Rozdział 21

Cześć Wam! ^^

Udało mi się ukończyć rozdział, co prawda z jednodniowym opóźnieniem, ale jest. 

Dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnią notką. 

Bloga chwilowo nie zawieszam, jednak nie wiem, kiedy napiszę kolejny odcinek.
Muszę skupić się na konkursie, chociaż straaasznie mi się nie chce. :D
Trzymajcie za mnie kciuki w piątek, 10 maja! :D 

Dzisiejsza notka nieco dłuższa. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. 

Proszę o komentarze, kochani! ;) 

Całusy, Vilene

PS. Do końca opowiadania przewiduję jeszcze 5-10 odcinków. Jednak, gdy historia Nie pytaj mnie o jutro skończy się, na pewno nie przestanę pisać. Mam już pomysł na kolejną historię Dramione. ^^

„This pain is just too real..”

/Evanescence “My immortal”

Ból. Wszechobecny ból, przenikający każdą, nawet najmniejszą komórkę ciała. Paraliżujący umysł, przesłaniający myśli ciemną kurtyną.

Mimo tego, odczuwał pewnego rodzaju dumę i ulgę. Udało mu się. Ochronił ją.

Ona jest ważniejsza.

Gdyby rok temu ktoś powiedział, że on, Draco Malfoy, zakocha się w nieczystej krwi Gryfonce, wyśmiałby go. Przecież nie wiedział, co to miłość. Odkrył to nieznane wcześniej uczucie dopiero niedawno. Właśnie dzięki niej.

Nie czuł nawet strachu, wpadając w czarną otchłań. Przecież to musiało się tak skończyć.

Chciałby tylko jeszcze raz móc powiedzieć jej, że ją kocha.

***

            Hermiona nadal siedziała w dormitorium Draco. Był już świt, niebo przybierało barwy różu i fioletu. Za godzinę, może półtorej, będzie musiała zejść na śniadanie,

            Gryfonka przygryzła wargę. Czuła chłód bijący od kamiennego parapetu, na którym siedziała, zawinięta jedynie w cienkie, czarne prześcieradło. To nie zimno sprawiało jednak, że brunetkę przechodziły dreszcze, a jej oczy były czerwone i podpuchnięte.

            Bała się. Jej myśli wręcz pękały w szwach od pytań, na które odpowiedzi nie znała. Gdzie jest Draco, gdzie poszedł? Dlaczego jej o tym nie powiedział?

            Po chwili westchnęła. To wszystko było nie ważne. Draco na pewno wytłumaczy jej wszystko, gdy wróci.

            Tylko, Draco, wróć.

***

            Draco powoli otworzył oczy. Świtało. Gdzie on, do cholery, był? Pamiętał tylko cmentarz, ból, ból, ból…

            Spróbował wstać. Z trudem, jednak udało się. Ostatkiem sił teleportował się na błonia Hogwartu. Wpół zgięty, doczołgał się do wrót zamku. Modlił się, by nikt nie patrolował korytarzy i by udało mu się dojść do swojego dormitorium.

            Będąc na drugim piętrze, przewrócił się. Zakaszlał krwią. Z jego oczu popłynęły łzy bezsilności. Każdy ruch powodował nową falę bólu…

            Musiał iść dalej.

            W końcu. Upragnione drzwi własnego dormitorium wydawały mu się drogą do raju.

***

Hermiona usłyszała cichy szmer za drzwiami. Zesztywniała, nasłuchując. Wrota otwarły się i do dormitorium wszedł blondyn.

- Draco! – zawołała z ulgą, podbiegając do chłopaka.

Zamarła w pół kroku, patrząc na Ślizgona.

Wyglądał strasznie. Jego włosy pozlepiane były krwią, cieknącą z ran na głowie. Czarna koszula zmieniła swój kolor na ciemno bordowy. Ledwo stał, a jego twarz wydawała się jeszcze bledsza niż zwykle. Z jego oczu skapywały łzy.

- Hermiono… -  westchnął. – Boli…

Gryfonka patrzyła na niego przerażona. Pierwszy raz , Draco Malfoy otwarcie przyznał się do słabości. Cóż w tym jednak dziwnego? Wyglądał jak żywcem wyjęty ze scen horroru.

