Rozdział 12

Cześć, kochani! 

Na początku chcę Wam podziękować za rekordową ilość komentarzy pod poprzednią notką. 12 komentarzy to już jest coś. ;) 
Mam nadzieję, że dzisiejsza notka spodoba się i uznacie, że warto było czekać na nią caluuuuśki długi tydzień. 

Liczę na następne komentarze, bo uwierzcie mi, nic nie daje tyle weny, co właśnie Wasze opinie. ^^

Zapraszam do czytania. 

PS. Rozdział dedykuję mojej kochanej Skyler, za wszystkie rozmowy na gg. Mam nadzieję, że rozdział Ci się spodoba, Słońce. ^^

PS2. Dziękuję za obie nominacje do Liebster Award. Gdy tylko znajdę chwilkę, opublikuję posta z odpowiedziami na pytania i nominacjami. ;) 

" Remember, this is just a game..."

/30 Seconds to Mars ' A Beutiful Lie ' 

Brunetka patrzyła na swoją matkę, nie mogąc uwierzyć w to, co mówi kobieta. Po chwili uświadomiła sobie, że to musi być prawda. Wiedziała, że Jean nie skłamałaby w tak ważnej sprawie. Wtedy poczuła się zdradzona. Ostrze wbiło się w jej serce.

Zaufała Draco. Wierzyła w każde jego słowo, w każde uczucie, odbijające się w jego szarobłękitnych oczach. W jej głowie jeszcze brzmiał czuły głos chłopaka, który mówił jej, że jest niesamowita. Ciągle czuła smak ust chłopaka na swoich. Myślała, że coś dla niego znaczy.

A to wszystko była tylko gra.

- Mamo, jesteś pewna, że to był on? – zapytała brunetka nieswoim głosem. Ręce zaczęły jej niebezpiecznie drżeć, chłód ogarnął całe jej ciało.

- Na początku zauważyłam tylko szare oczy. Gdy wychodzili, kaptur zsunął mu się z głowy i zobaczyłam platynowe kosmyki. To musiał być on, przecież wiem, jak wygląda. – odpowiedziała, patrząc na córkę, która schowała twarz w dłoniach. – Córeczko, czy ty coś do niego czujesz? Ten sposób, w jaki na niego patrzyłaś, te ukradkowe, czułe gesty… Tego nie da się nie zauważyć. – dodała zatroskana.

- Tak. – potwierdziła brunetka. Gdy podniosła głowę, Jean przeraziła się, patrząc na jej matowe, obojętne spojrzenie.  – Ale teraz, to nie ma żadnego znaczenia.

***

Następny tydzień Hermiona spędziła wraz ze swoją mamą w domu w Londynie. Pani Granger bała się tam wrócić, jednak za namową córki, zgodziła się. Dom został otoczony zaklęciami ochronnymi przez Zakon Feniksa. Obie kobiety codziennie odwiedzały Thomas’a, który nadal był w stanie śpiączki.

Gdy Jean już spała, Hermiona często siadała na oknie swojego pokoju i zastanawiała się nad tym, co będzie gdy wróci do szkoły. Na samą myśl, że codziennie będzie widzieć Draco, dostawała dreszczy.

Czy go kochała? Zdecydowanie tak. Każda myśl poświęcona była blondynowi. Wiedziała, że po powrocie będzie musiała zmierzyć się z trudną decyzją.

„Zamykam oczy i spuszczam głowę, gdy widzę Ciebie przypadkiem… ”

/ ŁZY „Niebieska sukienka”.

Hermiona siedziała w dormitorium. Nadrabiała właśnie zaległości z ostatniego tygodnia. Wbrew temu, co sądziła, nie było to aż tak dużo materiału. Właśnie przeglądała notatki z transmutacji, gdy do jej okna zapukała dzióbkiem mała sowa.

Gryfonka otwarła okno. Wzięła papier do ręki i zaczęła czytać liścik.

Hermiono,

możemy się spotkać za 10 minut w Pokoju Życzeń?

                D.M

               Zdenerwowana, zmięła papier w kulkę i rzuciła nią o ścianę. Po chwili namysłu wysłała jednak twierdzącą wiadomość i wyszła z pokoju, na spotkanie ze swoim wrogiem. Z wrogiem, w którym była niezaprzeczalnie zakochana.  

***

Draco siedział w Pokoju Życzeń. Bał się tego spotkania. Obawiał się, że dziewczyna dowiedziała się prawdy co do wypadku jej rodziców. Przecież on nie chciał, żeby tak to wyglądało…

Do pokoju weszła Hermiona. Nie podeszła jednak do niego i swoim zwyczajem nie pocałowała go w policzek. Usiadła naprzeciw chłopaka i milczała. Po chwili spytała:

- Dobrze się bawiłeś? – w jej oczach zalśniły łzy. – Miałeś ubaw torturując mojego ojca? Wiesz, że on nadal się nie obudził?

Chłopak podszedł do niej. Klęknął obok fotela, na którym siedziała.

- To nie tak, przecież wiesz…

- Nie, nie wiem. – wybuchła. – Nic nie wiem! Przecież jestem tylko nic nie wartą szlamą, a moi rodzice bezwartościowymi śmieciami!

