Rozdział 18

Przepraszam. 

Rozdział miał być miły, lekki i przyjemny, ale coś nie wyszło. 

Pocieszcie się myślą, że następny odcinek będzie duużo dłuższy i będzie w nim więcej Dramione. 

Rozdział ukaże się za tydzień, jeżeli pod tą notką będzie przynajmniej 10 komentarzy. Oł jea. 

Zapraszam do czytania. 

„And we can learn to love again…”

/Pink ft. Nate Ruess ‘Just give me a reason’

- Hermiono, czemu nie nosisz przy sobie naszyjnika? – spytał Harry, gdy wczesnym popołudniem siedzieli w Pokoju Wspólnym. Gryfonka od dawna obawiała się tego pytania. Nerwowo wyłamując palce, zaczęła niemrawo tłumaczyć.

- Pamiętacie, jak leżałam w Skrzydle Szpitalnym? – Harry i Ron pokiwali głowami. Brunetka wzięła głęboki wdech. – Więc, ja… Okłamałam was. Nie spadłam wtedy ze schodów. Szłam korytarzem, kiedy ktoś uderzył mnie w głowę. Leżałam nieprzytomna na podłodze, gdy znalazł mnie Malfoy. Zaniósł mnie do pani Pomfrey. Ta osoba, która mnie zaatakowała, zabrała naszyjnik. – okłamywanie przyjaciół przychodziło jej z trudem. Nie mogła jednak powiedzieć im prawdy o jej związku z Draco i o misji chłopaka. Znienawidzili by ją, gdyby dowiedzieli się, że oddała tak cenny naszyjnik ich wrogowi.

- Dlaczego nie powiedziałaś nam prawdy o tym, że naszyjnik zaginął? – syknął zdenerwowany Harry. Mieli już w zasięgu ręki horkrusa, a teraz okazuje się, że znowu muszą go szukać!

- Myślałam, że może nie wzięłam go z dormitorium, że został na szafce. Później przepatrzyłam wszystkie miejsca, gdzie mógłby być.. Nie ma go.

- Może.. to Malfoy wziął wisiorek? – przerwał dyskusję Wybrańca i brunetki Ron. – Zranił Hermionę, zabrał naszyjnik i odniósł ją do pielęgniarki, żeby nie wzbudzać podejrzeń.

- Dlaczego Malfoy miałby go ukraść? 

- Bo służy Czarnemu Panu… - odpowiedział w zamyśleniu Harry. – Wszystko do siebie pasuje. Posłuchajcie. – dodał, widząc, że Hermiona i Ron chcą mu przerwać. – Mniejsza z tym. Jeżeli Malfoy jest Śmierciożercą i oddał naszyjnik swojemu panu, Voldemort już wie, że szukamy horkrusów. Ukryje pozostałe w miejscach, gdzie nie będziemy mieć szans ich znaleźć.

Trójka przyjaciół w zamyśleniu cicho rozważała sytuację. Gryfonkę paliły nieznośne wyrzuty sumienia. Wyszła z pokoju.

***

Draco szedł do Pokoju Życzeń. Mroczny Znak znów piekł. Musiał udać się do Czarnego Pana. Teraz, wczesnym wieczorem, było to jednak niemożliwe. Pozostało mu tylko odczekać parę godzin i jak najszybciej udać się do dworu ciotki Bellatrix. By nikt nie zauważył bólu malującego się na twarzy chłopaka, blondyn chciał ukryć się w miejscu, do którego mógł wejść tylko on i Hermiona.

Przemierzał właśnie siódme piętro, gdy ktoś napadł do niego od tyłu i przyszpilił mu różdżkę do pleców.

- Malfoy. – syknął Harry. – Gdzie jest Hermiona?

- Skąd mam wiedzieć? – warknął. Nie chciał, by Potter usłyszał nutkę strachu w jego głosie. Zadrżał z niepokoju. Hermiony nie ma w Pokoju Wspólnym? Faktycznie, nie widział jej na kolacji… Jeżeli dziewczynie coś by się stało, nie darowałby  sobie tego. Obiecał jej, że będzie bezpieczna, że będzie ją bronić… Zacisnął dłonie w pięści.

- Wiem, że to ty zaatakowałeś ją wtedy, jak trafiła do Skrzydła Szpitalnego. Gadaj, gdzie ona jest?! – ryknął Bliznowaty. Ręce mu się trzęsły, a gdy Draco odwrócił się w jego stronę, widział niebezpieczne ogniki złości w zielonych oczach chłopaka.

- Potter, co ty odpierdalasz? Nigdy nie zaatakowałem Granger, chociaż nie raz mnie kusiło, żeby rąbnąć w nią jakimś zaklęciem. Nie mam pojęcia, gdzie ona jest. Pewnie zamieszkała w bibliotece, razem z lekturami uzupełniającymi. – odpowiedział pewnie, chociaż w jego sercu kiełkował niepokój. Pierwszy raz w życiu bał się o kogoś innego, niż on sam. Nie mógł jednak dać tego po sobie poznać.

