Rozdział 15

Czołem!^^ 

Z serii ogłoszeń parafialnych: 

1. Następna notka ukaże się jak zwykle w piątek, jeżeli pod dzisiejszą notką będzie przynajmniej 10 komentarzy. :3 

Wybaczcie, że Was szantażuję, ale lubię mieć poczucie, że mam dla kogo pisać. :) 

2. Moi drodzy, powoli tracę pomysł na to opowiadanie. Mam jeszcze kilka rozdziałów w zanadrzu, lecz brak weny na nowe. Jeżeli macie jakieś pomysły, którymi chcielibyście się ze mną podzielić, macie jakąś wizję, jakbyście chcieli, by to opowiadanie wyglądało, zapraszam do

pisania na gg: 46265264

3. Mam nadzieję, że śnieżek, który, przynajmniej u mnie, spadł ostatnio baardzo obficie, pomoże wczuć Wam się w klimat Świąt Bożego Narodzenia, które będą mieć miejsce przez kilka następnych rozdziałów tego opowiadania. :)

Chcieliście słodko, to macie. :D 

4. Rozdział dedykuję Annie, której tak bardzo zależało na jego ukazaniu. :D Dziękuję, kochana, za wszystkie dobre słowa. 

Koniec kazania, zapraszam do czytania. :) 

1. 
   
2.  ,, Disarm me with your loneliness…”
3. / HIM “Disarm me”

Zbliżało się Boże Narodzenie, a razem z nim Świąteczny Bal, organizowany przez profesor McGonnagal. Impreza miała odbyć się dwa tygodnie przed świętami. Cała szkoła żyła przygotowaniami do zabawy. Hermiona, wraz z Ginny, udały się do Hosmagae, by tam zakupić wymarzone sukienki. Już drugą godzinę przeglądały kreacje. Siostra Ron’a zdążyła kupić idealny strój – jej kreacja była fioletowa, na cienkich ramiączkach. Smukłą talię podkreślał marszczony pasek. Całość dopełniały wysokie, mierzące ponad dziesięć centymetrów, złote szpilki.

- Może ta? – spytała Ruda. Hermiona rzuciła okiem na sukienkę i smutna tylko pokręciła głową. Chciała, by jej kreacja była wyjątkowa, chciała ten jeden wieczór poczuć się jak księżniczka. Wiedziała jednak, że nie będzie to możliwe z takim partnerem, jakim był Ron…  

Gdy rudowłosy chłopak zaprosił ją na bal, miała ochotę odmówić. Nie czuła do Ron’a nic więcej niż przyjaźń. Nie chciała jednak ranić przyjaciela, więc się zgodziła. Mimo że to Rudzielec był jej partnerem, wiedziała, że tańcząc z nim, będzie myślała o blondwłosym Ślizgonie…

Nie rozmawiała z Draco, odkąd przyniósł ją do Skrzydła Szpitalnego. Unikali się, czasem tylko posyłając sobie nieśmiałe spojrzenia i odwracając wzrok, gdy ich oczy się spotykały. Gdy pewnego dnia, przy śniadaniu w Wielkiej Sali, ciszę rozdarł piskliwy głos Pansy „ Oczywiście, Dracusiu, że pójdę z tobą na bal! ”, Hermiona z obojętną miną wyszła z komnaty, nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia uczniów i nauczycieli. Wiedziała, że nigdy nie mogłaby pokazać się z Draco na balu, jednak to, że blondyn zaprosił właśnie Pansy, zabolało. Tylko w marzeniach nadal widziała siebie i Ślizgona, wirujących po parkiecie z czułością wypisaną na twarzach…

Takie myśli towarzyszyły Gryfonce, gdy przeglądała stroje wieczorowe. Nagle dostała olśnienia. Wypadła ze sklepu, łapiąc za rękę Ginny i obie popędziły w stronę mało znanej ulicy Hosmegae, gdzie rok temu Hermiona odkryła niesamowity sklep z szatami. Gdy weszły do budynku, brunetce od razu w oczy rzuciła się pewna suknia. Chwyciła ją i pognała do przymierzalni.