- Nie mów tak o sobie. – powiedział spokojnym tonem blondyn. Poczuł, jak coś ściska go w sercu. W oczach dziewczyny nie było już zwykłego ciepła, tylko iskierki żalu i zawodu. – Nie chciałem torturować nikogo, a już w szczególności twojego ojca. Zmusili mnie do tego, inaczej nigdy bym tego nie zrobił. Jesteś dla mnie ważna, ja naprawdę cię.. – nie dokończył, bo zdenerwowana Gryfonka mu przerwała.

-  Nie, Draco. Powinniśmy od początku wiedzieć, że to nie ma sensu.– szepnęła, patrząc prosto w szarobłękitne tęczówki chłopaka. – Co by się stało, gdyby Czarny Pan dowiedział się o naszych relacjach?

Chłopak uciekł wzrokiem, nie chcąc patrzeć na dziewczynę. Dobrze znał odpowiedź na jej pytanie.

- Draco. – powiedziała. – Odpowiedz.

- Zabili by cię. – odparł w końcu, patrząc na ścianę.

Hermiona zbladła. Spodziewała się takiej odpowiedzi, jednak ciągle tliła się w niej nadzieja, że byłoby inaczej. Chciała wyjść z pokoju, jednak zatrzymał ją blondyn. Zamiast coś powiedzieć, pocałował ją. Tak delikatnie i słodko, jak nigdy. W ten pocałunek włożył wszystkie swoje uczucia. Chciał jej przekazać, że jest dla niego wszystkim, że tylko dla niej rano wstaje i następny dzień walczy sam ze sobą; że ją kocha.  

Hermiona wiedziała, że to ostatni pocałunek, że to, co było wcześniej, już nigdy nie wróci. Nie mogli ryzykować. Poza tym, kim ona tak właściwie dla niego była?  Tylko zabawką? Przyjaciółką? Nie mógł przecież odwzajemniać uczucia, którym ona go obdarowała. Po jej policzkach spłynęły następne łzy.

Całowali się, nie bacząc na nic. Nie przeszkadzał im słony smak łez dziewczyny. Chwila zapomnienia musiała jednak kiedyś minąć. Odepchnęła go, gdy przed oczami pojawił się obraz leżącego na szpitalnym łóżku ojca. Wstała i szepcząc : „ Draco, to koniec. Od tej pory znów jesteśmy wrogami…” wyszła z pokoju.

Draco został sam, siedząc na zimnej podłodze. Beznamiętnie wpatrywał się w jeden punkt, gdzieś za oknem.  

***

Mijały tygodnie. Hermiona pierwszy raz w życiu tak cierpiała. Mijając Draco na korytarzach spuszczała głowę, nie chcąc patrzeć na chłopaka, którego tak mocno pokochała. Jej oczy straciły te niesamowite iskierki życia i radości. Wiele nocy spędzała na parapecie w sowiarni, gdzie po raz pierwszy pocałowała Ślizgona. Żyła wspomnieniami tamtych pięknych chwil. Odsunęła się od przyjaciół, którzy nie rozumieli jej zachowania. Opuściła się nawet w nauce. Po raz pierwszy w życiu dostała Zadowalający z transmutacji, ale nawet się tym nie przejęła. Na lekcjach nie wyrywała się już do odpowiedzi.

Nic już się nie liczyło.

***

Draco żył jak w horrorze. Ciągle wykonywał polecenia Czarnego Pana. Spędzał ten tydzień w Malfoy Manor, rzekomo z powodu choroby ojca. Tak naprawdę wezwał go jednak Czarny Pan, który chciał porozmawiać z najmłodszym Śmierciożercą. Odkąd przybył do rezydencji praktycznie nie odzywał się, spędzając czas wyłącznie w swoim pokoju. Kiedyś obawiał się każdego kolejnego dnia – teraz było mu już obojętne. Nie miał dla kogo żyć.

            Siedział na parapecie. Miał na sobie tylko spodnie, nie chciało mu się nawet szukać rzuconej gdzieś w kąt koszuli. W ręku trzymał papierosa – jedyny mugolski wynalazek, który był w stanie zaakceptować. Z utęsknieniem patrzył na stojącą na stoliku Ognistą, przeklinając w myślach dzielącą go od butelki odległość. 

            Nagle do pokoju wparował Lucjusz Malfoy.

            - Boże, Draco, coś ty z sobą zrobił? – westchnął zniecierpliwiony, patrząc na zaciągającego się dymem syna.

            - Zupełnie nic. – syknął chłopak. Chciał być sam. – Możesz już wyjść?

            Lucjusz oburzony odparł:

            - Jak ty się do ojca odzywasz? – jednym sprawnym ruchem różdżki rzucił na syna Crucio. Blondyn nie wydał z siebie żadnego dźwięku, przyjmując ból w milczeniu. Gdy zaklęcie przestało działać, podniósł z podłogi papierosa. Gdy zobaczył, że ten się wypalił, zaklął  szpetnie. Podszedł do szafki, wziął Ognistą i nie zawracając sobie głowy szukaniem szklanki pociągnął łyk bursztynowego napoju. Wrócił z butelką na parapet i oddał się rozmyślaniom, nie zwracając uwagi na nadal stojącego w progu Lucjusza, który z niedowierzaniem patrzył na syna. 

            - Jutro masz się stawić u Czarnego Pana. – dodał ojciec, wychodząc z pokoju. Voldemort zajmował teraz dwór rodziny Lestrange. Chłopak westchnął na myśl o spotkaniu z mistrzem i swoją ukochaną ciotką, Bellą.