Rozdział 27

Heejaszki, Kochani! 

W Wasze łapki oddaję dzisiaj dwudziesty siódmy, ostatni już rozdział historii "Nie pytaj mnie o jutro". Przed nami jeszcze tylko epilog i żegnamy się z tą historią. c:

Rozdział jest najdłuższy ze wszystkich, jakie napisałam (ma prawie 7 stron A4 w Wordzie czcionką 12, jak na mnie to jest baaardzo dużo. o-o). Myślałam o tym, żeby podzielić go na dwie części, ale to byłoby bez sensu. Poza tym, chcę jak najszybciej dokończyć tą historię i przejść na dobre do Nothing to Lose. 

Mam nadzieję, że nie uśniecie, czytając te wypociny. :33

Chciałabym poza tym bardzo serdecznie podziękować Wam za komentarze pod miniaturką. Nie spodziewałam się, że tyle osób zostanie ze mną i tym blogiem po, przyznajmy szczerze, dość długiej przerwie. Jesteście najlepsi! :3 

Oczywiście, jak zawsze proszę o opinie dotyczące tej części. "Dla Was to minuta, a dla mnie godzina uśmiechu na twarzy." 

Czytam? = Komentuję! 

Dobra, dobra, kończę już to kazanie. I tak wiem, że nikt go nie czyta. XD 

Zapraszam do czytania. :) 

“They say that love is forever,
Your forever is all that I need,
Please stay as long as you need,
You promise if things won't be broken,
But I swear that I will never leave,
Please stay forever with me.. “

/ Sleeping with Sirens “If I’m James Dean, You’re Audrey Hepburn”

Draco zamarł, z niepokojem wsłuchując się w zgrzyt otwieranych wrót. Pospiesznie spojrzał w stronę, skąd dochodził dźwięk. Wyraz jego stalowych oczu złagodniał, gdy zobaczył Hermionę oraz Wybrańca. Przekrzywił głowę, nie dowierzając w to, co ujrzał. To przecież niemożliwe, a przede wszystkim absolutnie nierozsądne, by dziewczyna, którą pokochał poświęcała się dla niego. To on powinien bronić ją od złego, a nie ona – drobna, krucha – wyciągać go z lochu, organizując akcję ratunkową.

            - Na mózg ci padło, Granger? – dziewczyna parsknęła wymuszonym śmiechem. Mimo to, poczuła ciepło w sercu. Draco naprawdę tam był – posiniaczony i obolały, ledwo przytomny – ale żywy, z tym swoim ironicznym uśmiechem i kąśliwymi uwagami, za które go pokochała.

            Dostanie się do lochów okazało się łatwe. Zbyt łatwe. Jako że więzienie Ślizgona znajdowało się w jego własnym domu, w Malfoy Manor, Zgredek przekazał Harry’emu wiele istotnych informacji na temat tajemnych przejść czy ukrytych pomieszczeń, o których pewnie nawet mieszkańcy dworu nie mieli pojęcia. Właśnie jednym z takich zaginionych korytarzy Hermiona i Potter dostali się do budynku. Ron, który, co prawda, niechętnie, ale dołączył się do akcji, stał na czatach przy wejściu do tunelu. Gdyby na horyzoncie pojawiło się niebezpieczeństwo, Rudzielec miał za zadanie przeciągle zagwizdać.

            - Malfoy, gdzie jest naszyjnik? – Wybraniec zmusił Draco do koncentracji, z czym blondyn, w obecnym stanie, miał nie małe trudności. Przed oczami Ślizgona majaczyły przeróżne, nieistniejące tak naprawdę cienie, a wzrok biegał nieuważnie po ścianach. Było z nim źle i Harry doskonale wiedział, że Draco niedługo straci przytomność z powodu upływu krwi cieknącej z obfitych, choć nie głębokich, ran.

