziny były ze sobą spokrewnione, na życiorysie widniały więc tak dobrze znane jej nazwiska jak  Malfoy czy Zabini.

            - Może zajrzyjmy do pokoju Syriusza, co? – zaproponowała nieśmiało Hermiona, odwracając wzrok od drzewa genealogicznego.  

            Gdy chłopcy przystali na ten pomysł, cała trójka udała się do pokoju chrzestnego Harry’ego.

            Weszli do dużego pokoju, poobklejanego mugolskimi plakatami. Harry z lekkim uśmiechem pomyślał, że mimo tych wielu lat, to miejsce nic się nie zmieniło. Na ścianie, tuż nad łóżkiem wisiało zdjęcie przedstawiające Łapę, Rogacza, Lupina i Glizdogona. Wybraniec spojrzał na swojego ojca, który uśmiechał się radośnie w stronę obiektywu, obejmując ramieniem Syriusza i Remusa.

            W czasie, gdy Harry podziwiał wiszące na ścianie fotografie, Hermiona zaczęła się rozglądać po pokoju, szukając wskazówki, która ujawniła by, o co chodziło w liście. Na biurku brunetka zauważyła portret pięknej kobiety. Blondynka na zdjęciu usilnie próbowała przekazać coś Hermionie, wskazując na szufladę biurka.

            - Chłopaki? Chyba coś znalazłam. Spójrzcie. – zawołała Gryfonka, pokazując towarzyszom odkrycie.

            Harry zaciekawiony mruknął:

            - Zobaczmy, co Syriusz tam schował… - otworzył szufladę. Tam, przyrzucony stosem papierów, znajdował się  bogato zdobiony, srebrny naszyjnik. Do srebrnego łańcuszka przyczepiona była karteczka.

Harry,

Daj ten naszyjnik Hermionie. Niech pilnuje go jak oka w głowie.

Powodzenia.

                                                                                         Łapa

            Hermiona wzięła łańcuszek. Nie wahając się, założyła go na szyję. Naszyjnik zabłysnął zielenią. Nagle brunetka poczuła spokój, jakby odzyskała rzecz, którą zgubiła dawno temu. Gdy przyłożyła dłoń do wisiorka, poczuła, jakby malutkie serduszko biło wewnątrz metalowej obudowy.

            - Hermiono, nie powinnaś tego zakładać! A co, jeżeli to niebezpieczne? – krzyknął Bliznowaty, łapiąc dziewczynę za nadgarstek i patrząc na nią z przerażeniem.

            - Daj spokój, Harry! Syriusz nie chciałby przecież mojej krzywdy. Będę pilnować naszyjnika, aż dowiemy się czegoś więcej. – stwierdziła Gryfonka.

***

            Draco Malfoy, siedząc w swoim dormitorium, odczuwał trudny do wytrzymania ból. Jego lewe przedramię niesamowicie piekło. Znak mienił się wyraźną czernią. Chłopak wiedział, co to oznacza. Lord Voldemort był wściekły.

            Czemu jednak on musiał cierpieć za humory swojego mistrza?