Rozdział 17

Cześć! ^^

Z racji pięknych Świąt Bożego... Wielkanocy (przepraszam, to ta pogoda, wybaczcie. ;_;) 

chcę Wam życzyć dużo zdrowia, szczęścia, czasu spędzonego wspólnie z rodziną. Oczywiście miłości i przyjaźni, bo to najważniejsze. ;) 

Nie zanudzam, następny rozdział ukaże się za tydzień, o ile pod dzisiejszym będzie co najmniej 10 komentarzy. 

 Rozdział taki... no. Ale mam nadzieję, że się Wam spodoba. ^^

PS. Moi kochani, na pewno wiele z Was, czytelników zna wspaniałego bloga Venetti. Otóż, niejaka GiGi skopiowała bezczelnie jej pracę. Pierwszy rozdział na blogu jak-slizgoni-z-gryffonami jest identyczny, jak opowiadanie Noks. Kochani, pomóżmy Venetii - zbojkotujmy bloga GiGi!  

Pisane przy Nickelback – Trying not to love you

(sama nie wiem, dlaczego akurat ta piosenka... .o. )

- Moi drodzy, niedługo wyjedziecie na święta do domów, dlatego, byście nie zapomnieli przerabianego materiału, dzisiaj będziemy transmutować kruka w żabę i na odwrót. Oczywiście, pod koniec lekcji zostaniecie ocenieni… – Draco już od dłuższej chwili nie słuchał profesor McGonnagal, bezmyślnie patrząc na siedzącą kilka ławek przed nim Hermionę. Byli razem od kilku dni, jednak ich związek musiał pozostać tajemnicą. Na samą myśl, co zrobiłby z nim Lucjusz, gdyby dowiedział się o brunetce, Draco zadrżał.

– Panie Malfoy, czy mógłby zaszczycić nas pan swoją obecnością na lekcji?

Ślizgon rzucił bez skrępowania.

- Oczywiście, pani profesor.

Wtem do głowy blondyna wpadła niespodziewana myśl. Pod ławką, by siedzący obok niego Blaise i Pansy nie zauważyli, transmutował kawałek pergaminu w  malutką, czarną różę. Do kwiatu dołączył krótki liścik. Posłał prezent wprost do otwartej torby Gryfonki. Zadowolony, jednym ruchem różdżki zamienił ptaka w żabę. Westchnął ciężko, gdy zauważył, że jego płaz ma dziób.

***

Hermiona siedziała w bibliotece, patrząc na malutki kwiat leżący na jej kolanach. Po raz kolejny spojrzała na liścik dołączony do róży.

Jesteś dla mnie wszystkim.

                                                         D.

            Cztery słowa, które miały tak wielkie znaczenie.

            - Od kiedy się taki romantyk z niego zrobił?.. – mruknęła, uśmiechnięta, myśląc o blondynie. Palcami przesuwała po jedwabistych płatkach kwiatu. Róża przypominała jej Draco – miała kolce, którymi potrafiła ranić. Czarne płatki odzwierciedlały charakter chłopaka – na pozór zły. Była jednak niewiarygodnie piękna, i, na swój sposób, delikatna. Tak łatwo można było złamać kwiat czy oderwać płatek…

            Hermiona uśmiechnęła się szeroko do swoich myśli. Ponownie zanurzyła się w lekturze „Magicznych ziół”. Po chwili ktoś złapał ją od tyłu za ramiona. Pisnęła, jednak szybko umilkła, słysząc znajomy głos.

            - To tylko ja. – szepnął Malfoy, rozglądając się wokół. Byli sami, więc delikatnie pocałował dziewczynę w policzek. – Spotkajmy się za 10 minut w pokoju Życzeń.

            Hermiona pokiwała głową. Draco wyszedł.

***

Gryfonka weszła do Pokoju Życzeń. Na wielkiej, skórzanej sofie siedział Draco, który uśmiechnął się na jej widok i wskazał miejsce obok siebie. Ta szybko spełniła prośbę chłopaka i przytuliła się do niego.

- Hermiono? – mruknął blondyn. – Chciałbym cię czegoś nauczyć. Niestety, to nie będzie przyjemne.

Dziewczyna spojrzała na niego, zaciekawiona.

- W ciągu… - tu się zawahał – najbliższego roku Czarny Pan zaatakuje Hogwart. Zrobię wtedy wszystko, żebyś była bezpieczna. Gdyby jednak mi… coś się stało…

- Nie mów tak. – przerwała mu dziewczyna. Nie wiedziała, do czego zmierza dyskusja, jednak jej obrót wcale jej się nie podobał.

Blondyn udawał, że jej nie usłyszał.

- Musisz nauczyć się oklumencji. Śmierciożercy zawsze starają się wydobyć z ofiar wspomnienia, by wiedzieć, jak najcelniej zaatakować. Gdyby dowiedzieli się o naszym związku… - skrzywił się – byłoby źle.