            - Hermiono, musimy wyciągnąć go, póki jeszcze jest przytomny. Pomogę ci przetransportować go do Rona, a później sam wrócę po naszyjnik. – Granger już miała zaprotestować, gdy ciszę panującą w lochu przerwał szyderczy śmiech wysokiej, czarnowłosej kobiety.

            - Jesteście tak uroczo naiwni, jeśli myślicie, że uda wam się tak łatwo stąd wydostać – Bellatrix bawiła się różdżką, przesuwając ją między palcami. W końcu spojrzała na nieruchomą trójkę nastolatków, którzy zastygli, zaszokowani jej nagłym pojawieniem się. Lestrange uśmiechnęła się, wyginając wargi w koszmarnym grymasie, a w jej oczach ukazał się dziki błysk. – Nie zapomnieliście przypadkiem, że ten dom jest otoczony zaklęciami ochronnymi? Pojawienie się każdego intruza zostaje przez nas zarejestrowane, moje wy słodkie dzióbki.

            Hermiona przeklęła w myślach własną naiwność. Była zbyt przejęta losem Draco, by zauważyć tak oczywiste minuty ich, na pozór, genialnego planu. Zaślepiła ją miłość do blondyna i chęć jak najszybszego wydostania go z tego koszmaru.

            Wystarczył jej jeden szybki rzut oka na chłopaka i już wiedziała, że musi działać szybko. Draco, choć nie dawał tego po sobie poznać, widocznie cierpiał. Znała go na tyle, by zauważyć przygryzioną wargę, co miało powstrzymać go od wydania z siebie jęku. Mimo nieustraszonego błysku w jego szarych tęczówkach, oczy powoli zachodziły mu mgłą. Gryfonka zdawała sobie sprawę, że gdy Ślizgon zemdleje, akcja ratunkowa będzie jeszcze trudniejsza, niż przypuszczała. Oboje z Harry’m musieli mieć różdżki w pogotowiu, nie mogli pozwolić sobie na dźwiganie bezwładnego ciała blondyna.

            Korzystając z roztargnienia Belltarix, wciąż kpiącej z naiwności nastolatków, brunetka rzuciła werbalne zaklęcie rozbrajające. Jej wysiłki tylko rozśmieszyły Śmierciożercę. Lestrange zaskoczył jednak atak Potter’a, który użył zaklęcia Expeliarmus i teraz nerwowo pomagał Draco podnieść się z podłogi i stanąć na nogi.

            - Hermiona… To nie ma sensu. Zostawcie mnie, odzyskajcie naszyjnik. To jest ważniejsze – wyszeptał Ślizgon, łapiąc brązowooką za rękę. Czuł w ustach smak krwi. Nie miał jednak siły, by splunąć metaliczną cieczą na podłogę.

            - Nigdy – równie cicho odpowiedziała dziewczyna, zarzucając sobie ramię chłopaka na barki i skierowała go do wyjścia do tunelu. Harry patrzył chwilę za oddalającą się dwójką, po czym szybko przemknął korytarzem. Czekała go jedna z najtrudniejszych misji w życiu. Musiał odzyskać naszyjnik i nie dać się zabić.

***

            W ciszy maszerowali tunelem, prowadzącym ich do upragnionej wolności. Draco co chwilę potykał się i Hermiona musiała podtrzymywać chłopaka, by ten nie upadł.

            - Możemy się na chwilę zatrzymać? – wysapał w pewnym momencie, gdy ból stał się zbyt silny, by go wytrzymać. Upadł na kamienistą podłogę, sycząc cicho.

            - Nie powinniście ryzykować dla mnie swojego życia. Musicie przeżyć, chociaż wy. Chociaż ty – spojrzał w jej ciepłe oczy. Tylko ich widok przypominał sobie w czasie najgorszych tortur. – Nie pozwolę, żebyś zginęła, próbując mnie ratować.