Kreacja miała niesamowity, ciemnozielony kolor. Sięgała do kolan dziewczyny. Nie posiadała ramiączek. Srebrny pasek, przebiegający pod biustem, podkreślał atuty brunetki. Suknia była elegancka, a jednak z racji swojej długości, lekka i zwiewna.

Gdy Hermiona zobaczyła swoje odbicie w lustrze, zaniemówiła. Wyglądała przepięknie. Uśmiechnięta, zapłaciła należne za sukienkę koszty. W następnym sklepie znalazła wspaniałe, siedmiocentymetrowe, srebrne szpilki.

Obie Gryfonki zadowolone wróciły do zamku. Wchodziły przez bramę do szkoły. Nie wiedziały, że brunetka była obserwowana przez siedzącego na parapecie swojego własnego dormitorium, szarookiego Ślizgona.

***

Ron Weasley spoglądał ukradkiem na swoją przyjaciółkę, Hermionę. Siedzieli właśnie przy stoliku. Bal trwał w najlepsze, jednak partnerka Rudzielca nie miała ochoty tańczyć. Gryfonka wyglądała niesamowicie. Zielona sukienka idealnie przylegała do jej ciała, zwracając uwagę na atuty brunetki. Luźne kosmyki kasztanowych włosów wymykały się z misternie plecionego koka i opadały na ramiona. Delikatny makijaż podkreślał oczy brunetki, otoczone ciemnymi rzęsami. Efekt psuła tylko nie zagojona jeszcze blizna po ostatnim upadku dziewczyny. Mimo tego, była naprawdę ładna. Uznał by ją za piękną, gdyby nie smutne oczy, patrzące na miejsce, gdzie siedzieli Ślizgoni …

***

Hermiona wyszła na balkon, zbywając Ron’a, który chciał za nią pójść. Pragnęła chociaż na chwilę zostać sama. Od momentu rozpoczęcia balu miała ochotę wyjść z Wielkiej Sali. Wszyscy świetnie się bawili, z wyjątkiem jej.

Gryfonka stanęła na tarasie zamku, patrząc na prószące delikatnie płatki śniegu. Od dziecka lubiła przyglądać się śnieżynkom. Zawsze próbowała znaleźć dwa identyczne płatki, nie wierząc zapewnieniom dorosłych, że takie nie istnieją. Uśmiechnęła się, gdy śnieżynka spadła na jej piegowaty nos.

-Nie zimno ci? – Hermiona zamarła, słysząc ten głos. Odwróciła się w stronę stojącego w drzwiach blondyna.

- Gdzie zgubiłeś swoją partnerkę? – zapytała, drżąc z zimna. Draco widząc to, podszedł do niej i narzucił jej na ramiona swoją szatę, odsłaniając białą koszulę znajdującą się pod nią.

- Ostatnio widziałem ją pod jednym ze stołów. Chyba przesadziła z alkoholem. – odpowiedział, ironicznie się uśmiechając.

PODKŁAD:Evanescence „My immortal”

            Nagle z Wielkiej Sali zaczęły wydobywać się nuty smutnej piosenki. Hermiona stała, rozkoszując się dźwiękami. Zasłuchana w tekst, nie zwracała uwagi na stojącego obok niej blondyna.

            - Mogę prosić do tańca? – poprosił arystokrata, wyciągając dłoń w kierunku brunetki.

- A jeżeli ktoś nas zauważy? – spytała brunetka, rozglądając się nerwowo. Byli sami.

- Wtedy zwalimy winę na najlepszą przyjaciółkę Ślizgonów, Ognistą. Ludzie widzą po niej różne, czasem naprawdę dziwne rzeczy. – uśmiechnął się w typowo malfoy’owski sposób.

Hermiona nadal się wahała. Pozwolić sobie na chwilę słabości z blondynem, czy do końca życia żałować, że tego nie zrobiła?

 Przytuliła się do chłopaka. Oboje zaczęli kołysać się w rytm piosenki.

