Epilog

Hej, Kochani! ;D

Żegnamy się z Nie pytaj mnie o jutro. Zamierzam opublikować jeszcze jeden post dotyczący tej historii. Co to będzie, zobaczycie później, myślę, że za kilka dni. c: 

Kończąc tą historię chciałam bardzo serdecznie podziękować wszystkim, którzy czytali to opowiadanie. Dziękuję naprawdę, naprawdę wszystkim. Wiele razy chciałam zarzucić pisanie i już nigdy do tego nie wracać, jednak Wasze opinie przekonywały mnie do zmiany zdania. Naprawdę, gdyby nie Wy, nie byłoby tego opowiadania. Jest to mój pierwszy blog, który doczekał się epilogu. I chociaż wiem, że pierwsze rozdziały były słabe i krótkie, że akcja była zbyt przewidywalna i cukierkowa, to mam ogrooomny sentyment do tej historii.

Nie wiem jeszcze, czy będę kontynuować pisanie drugiej historii, Nothing to Lose. Nie chcę żegnać się z blogiem, ale zobaczę, jak to wszystko się potoczy, gdy nadejdzie rok szkolny i przede wszystkim, nie wiem, czy Wy będziecie chcieli czytać nowe opowiadanie? c: 

Bardzo proszę wszystkich, którzy czytali Nie pytaj mnie o jutro, aby skomentowali ten epilog. Chcę wiedzieć, ile osób towarzyszyło mi podczas tej historii. c: Komentując dajecie mi cenne wskazówki - co mogę zmienić, co poprawić, jakich błędów nie popełniać.  :3 

Czytam? = Komentuję! 

Rozdział dedykuję wszystkim czytelnikom, a w szczególności M. Za to, że jest taka kochana, za to, że mnie broni, kiedy jest mało komentarzy, że jest ze mną i pomaga mi się ogarnąć, gdy zaczynam smędzić o tym, że już nigdy nic nie napiszę. Dziękuję. c: 

Zapraszam do czytania. :3

            - MALFOY! – ryk wściekłej Hermiony doniośle rozniósł się po wielkim mieszkaniu. Zamieszkali w nim razem kilka tygodni po ukończeniu szkoły. Od tamtej pory minął już prawie rok.

            Bywało ciężko. Charaktery Draco i Gryfonki nie pozwalały na pokojowe relacje. Co drugi dzień kłócili się, nawet o największe bzdety. O to, że Draco jest bardziej seksowny od Johny’ego Deppa. O to, kto nie rzucił zaklęcia wyciszającego, przez co pewnego wieczoru do ich mieszkania wpadł roześmiany Zabini, śpiewając „Straciłaś cnotę”. O to, kto rozbił ulubiony kubek Hermiony, co oczywiście Malfoy zwalił na „tą sierotę Weasley’a”. Tak, potrafili pokłócić się dosłownie o wszystko, jednak wszystkie spory rozwiązywali w ciągu kilku godzin.

            Ślizgon wstał z czarnej, skórzanej kanapy, kierując się w stronę sypialni, skąd wołała go jego ukochana. Przeczesał i tak już rozczochrane włosy dłonią. Westchnąwszy ciężko, zaczął powoli kierować się po schodach na górę. Kopniakiem otworzył drzwi.

            - Tak? – spytał, patrząc na zdenerwowaną i zasmuconą brunetkę. Siedziała na łóżku z podciągniętymi kolanami pod brodę. W jej brązowych oczach czaiła się złość.

            - Wyjaśnisz mi to? – wskazała na łóżko, gdzie leżało czerwone pudełeczko. Draco zaklął w myślach. Jakim cudem to znalazła? Nie dobrze, oj, nie dobrze…

            - Masz inną? Dlaczego, Malfoy? Myślałam, że faktycznie coś do mnie czujesz! Ale to jesteś Ty…

            - Hermiona – przerwał jej, próbując wtrącić coś od siebie.