            - Draco, poradzimy sobie. Odprowadzę cię do wyjścia z tunelu, zostaniesz z Ronem, a ja wrócę pomóc Harry’emu. Wszystko się dobrze skończy. – przejechała dłonią po jego aksamitnej, delikatnej skórze na policzku. Przymknął oczy, czując jej dotyk. Tak bardzo za nim tęsknił, tak bardzo mu jej brakowało… Nie mógł jej stracić. Musiała przeżyć, ułożyć sobie życie na nowo, bez niego. Nie wierzył w to, że uda mu się przetrwać dzisiejszy dzień. Jego rany były poważne, bardzo poważne, i chociaż próbował to ukryć za swoją codzienną maską kpin i uszczypliwych uwag, nie do końca mu to wychodziło. Hermiona zbyt dobrze go znała.

            - Tam są! – głos rodzeństwa Carrow’ów rozchodził się echem po tunelu.

            - Uciekaj, Hermiona. – Draco był opanowany. Wziął głęboki wdech i spokojnym głosem, w którym jednak było słychać nutkę zniecierpliwienia, powtórzył. – Wiej, Granger!

Blondyn dobrze wiedział, że nie ma na tyle sił, by biegnąć. Teraz ważniejsze było, żeby to uparte, gryfońskie stworzenie spięło swoje, swoją drogą, bardzo zgrabne, pośladki i uciekało, ile sił w tych krótkich nóżkach.

            - Przepraszam, Draco, ale nie zrobię tego – pocałowała go przelotnie w usta, stając przed nim naprzeciw Carrow’om.

            Walka trwała krótko. Rodzeństwo było silniejsze, bardziej doświadczone od Hermiony. Już po chwili Gryfonka osunęła się na kolana, a razem z nią Draco, z którego boku wystawał  potężny, głęboko wbity nóż.

            Tak miał wyglądać ich koniec?

            Złapali się za ręce. Jeżeli mieli stawić czoła ciemności, to tylko razem.

***

            Harry szybko biegł pustym korytarzem, zdziwiony, że na jego drodze nie stanęli jeszcze żadni Śmierciożercy. Oczywiście, nie smucił go ten fakt, jednak czuł, że cała misja idzie za łatwo. Oprócz przeszkody w postaci Bellatrix nie mieli żadnych rzuconych pod nogi kłód. Gdzie w takim razie byli wszyscy Śmierciożercy oraz Czarny Pan?

            Odpowiedź jak zwykle przyszła w najmniej oczekiwanym momencie. Otworzył pierwsze, lepsze drzwi i chciał niezauważony wejść do środka.

            Voldemort już na niego czekał.

            - O, Potter, zapraszamy – Czarny Pan uśmiechnął się drwiąco. Jednym, szybkim ruchem różdżki rozbroił stojącego przed nim chłopaka i sprawił, że związały go grube liny.  – Długo kazałeś na siebie czekać.

            W tym momencie Wybrańcowi pozostały jedynie liczyć na tajemną broń w postaci Zakonu Feniksa oraz nadzieja, że chociaż Hermionie i Draco udało się uciec.

***

            - Ał – syknęła cicho Gryfonka, odzyskując nagle świadomość. Czuła na sobie spojrzenie wielu par oczu, skrytych pod obszernymi kapturami. Wspaniale. Znajdowała się po środku kręgu Śmierciożerców, przyciśnięta do czyjegoś ciała. Kto to mógł być? Ostrożnie  przechyliła głowę. Udało jej się zauważyć ciemnobrązowe kosmyki włosów.

            - Harry? – wyszeptała Hermiona, próbując poruszyć dłonią. Niestety, jej ręce były skrępowane, co uniemożliwiało swobodę ruchów.

            - Hermiona? – odpowiedział jej równie cichy głos Wybrańca. – Co się stało? Gdzie jest… - zamilkł, bojąc się, że powie za dużo. Jeżeli Draco udało się ukryć, mógł być ich ostatnią nadzieją.

            Na myśl o Malfoy’u oczy Gryfonki zaszkliły się. Przed oczami stanęła jej scena sprzed może kilku godzin.