Wzięła go za rękę, wyczarowując apteczkę. Draco usiadł na łóżku, krzywiąc się. Hermiona zdjęła z niego resztki koszuli, krzywiąc się na dźwięk syku chłopaka. Pobiegła do łazienki i wracając, zamoczyła szmatkę w wodzie. Przemywała rany chłopaka na brzuchu, patrząc przerażona, jak ścierka zmienia swój kolor z białego na czerwony.

Po dłuższej chwili milczenia, Hermiona spojrzała na blondyna. Miał przymknięte powieki, ale nie spał. Gryfonka dokończyła zawijanie ostatniego bandażu wokół klatki piersiowej chłopaka. Spojrzała na jego twarz. Delikatnie wylała niedużą ilość eliksiru odkażającego na czystą chusteczkę i dotknęła nią rozciętego łuku brwiowego Ślizgona. Chłopak skrzywił się, ale nic nie powiedział.

-Śpij. – szepnęła Hermiona, gdy skończyła. Widziała, że Draco był wykończony, więc nie chciała nurtować go pytaniami. Chciała wstać, ale chłopak jej na to nie pozwolił. Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie, nie zważając na ból.

- Tylko, jeżeli będziesz obok…

***

            Czarne, puste oczodoły wpatrywały się w Hermionę. Siedziała przerażona, skrępowana grubymi więzami. Błysk zielonego światła…

            Draco obudził się późnym popołudniem. Jeden rzut oka na swoje ciało wystarczył, by chłopak jęknął i zrezygnowany opadł na poduszki. Jak on w takim stanie pokaże się w Wielkiej Sali? Jutro uczniowie wracają z przerwy świątecznej. Gdy tylko go zobaczą, zaczną się szepty i niedomówienia. No bo kto jak kto, ale on, Draco Malfoy, w takim stanie?

            Drzwi prowadzące do łazienki otworzyły się z cichym trzaskiem. Do sypialni weszła Hermiona. Usiadła obok chłopaka i cicho westchnęła.

- Martwiłam się o ciebie. – szepnęła, patrząc prosto w niebieskoszare tęczówki Ślizgona.

Draco zdziwił się. Spodziewał się płaczu, krzyku, kłótni. Dziewczyna tymczasem po prostu patrzyła na niego, jakby z ulgą, że mimo wszystko wrócił żywy. Na ten widok blondyn poczuł ciepło w sercu. Ona martwiła się naprawdę o niego, a nie o to, czy zadana mu misja się powiodła…

Właśnie. Chłopak zapatrzył się na widok za oknem. Nie był już miło widziany w kręgu Śmierciożerców… Zdawał sobie sprawę z tego, że słudzy Czarnego Pana będą go szukać. Dla nich był zwykłym tchórzem, zdrajcą. Stracił dom, rodzinę, pieniądze, reputację…

A paradoksalnie, wreszcie miał szansę, by być sobą.

***

           

            - Rzucili na mnie chyba Sectusempra. Nie wiem, wszystko działo się tak szybko… - tłumaczył Ślizgon Hermionie, gdy ta zmieniała jego opatrunki. Dziewczyna nieuważnie pokiwała głową, rozmyślając nad czymś. Draco podniósł jej podbródek, zmuszając ją, by spojrzała mu w oczy.

            - O co chodzi? – spytał, marszcząc czoło.

            - Dlaczego mi nie powiedziałeś, gdzie idziesz?

            Draco westchnął.

            - Nie chciałem cię martwić.

            Gryfonka prychnęła.

            - Ja… No wiesz… Przepraszam. – szepnął, chowając twarz w jej loki. Ta przytuliła się do niego. Blondyn nieznacznie ją od siebie odsunął. Ruch sprawiał mu ból.

- Następnym razem mów, kiedy będziesz gdzieś iść… dobrze? – spytała nieśmiało brunetka.

Blondyn skrzywił się.

- Nie będzie następnego razu. Śmierciożercy uważają mnie za zdrajcę. Znajdą mnie i zabi…

- Draco! – krzyknęła Hermiona. Po jej policzkach spływały słone krople. – Nie mów tak. Będzie dobrze, poradzimy sobie.