Dziewczyna w zamyśleniu kiwnęła głową. Draco miał rację. Jednak.. by nauczyć się tej sztuki, musiała dopuścić blondyna do swoich myśli, czego wcale nie chciała.

Chłopak, jakby czytając w jej myślach, dodał:

- Nie chcę naruszać twojej prywatności. Niestety, nie mamy wyboru Hermiono. Gdy nauczysz się zasłaniać swoje wspomnienia, będziesz bezpieczniejsza.

Brunetka wzięła głęboki wdech.

- W porządku, zaczynajmy.

Malfoy zdziwiony zmarszczył brwi.

- Nie sądziłem, że zgodzisz się bez zastrzeżeń.

Prychnęła.

- W porządku. Na trzy-cztery postaram wedrzeć się do twoich myśli. Twoim zadaniem będzie mnie stamtąd wypchnąć. Musisz się skoncentrować. Dasz radę. – uśmiechnął się pokrzepiająco w stronę osłupiałej dziewczyny.

Dziewczyna odpowiedziała lekkim, choć nieco przestraszonym uśmiechem.

- Zaczynajmy, Draco.

Chłopak stanął naprzeciwko Hermiony. Wyciągnął różdżkę i jednym sprawnym ruchem nadgarstka rzucił zaklęcie.

Czterolatka stała w salonie, patrząc na rodziców, którzy tłumaczyli jej, że muszą wyjechać z ukochanej miejscowości i zamieszkać w Londynie. Nie chciała się przeprowadzać. Tu był cały jej świat. Mugolskie przedszkole, koleżanki, zabawki.

- Musimy, Hermionko… Przykro mi, kochanie, ale tatuś dostał wymarzoną  pracę w stolicy. Chcemy, żeby był szczęśliwy, prawda? - szepnęła przepraszającym tonem matka dziewczynki. Ta tylko pokiwała głową. Uroniwszy jedną łezkę, pośpiesznie starła ją ruchem malutkiej dłoni. Uśmiechnęła się i podeszła przytulić rodziców.

DRACO, PRECZ Z MOICH WSPOMNIEŃ!

Następne wspomnienie. Pierwszy września. Hermiona miała zacząć naukę w nowej podstawówce w centrum Londynu. Ośmioletnia, piegowata brunetka z dwoma, misternie zaplecionymi warkoczami stała w progu budynku. Nie wiedziała, w którą stronę się skierować. Nieśmiało podszedł do niej czarnowłosy chłopiec z niezwykłymi, brązowymi oczkami.

- Cześć. Jestem Max, a ty?

- Mam na imię Hermiona. – odpowiedziała dziewczynka, uśmiechając się delikatnie.

Tak rozpoczęła się trzyletnia przyjaźń…

MALFOY, WYŁAŹ Z MOICH MYŚLI!

- To ta nowa, prawda? – szeptały między sobą kilkuletnie dzieci, wskazując paluszkami na samotną brunetkę. Niestety, Max był starszy od Hermiony i nie należeli do jednej klasy. Tutaj dziewczynka była zdana tylko na siebie. Dzieci nie były jednak przyjaźnie nastawione – śmiały się z jej krzywych przednich ząbków, przezywając ją od wiewiórek i gryzoni. Po policzkach małej brunetki spływały łzy.

NIE OGLĄDAJ TEGO!

- Max, oni mnie nienawidzą! – szlochała brunetka przytulona do chłopaka. Byli w trzeciej klasie. Relacje Hermiony z innymi dziećmi nadal się nie zmieniły. Dziewczynka mogła ufać tylko Max’owi.

- Nie płacz. – odpowiedział czarnowłosy. Pocałował dziewczynkę w czoło. Czuł się za nią odpowiedzialny…

DOŚĆ!

Młody Malfoy otworzył oczy. Wrócili do teraźniejszości. Hermionie udało się wypchnąć go ze swoich wspomnień, choć i tak wiele zobaczył. Do tej pory nie miał pojęcia, że życie Gryfonki to nie tylko śmiech, miłość i przyjaźń, lecz też łzy i ból.

Brunetka siedziała oparta o ścianę. Na widok podnoszącego się Draco wstała i siadła na kanapie.

- Widziałeś to wszystko, co ja? – spytała, zasiadającego obok niej i masującego swój kark Ślizgona.

- Przepraszam. – chłopak pokiwał głową. – Co się stało z Max’em?

Hermiona westchnęła ciężko.

- Pokłóciliśmy się, gdy miałam jedenaście lat. Od tamtej pory go nie widziałam.

- Udało ci się, Granger. – stwierdził z uśmiechem blondyn, zmieniając temat. – Świetnie poszło, jak na pierwszą lekcję. Poćwiczymy następnym razem. – dodał.

Brunetka głośno jęknęła. Malfoy, słysząc to, podszedł do niej i pocałował ją w czoło. Mimo ogromnego zmęczenia, uśmiechnęła się.