            Hermiona zdawała sobie sprawę, że bliźniacy są za silni. Byli Śmierciożercami, mieli większe doświadczenie w bitwie, nie wahali się rzucać zaklęć niewybaczalnych. Mogli zabić ich oboje jednym skinieniem różdżki. Draco krzyczał, by uciekała. Czy potrafiłaby zostawić go samego, na pastwę Śmierciożerców? Czy umiała by uciekać, słysząc jego jęki bólu i zdając sobie sprawę, że tam gdzieś umiera osoba, którą kocha?

            Nie.

            Bo to jest właśnie miłość. Gotowość poświęcenia za drugą osobę wszystkiego, co się ma, nawet najcenniejszego daru, jakim jest życie. Miłości nie liczy się w godzinach, czy kilometrach. Ona po prostu jest. I nie ważne, czy mielibyśmy być z naszą drugą połówką szczęśliwi pięć miesięcy, piętnaście czy pięćdziesiąt lat. Warto. Dla każdego ciepłego słowa. Dla każdego drgnienia serca, poświęconego tej drugiej osobie. Dla każdego dnia, spędzonego we dwoje. Dla każdego pocałunku, delikatnego muśnięcia dłoni. Dla uśmiechu na twarzy osoby, którą pokochaliśmy. Dla wspaniałych wspomnień.

            Warto.

            I wtedy właśnie Hermiona zdała sobie sprawę, że wszystko, czego tak usilnie uczyła się przez ostatnie sześć lat jest nie ważne. W obliczu śmierci wszyscy są równi, nie ma lepszych i gorszych.

            Wiedziała, że nikogo nie pokocha tak mocno, jak Draco. To on był tym jedynym. Bez niego cała ta walka, całe to poświęcenie, straciłoby sens.

            - Kocham Cię – szepnął chłopak, osuwając się na kolana. Nie próbował nawet wyciągać tkwiącego w jego piersi noża. To już nie miało znaczenia. Ból, cierpienie, przeszło na dalszy plan. Liczyła się tylko ona i jej widok w ostatnich momentach  świadomości.

            - Ja ciebie też – odpowiedziała, patrząc, jak jego oczy powoli się zamykają.

            Nie miała już siły odpierać ciągłych ataków.

            Zauważyła już tylko mknące w swoją stronę zaklęcie.

            Później była już tylko ciemność.

            Hermiona podniosła hardo podbródek do góry. Nie podda się. Będzie walczyć, dla Draco.

            - Potter – Czarny Pan przysunął się bliżej więźniów, przejeżdżając kościstym palcem po bliźnie chłopaka, który krzyknął z bólu. – I Granger. Gdzie zgubiłaś Draco? Ups, przepraszam. Gdzie się podziały moje maniery?  Nie powinienem pytać, musi ci być przykro wspominać śmierć swojego chłopaka.

            Gryfonka usilnie milczała, nie spuszczając wzroku z postaci Czarnego Pana. Voldemort pochylił się nad nią i szepnął jej do ucha:

            -  Nie martw się, już niedługo będziecie razem, Granger. A może właściwie Darkstar? – Hermiona zadrżała, czując zimny oddech, po czym zmarszczyła brwi. Darkstar?

            - Widzisz, zanim dołączysz do swojego ukochanego w innym świecie, powinnaś znać swoje prawdziwe nazwisko. Twoimi rodzicami nie są wcale Thomas i Jean Granger. Oni tylko cię wychowali na prośbę Darkstar’ów. – Czarny Pan opowiadał znudzonym tonem.

            W misie wody przed brunetką ukazał się obraz, który ukryty był gdzieś w głębi świadomości.

