Miniaturka "Wygrali życie, przegrali miłość"

Kochani, 

 Blog został wyświetlony już 20 000 razy! Dziękuję każdej osobie, która przeczytała choć jeden rozdział, wszystkim, którzy komentują, stałym czytelnikom, którzy są ze mną od początku Nie pytaj mnie o jutto. Z tej okazji dodaję kolejną już miniaturkę. Mam nadzieję, że się Wam spodoba. ;)

I w ogóle kończę kazanie, zmęczyłam się. ;_; 

Miniaturka dla M. Wiem, że chciałaś rozdział, nie miniaturkę, ale liczę na to, że Ci się spodoba, Słońce. ^^

Rozdział dodam niedługo. 

Zapraszam do czytania. 

            W swoim życiu Hermiona Granger była pewna tylko jednej rzeczy. Podjęła trzy błędne decyzje, które zaważyły na jej dalszych losach.

- Do cholery, Granger! – Draco miotał się jak oszalały po lochach, przeklinając w myślach cały świat. Dlaczego, ze wszystkich uczniów szóstego roku,  to on został skazany na mękę ważenia eliksiru razem z Granger? Naprawdę, wolałby już wykonywać tą pracę z tępą, blond Pansy, niż z tą upartą Gryfonką!

- Merlinie, daj mi cierpliwość, bo jak dasz siłę, to zrobię jej krzywdę – mruknął sam do siebie blondyn, odgarniając z czoła kosmyk platynowych włosów.

- Malfoy, czy naprawdę tak trudno zrozumieć, że te korzonki muszą być pocięte równo? – irytujący głos brunetki wwiercał mu się w mózg. Tak, spotkanie z Blaise’m i alkoholem pozostawiło po sobie dotkliwe skutki w postaci kaca.

- Ciszej, kobieto… - powiedział, wzdychając ciężko.

- MALFOY, W TYM MOMENCIE WEŹ SIĘ W GARŚĆ I POKRÓJ RÓWNO TE KORZONKI! – krzyknęła najgłośniej jak umiała.

W oczach Ślizgona pojawiły się iskierki złości. Odłożył nóż, którym miał pokroić nieszczęsne roślinki i zbliżył się do Gryfonki. Z każdym jego krokiem w oczach brunetki pojawiał się coraz większy lęk i skrępowanie. Przyszpilił dziewczynę do ściany, opierając dłonie równolegle do jej głowy.

- Co ty… co ty robisz? – wyjąkała Hermiona, zaskoczona tą nagłą bliskością. Zapach jego, zapewne bardzo drogich, perfum owiewał ją i sprawiał, że traciła rozsądek.

- Przecież mówiłem, żebyś była cicho… Musisz ponieść karę za swoje zachowanie, nie sądzisz? – przejechał nosem po skórze jej szyi. Zadrżała, nie umiejąc się opanować. – Bardzo nieładnie, Granger… Powinnaś umieć uszanować potrzeby innych…

Szeptał jej wprost do ucha, przy okazji delikatnie je całując. Hermiona zamknęła oczy. Z jej ust wyrwał się cichy jęk, gdy Malfoy pocałował ją w kącik ust.

W tym momencie cała zdolność logicznego myślenia dziewczyny wyparowała. Oparła dłonie na piersi chłopaka. Oddała pocałunek który szarooki właśnie składał na jej ustach, przyciskając swoje usta do jego. Zamknęła oczy, oddając się przyjemności.

            Dlaczego oddała wtedy ten pocałunek? Powinna była odepchnąć natrętnego Ślizgona. W zamiast za to jeszcze bardziej skomplikowała sobie życie, podejmując kolejną błędną decyzję. Pozwoliła sobie zakochać się w tym irytującym arystokracie.

            - Nie możemy – szepnęła cicho.

            - Wiem – odpowiedział, całując ją jeszcze mocniej. Cały jej świat wirował w towarzystwie tego chłopaka. Czuła się niczym księżniczka, gdy trzymał ją w ramionach, nie pozwalając odejść. Jego usta smakowały tak cudownie…

            Pocałował ją delikatnie w szyję, sprawiając, że brunetkę przeszedł dreszcz przyjemności. Draco wiedział, jak sprawić przyjemność dziewczynie, sprawiając, że czuła się tą jedyną i wyjątkową.

            Hermiona sama nie wiedziała, kiedy zwyczajna niechęć do Malfoy’a zniknęła, a jej miejsce zastąpiły zrozumienie, szacunek. Nienawiść została wyparta przez bezinteresowną miłość, którą darzyła chłopaka.

            I kiedy już była pewna swoich uczuć, gdy zamierzała oznajmić całemu światu, że tak, kocha Draco Malfoy’a, popełniła kolejny, trzeci błąd, podjęła najgłupszą możliwą decyzję.

            - Związać ją – rozkazał Lucjusz, nadzorując grupkę Śmierciożerców. Dobrze wiedzieli, że Wybraniec nie zostawi swojej przyjaciółki na pewną śmierć, dlatego to właśnie Hermiona stała się przynętą.

            Po policzkach spłynęły łzy, gdy jej oczy spotkały puste spojrzenie Draco. Jeszcze dwa dni temu zapewniał ją o swojej miłości. Teraz zaś stał niczym sparaliżowany, nie sprzeciwiając się woli mistrza. Gdy ich spojrzenia spotkały się, odwrócił wzrok.

            Wśród tłumu ubranych w czarne peleryny postaci wysunął się sam Lord Voldemort. Podniósł różdżkę, mierząc nią w dziewczynę. Hermiona zacisnęła oczy, błagając, by śmierć była bezbolesna.

            - Zostaw ją! – krzyk Wybrańca odwrócił uwagę Czarnego Pana od skulonej dziewczyny. W czasie, gdy Harry pojedynkował się z Voldemortem, Draco podczołgał się do brunetki. Uwolnił ją, rozcinając zaklęciem krępujące ją liny.

            - Uciekaj – szepnął. Gryfonka nie chciała go posłuchać, jednak widząc jego stanowczy wzrok posłusznie czmychnęła w stronę lasu.

            Stojąc między drzewami widziała rozgrywającą się bitwę. Zobaczyła, jak Draco pada martwy na ziemię, jak jego twarz zastyga w wyrazie przerażenia.

            Straciła go.

            Z jej piersi wyrwał się głośny krzyk. Poczuła oplatające ją w pasie ramiona, które nie pozwoliły jej się wymsknąć i biec w stronę blondyna. Mogła tylko cicho opłakiwać stratę najważniejszej osoby w swoim życiu.

            Popełniła błąd, zostawiając go samego na polu walki. Powinni byli zginąć razem...  Wygrała bitwę, jednak ceną było życie chłopaka, którego pokochała.

            Przegrała najważniejszą wojnę – wojnę o miłość.