„I’m so tired of beeing here…”

- Ślicznie dzisiaj wyglądasz, wiesz? Do twarzy ci w ślizgońskich kolorach. –  odezwał się po chwili Draco. Hermiona nie odpowiedziała, tylko na jej twarzy pojawił się lekki rumieniec. Wtuliła się bardziej w chłopaka, by ten nie zauważył reakcji na swoje słowa.

„ Cause Your presence still lingers here and it won't leave me alone…”

            Draco patrzył na przytuloną do siebie brunetkę. Czuł kłębiące się w nim uczucia. Kiedy ją tak naprawdę zauważył? Kiedy pozwolił sobie zakochać się w niej? Sam nie znał odpowiedzi na te pytania. Wiedział tylko, że chciałby już zawsze czuć wtuloną w swoje ciało Gryfonkę. Tylko ona umiała swoim zachowaniem wywołać uśmiech na jego bladej, zazwyczaj wykrzywionej w geście irytacji, twarzy.

„This pain is just too real…”

- Obiecałem ci kiedyś opowiedzieć o śmierci mojej matki… - szepnął chłopak. Chciał, by już zawsze trwali razem, przytuleni do siebie…

- Nie musisz, Draco. – pogładziła go dłonią po policzku.

- Ale chcę. Muszę komuś o tym powiedzieć. – Był jej winien choć tą chwilę szczerości.

Hermiona pokiwała głową i uśmiechnęła się lekko, dając mu znak by kontynuował.

- Moja matka zawsze ślepo wierzyła ojcu… To przez niego przeszła na stronę Sama-Wiesz-Kogo. Kochała Lucjusza, więc robiła wszystko, czego on od niej oczekiwał. I właśnie ta miłość ją zabiła… - głos mu zadrżał. -  Matka opowiadała mi w wakacje, że gdy poznała ojca, był zupełnie innym człowiekiem. Spotkali się po raz pierwszy; była dopiero w piątej klasie, ale już wtedy wiedziała, że będzie musiała wyjść za niego za mąż. Mieli być parą idealną – oboje czystokrwiści, pochodzący ze znanych czarodziejskich rodów. Myślę, że ojciec wtedy ją kochał. – zamyślił się na chwilę. – Gdy Lucjusz ukończył szkołę, chciał osiągnąć władzę i potęgę. To zapewnił mu Voldemort, biorąc go pod swoją pieczę. Ojciec służył Czarnemu Panu, pozbywając się uczuć i jakichkolwiek skrupułów. Wtedy właśnie moi rodzice wzięli ślub. Matka przez tyle lat była mu posłuszna… Aż do popołudnia, kilka miesięcy temu. Lucjusz chciał, bym jak najszybciej został Śmierciożercą, jednak Narcyza sprzeciwiła się mu… Rzucił na nią Crucio. Kilkakrotnie. Zmarła, wijąc się z bólu przed swoim mężem… - Draco zacisnął dłonie w pięści. – Zginęła przeze mnie. Gdybym wcześniej zgodził się na zostanie Śmierciożercą, ona nadal by żyła. – Hermiona widziała w jego oczach, że naprawdę wspominanie tych wydarzeń naprawdę go bolało. Cierpiał, choć starał się tego nie okazywać. 

“ When you cried i'd wipe away all of your tears
When you'd scream i'd fight away all of your fears
And i've held your hand through all of these years
But you still have all of me… “

            - To nie twoja wina. Nie wolno ci tak myśleć. – Gryfonka złapała chłopaka za ramiona i potrząsnęła nim. Jej oczy zaszkliły się pod wpływem wypowiedzianych przez Ślizgona słów.

            - Nigdy jeszcze tego nikomu nie mówiłem, ale boję się. Boję się, że stanę się taki jak mój ojciec, że będę ranił wszystkich wokół siebie. Że będę potworem. – szepnął tak cicho, że Hermiona ledwo go usłyszała. Patrzył prosto w czułe, czekoladowe oczy.

            Hermiona lekko się uśmiechnęła, przekazując tym uśmiechem blondynowi całą miłość do niego. 

           - Nie będziesz. Nie pozwolę ci na to. – odpowiedziała, całując go w policzek i przytulając.