            Piękna kobieta z burzą ciemnych włosów oraz tak dobrze znajomymi Hermionie czekoladowymi oczami zmierzała szybkim krokiem w stronę niewielkiego domku. Na jej rękach spało spokojnie dziecko – dwuletnia dziewczynka, ssąca kciuka, z zaróżowionymi od mrozu policzkami. Ulica była pogrążona w mroku, płatki śniegu leniwie opadały na ziemię. Panowała miła, świąteczna atmosfera. Nie udzielała się ona tylko przemykającej ulicą kobiecie. Z jej oczu płynęły łzy, zmierzając w dół po policzkach i ginąc w kocyku, którym oplecione było dziecko.

            Otwierana brawa zaskrzypiała cicho, co spowodowało, że brunetka od razu spojrzała za siebie, uważnie obserwując otoczenie. Dopiero, gdy upewniła się, że jest sama, poszła dalej.

            Zapukała do drzwi, które zostały otworzone przez Jean Granger. Kobieta zamarła, trzymając w ręce chochelkę.

            - Rose! – pisnęła, rzucając się na szyję przyjaciółce. Zaprosiła ją gestem do środka.

            - Jean… Nate nie żyje. Zamordowali go – Rose wyjąkała kilka słów, po czym jej ciałem potrząsnął szloch. Chwilę później została ukryta w uścisku przez swoją przyjaciółkę.

            - Możemy ci jakoś pomóc? – do pokoju wszedł Thomas, siadając na fotelu obok żony.

            - Musicie zająć się Hermioną. Czarny Pan mnie szuka. Nie dam rady ukrywać siebie i dziecka. Ja… skasuję jej pamięć. Będzie pamiętała tylko was, to wy będziecie jej rodzicami. Nigdy nie dowie się o mnie i Nate’cie. Błagam, musicie się zgodzić. To jest jej jedyna nadzieja… Nadzieja na to, by przeżyła…

            Państwo Granger spojrzeli na siebie, przez dłuższą chwilę patrząc sobie prosto w oczy. Rose odwróciła wzrok. Jeszcze nie dawno takim samym, zakochanym wzrokiem patrzył na nią Nate… Zacisnęła oczy, by nie wypłynęła z nich choćby jedna łza. Obiecała mężowi, że będzie silna i zamierzała tej obietnicy dotrzymać.

            Spojrzała na swoją córkę. Była tak do niej podobna! Mogła tylko mieć nadzieję, że wyrośnie na dobrego człowieka.

            - Dobrze, Rose. Zajmiemy się nią.

            Brunetka wzięła głęboki wdech. Z kieszeni spodni wyciągnęła różdżkę. Wycelowała nią w dziecko.

            - Obliviate.

            Kolejne wspomnienie. Hermiona, mająca może z pięć lat, bawiła się przed domem, gdy do wrót zapukała jakaś pani. Na widok dziecka kobiecie zaszkliły się oczy. Poprosiła tylko dziewczynkę, by zawołała rodziców. Gdy Jean podeszła do drzwi, brunetka rzuciła jej się w objęcia.

            - Zabrali mi już wszystkich, Je. Straciłam rodziców, męża, dziecko. Zostaliście mi już tylko wy.

            - Twoje dziecko nadal tu jest, Ros – pani Granger smutnym spojrzeniem powiodła po sylwetce przyjaciółki. Schudła, jej cera była blado niezdrowa, a oczy straciły swój blask.

            - Widziałam ją – Darkstar uśmiechnęła się. – Jest tak podobna do Nate’a. Podziwiam cię, Jean. Zgodziłaś się zająć nie swoim dzieckiem, tylko dlatego, że cię o to poprosiłam. Widzę, że kochasz ją jak własną córkę.

            - Tak – zgodziła się Granger – Hermiona jest dla mnie wszystkim. Wiesz dobrze, że razem z Thomas’em nie możemy mieć dzieci. Mała jest kochanym bobaskiem, naszym największym skarbem…

            Następne wspomnienie. W salonie siedział nieznany Gryfonce mężczyzna z ciemnymi, długimi włosami, przypominającymi nieco pióra kruka.

            - Znaleźliśmy ciało pani Darkstar. Z tego, co wiemy, była państwa przyjaciółką.