            - Pieprzony arystokrata, Draco Malfoy! Ty nigdy się nie zmienisz! Mogłam się tego spodziewać, ale oczywiście byłam zbyt zaślepiona i…

            - Granger.

            - Głupia, żeby czegokolwiek się domyślać! Jak ja mogłam być tak naiwna? – Hermiona dostała słowotoku, wypuszczając słowa z ust z prędkością karabinu maszynowego.

            - GRANGER!

            Gryfonka łypnęła na niego, mrożąc go nienawistnym spojrzeniem.

            - CO? – odpowiedziała równie głośno.

            - Wyjdziesz za mnie? – spytał mężczyzna, uśmiechając się w swój firmowy, kpiarski sposób. Jego oczy wyrażały jednak bezgraniczną miłość do tej siedzącej na łóżku istoty. Mimo, że jak każdy, miała swoje wady, to on nauczył się je akceptować. Byli razem już od niemal trzech lat. Był pewien, że to właśnie Hermiona jest tą jedyną. A teraz, gdy na przeszkodzie nie stali już ani jego rodzice, ani wojna, mógł spędzić z nią resztę życia.

            Pod warunkiem, że powie „tak”.

            - CO? – Gryfonka poderwała się z łóżka, stając naprzeciwko chłopaka. Jej oczy rozszerzyły się z zdumieniu. Podniosła głowę, by widzieć twarz o wiele centymetrów wyższego od niej mężczyzny.

            - Granger – mówiąc to, Draco uklęknął, przedtem zabierając z łóżka pudełeczko i ukazując oczom dziewczyny przepiękny, srebrny pierścionek. – Jesteś pierwszą osobą, która uświadomiła mi, co znaczy kochać. Gdyby nie ty, dalej uważałbym, że miłość nie istnieje.  Znaczysz dla mnie więcej, niż jestem w stanie powiedzieć. I chociaż jesteś rozdartą, pyskatą, wredną Gryfonką to cię kocham i nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. I nawet jeżeli będzie ciężko, a ja będę miał ochotę rzucić na ciebie Avadę, to wierzę, że poradzimy sobie, razem.

            Hermiona spojrzała na niego, zaciskając usta w cienką linię. W jej oczach zaczęły gromadzić się łzy. Odwróciła wzrok, by nie patrzeć na klęczącego mężczyznę.

            Draco nerwowo zacisnął mocniej palce na puzderku. Bał się, cholernie się bał. Gdyby odmówiła… Nie, ona nie mogła odmówić!

            - Granger? – spytał cicho, starając się brzmieć spokojnie. W środku aż trząsł się od nerwów. Widział wahanie w oczach brunetki. Czy ona naprawdę miała zamiar powiedzieć „nie”?

            - TAAAK! – zawołała radośnie Gryfonka, rzucając mu się na szyję. Przewróciła ich tak, że teraz oboje leżeli na dywanie, a Hermiona wygodnie usadowiła się na Ślizgonie. Jej włosy opadały falami na jego twarz, przez co chłopak parsknął śmiechem. Ujął dłoń Granger i wsunął pierścionek na właściwe miejsce.

            - Kocham cię, przyszła pani Malfoy.

            - Brzmi strasznie – skrzywiła twarz w grymasie. Draco, wielce oburzony, chciał wstać, gdy przytrzymała go i szepnęła mu do ucha.

            - Bez tego „przyszła” będzie brzmieć znacznie lepiej.

            Bo miłość to akceptowanie wad drugiej osoby, a nie ich niedostrzeganie, jak w przypadku zauroczenia. Prawdziwa miłość przetrwa wszystko. Nie rozdzieli jej żadna kłótnia, choćby nie wiadomo jak poważna. Bo miłość oznacza być, już na zawsze. 

            I wtedy prośba "Nie pytaj mnie o jutro" straciła znaczenie. Bo przyszłość nie miała znaczenia, mogli stawić czoła największym problemom - dopóki byli razem.