- Nic nie rozumiesz. – szepnął, ścierając łzy dziewczyny. – Widziałem, jak Śmierciożercy traktują zdrajców.

Granger podniosła wzrok, patrząc uważnie na chłopaka.

- Chodźmy do Dumbledore’a. Powiesz mu wszystko, przejdziesz na naszą stronę. Będziesz bezpieczny.

Draco nie odpowiadał. W myślach rozważał pomysł brunetki. Zdradzić idee, w które wierzył od tylu lat?

Uśmiechnął się do kasztanowłosej.

Nie miał wyjścia.

***

Albus Dumbledore siedział przy masywnym biurku w gabinecie dyrektora Hogwartu. W jednej dłoni trzymał pióro, którym pisał po pergaminie. Głaskał swojego feniksa, Fawkesa. Po chwili zdjął okulary i przetarł  zmęczone oczy. Rzucił okiem na zegar, wydzwaniający właśnie pełną godzinę – północ. W myślach zdziwił się, jak szybko leci ten czas.

Po gabinecie rozniósł się echem dźwięk pukania.

            - Proszę. – cichym głosem oznajmił dyrektor. Drzwi otwarły się i do pomieszczenia wszedł ostatni człowiek, którego Dumbledore mógł się spodziewać – Draco Malfoy.

            - Panie profesorze ja… - zaczął arystokrata. Dyrektor wskazał mu dłonią krzesło. Gdy młody Malfoy wszedł w obręb światła, rzucanego przez małą lampkę stojącą na biurku, starzec wydał z siebie zduszony okrzyk zdziwienia.

            - Wiem, wyglądam źle – syknął Draco.

            Dumbledore uśmiechnął się lekko. Gestem dłoni zachęcił chłopaka do mówienia.

            - Ja… jestem Śmierciożercą. – zaczął blondyn. Dyrektor pokiwał tylko głową na znak, że wie o tym fakcie. Szarooki opowiedział czarodziejowi całą historię.

            Po zakończonej historii w gabinecie na chwilę zapadła cisza.

            - Mój drogi Draco – fakt, że postanowiłeś mi o tym opowiedzieć pokazuje, jak bardzo zmieniła się twoja postawa przez ostatni rok. Wydoroślałeś, dojrzałeś do stawienia czoła przeciwnościom losu. Zrozumiałeś, jak cienka jest granica między dobrem, a złem. Teraz jednak czeka cię najtrudniejsze zadanie.

            - Jeżeli uda im się mnie odnaleźć, zabiją mnie. To na cmentarzu… to była tylko próbka ich zdolności. Nie byłem wierny, za to jest tylko jedna kara – śmierć.

            Starzec poprawił okulary.

            - Dlaczego nie pozwoliłeś przejrzeć im swojego umysłu, chłopcze?

            Draco westchnął. No tak, w swoim opowiadaniu przeoczył jeden ważny wątek. Wątek, który teraz pewnie z niecierpliwością oczekiwał na powrót blondyna…

            - Musiałem chronić Hermionę.

*

            Granger siedziała w pokoju Draco. W ciągu ostatniego tygodnia spędzała w tej komnacie więcej czasu, niż w swoim własnym dormitorium. Tutaj przy boku miała jednak Ślizgona, co było niewątpliwą zaletą tego miejsca.

            Hermiona zmarszczyła brwi, próbując skupić się na czytanej lekturze. Niestety, nawet jej ukochana „Historia Hogwartu” nie potrafiła jej odstresować.

            Podeszła do okna, wpatrując się w błonia. Draco był w gabinecie Dumbledore’a już prawie godzinę. Bała się efektów tej rozmowy.

            Do komnaty wszedł obiekt jej rozmyślań. Spojrzała na niego wielkimi, brązowymi oczami. On podszedł do niej, objął ją w pasie i wtulił się w jej loki.

            Stali w ciszy, rozkoszując się swoją obecnością. Nic się nie liczyło – w tym momencie byli tylko oni.

            Dopełniali się. Ona, pogodna, miła, koleżeńska. On – wredny, nieuprzejmy, arystokrata. Miłość kontra nienawiści.

Bez siebie byli nikim…

- Odchodzę ze szkoły.