            Jean zasłoniła usta dłonią. Rose nie żyła. Z jej ciała wyrwał się dziki szloch. Mąż podszedł i objął ją ramieniem.

            - Będziemy musieli powiedzieć kiedyś Hermionie prawdę…- zaczął.

Nagle wspomnienie rozmyło się i Gryfonka wróciła do rzeczywistości.

            - Dlatego, panno Blackstar, zamierzam cię zabić. Twoja cała rodzina to zdrajcy. Byli w moich szeregach… O, tak! Byli Śmierciożercami! A później… Postanowili cudownie się nawrócić. Zdradzili nas. Zasłużyli na śmierć, tak jak ty, złotko.

            Wycelował różdżkę w kulącą się dziewczynę. Harry krzyczał, Śmierciożercy wiwatowali. Hermiona patrzyła prosto w oczy Voldemorta.

            Czy się bała? Owszem. Każdy boi się śmierci, mimo dobrze znanego faktu, że ona i tak nadejdzie. Nawet samobójcy obawiają się ostatecznej konfrontacji z ciemnością.

            Tylko że dla brunetki śmierć oznaczała miłość.

            W ten sposób mogła znowu być z Draco.

            Uniosła więc hardo podbródek i czekała na ostatnie zaklęcie.

            I w tym momencie rozpętało się piekło.

***

             Draco powoli podniósł najpierw lewą, później prawą powiekę. Oślepił go błysk jaskrawego światła. Był martwy? Latał sobie razem z aniołkami?

            Powoli usiadł. Spojrzał na swoją klatkę piersiową i skrzywił się z cichym jękiem. Splótł coś w stylu prowizorycznego bandaża ze swojej koszuli i przyłożył do krwawiącej piersi. Później zaczął zastanawiać się, co zrobić.

            Pamiętał wbijany w jego ciało przez któregoś Carrow’a nóż. Gdzie była Hermiona? Co wydarzyło się później?

            - Myśl, Malfoy, myśl – szepnął pod nosem. Potrzebował pomocy, żeby się stąd wydostać. Nadal był w tym ciasnym, ciemnym korytarzu. Nie miał pojęcia, gdzie jest Cudowny-Wybawiciel, Granger, ani jakim cudem żyje. Gdzieś pewnie szlajał się ten Wiewiór, ale…

            Właśnie!

            Weasley!

            Draco zagwizdał przeciągle, licząc na inteligencję Rona. Czekał chwilę, po czym zobaczył postać wynurzającą się z mroku.

            - Malfoy? Co ty tu robisz? – Ron wydawał się szczerze zdziwiony obecnością blondyna.

            - Ach, wiesz, na wakacje przyjechałem. Plaża, woda, wszystko czego dusza zapragnie. Luksusowy apartament, pięć gwiazdek. – Wiewiór wyglądał na poważnie zdezorientowanego. Draco przewrócił oczami, powstrzymując się od rzucenia czymś w twarz rudzielca. – Krwawię, idioto. – Był wykończony, a ten Gryzoń, zamiast mu pomóc, będzie męczyć go pytaniami!

            - Gdzie jest Harry i Herm? – Weasley dopiero zaczynał orientować się w sytuacji, pomału łącząc ze sobą fakty.

            - Gdybym ostatnie, zapewne, kilkadziesiąt minut nie spędził nieprzytomny i  praktycznie martwy od ciosu zadanego w brzuch, to pewnie bym ci powiedział.

            Rudzielec nadal wyglądał, jakby nie wiedział, co się dzieje. Draco uderzył się otwartą dłonią w czoło.

            - Salazarze, daj mi cierpliwość, bo jak dasz siłę, to go rozwalę na kawałki, ugotuję je w sosie własnym i dam Potter’owi do zjedzenia. Ciekawe, jak Wybraniec zareaguje, gdy na pytanie „Gdzie Ron?” odpowiem, że w jego brzuchu?