– A co, przyjaciółka – kontynuował – wam zniknęła? Może nie wytrzymała trwania w blasku waszej chwały i uciekła?

 - Wyszła z Pokoju Wspólnego kilka godzin temu. Jestem pewny, że masz coś wspólnego z jej zniknięciem. Nawet, jeżeli jeszcze nie masz wypalonego znaku na skórze – tu wskazał lewą rękę blondyna Harry. – w sercu jesteś Śmierciożercą. Ojciec może być z ciebie dumny, Malfoy.

W oczach Ślizgona błysnęła furia. Gdyby miał różdżkę przy sobie, Wybraniec od kilku minut leżałby martwy, nawet jeżeli Draco zapłaciłby za to odsiadką w Azkabanie.

- Nic nie wiesz o moim życiu, Potter. – syknął głosem pełnym jadu. Nie bacząc na różdżkę wycelowaną w jego pierś, odszedł.

Musiał odnaleźć Hermionę..

***

Hermiona otworzyła oczy. Była w Pokoju Życzeń. Przypomniała sobie zdarzenia z wczorajszego dnia – rozmowa o Draco z przyjaciółmi, kłamstwa. Później schowała się w Pokoju Życzeń. Musiała zasnąć na kanapie, gdy zmęczona zastanawiała się, czy wyznać chłopakom całą prawdę.

Gryfonka przeciągnęła się na sofie, niedbale poprawiając włosy gestem dłoni. Spojrzała na zegarek i zaniemówiła. Była już 13! Zniknęła na ponad piętnaście godzin! Gdy pomyślała, jak bardzo jej przyjaciele muszą się o nią martwić, wybiegła z pokoju i szybko skierowała się do dormitorium. Z zawrotną prędkością pokonywała kolejne metry korytarza. Wpadła do Wielkiej Sali, gdzie właśnie trwał obiad. Pierwszy zauważył ją Ron. Wskazując na nią palcem szepnął coś do Harry’ego, który, z czerwonymi i podpuchniętymi z braku snu oczami patrzył gdzieś w przestrzeń. Nie minęła chwila, a chłopaki już z uśmiechami biegli w jej stronę.

- Boże, Hermiono, tak się martwiliśmy! – szepnął Wybraniec, wtulając twarz w puszyste włosy dziewczyny. – Gdzie ty byłaś?

- Zasnęłam w… nie ważne.Po prostu... Uh, zaspałam – rzuciła szybko, nie wyjaśniając zbytnio sytuacji. – Chłopaki, strasznie was przepraszam!

Brunetka zauważyła, że Wybraniec nieco się speszył, rzucając przelotne spojrzenie na stół Ślizgonów, przy którym siedział Draco Malfoy.

***

Trójka pogrążonych w rozmowie przyjaciół śmiała się, idąc na do klasy, gdzie miała odbyć się historia magii. Hermiona z Ron’em dyskutowali zawzięcie na temat słuszności uczenia eliksirów w szkole. Harry, przysłuchując się ich rozmowie, tylko kręcił z uśmiechem głową.

Obok nich, jak zwykle z podniesioną głową, dumnym krokiem przeszedł Draco Malfoy. Wydawał się jak zwykle obojętny, jednak Gryfonka zwróciła uwagę, że jego oczy zabłysły na jej widok, jakby lód ukryty w tęczówkach chłopaka choć na chwilę stopniał.

Wybraniec widząc Ślizgona, zawołał:

- Malfoy!

Hermiona, tak jak reszta obserwatorów tego nietypowego zdarzenia, spojrzała na Harry’ego zszokowana. Czego Gryfon mógł chcieć od blondyna?

- Nie powinienem oskarżać cię o zaginięcie Hermiony. Przepraszam – wyrzucił z siebie szybko i niewyraźnie Bliznowaty, podchodząc i wyciągając do Ślizgona rękę na zgodę. Ten, wyraźnie zdziwiony, spojrzał na Hermionę. Delikatnie się uśmiechała, a w jej brązowych oczach igrały iskierki szczęścia. Gdy ich oczy się spotkały, blondyn poczuł ciepło płynące z jej spojrzenia. Dla niej był w stanie zrobić wszystko, nawet pogodzić się z Gryfonem.

- Wybaczam, Potter. – odpowiedział, uścisnąwszy rękę Wybrańca.

Ten pamiętny gest na zawsze zapisał się w historii Hogwartu.

_______________

Zdziwieni, że Draco tak łatwo pogodził się z Harry'm? Pamiętajcie, że historia nadal trwa, moi drodzy... ^^