***

            Do sali, w której przetrzymywani byli Harry i Hermiona wpadli członkowie Zakonu Feniksa. Walka rozgorzała na dobre. W pomieszczeniu zrobiło się jasno od świszczących zaklęć.

            - Harry, naszyjnik! – zawołała Gryfonka i wskazała Wybrańcowi leżący na stole wisior. Wybraniec został jednak zatrzymany przez samego Czarnego Pana. Musiał stoczyć ostateczną walkę. Ten horror musiał się wreszcie zakończyć.

            I gdy Potter walczył o swoje życie, to Hermiona podbiegła do naszyjnika. Wiedziała, co musi zrobić. Jedynym wyjściem było zniszczenie wisiora. Usilnie próbowała pozbyć się czarnomagicznego artefaktu – skacząc po nim, rozbijając go o kamienną podłogę, przytupując czy rzucając nim o ścianę, co w zgiełku bitwy było nieco trudne – lecz nic nie dawało rezultatów. Dopiero wbicie wisiorka w kształcie małego kła, który Gryfonka zawsze nosiła na szyi – dostała go od Harry’ego, a zawierał on jad bazyliszka – dało oczekiwany efekt.

            I wszystko nagle umilkło. Zamarzło, zatrzymało się w miejscu. Walczący zaprzestali na chwilę potyczki, spoglądając przerażeni na wisior, który wydał z siebie przeciągły jęk. Chwilę później jego krzyki przeplotły się z głosem Voldemorta, który został trafiony śmiercionośnym zaklęciem przez Harry’ego.

            Wygrali. Zwyciężyło dobro. Walka zakończyła się. Śmierciożercy uciekli, zostawiając swoich rannych lub martwych towarzyszy na polu bitwy.  

            - Hermiono, wszystko w porządku? – Tonks podeszła do brązowookiej Gryfonki, upewniając się, czy dziewczyna nie jest ranna. Brunetka tylko pokręciła głową, nie mając siły na nic więcej.

            Piekło się skończyło, lecz jakim kosztem? Straciła Draco. Już nigdy więcej miała nie zobaczyć jego ironicznego uśmiechu. Nigdy więcej miała nie dotknąć jego bladej, aksamitnej skóry. Nigdy więcej miała nie ujrzeć, jak marszczy brwi, myśląc nad czymś w skupieniu.

            - Hermiona! – Ron biegł w jej kierunku, krzycząc.

            - Zostaw mnie, Ron – chciała zostać sama ze swoim bólem, ze wspomnieniami tamtych cudownych chwil, ze swoimi uczuciami.

            - Malfoy prosił… - Rudzielec zaczął nadawać, wypuszczając słowa z ust szybciej, niż katarynka.

            Hermiona zmarszczyła brwi.

            - Draco… On przecież… Widziałam, jak upadał z wbitym w pierś nożem.

            Weasley dopiero teraz zrozumiał zdezorientowanie Hermiony.

            - Znalazłem go w tunelu, ledwo żywego. Teraz jest na zewnątrz, zajęli się nim magomedycy. Rana jest poważna, ale wyzdrowieje.

            Hermiona jeszcze nigdy w życiu nie biegła tak szybko, jak po usłyszeniu tych kilku słów. Wpadała na ludzi, nawet ich nie przepraszając. Liczyło się tylko jedno – musiała upewnić się, że Ron nie kłamie. Musiała.

            Wbiegła do prowizorycznego namiotu, rozstawionego przez medyków dla rannych. I tam, na jednym z pierwszych łóżek, leżał on.

            Jak zawsze doskonały, mimo opatrunków na swojej bladej piersi, potu spływającego z czoła i umazanej sadzą twarzy.

            - Hermiona – szepnął, widząc ją. Jego oczy zaświeciły się. Tak bardzo się o nią bał! Gdyby zginęła w bitwie, nie wybaczyłby sobie tego.

            - Draco – odpowiedziała równie cicho, rzucając mu się w ramiona.