Miniaturka nr 5 - Look After You

Cześć Kochani!

Wiem, wiem. Dawno nic nie dodawałam, ale to wszystko przez brak czasu. Uwierzcie mi, trzy dni w tygodniu siedzę w szkole do 17, a jak wracam do domu to jedyne o czym marzę to pójście spać. Teraz za to zdycham sobie przeziębiona w łóżeczku, wiec wreszcie mam chwilę, by coś dodać.

Kolejna miniaturka z serii "RYZYKOWNE". Poprzednia Wam się podobała, więc dodaję i tą. Nie jest to takie typowe Dramione, ale mam nadzieję, że historia przypadnie Wam do gustu. :3 

Zapraszam do czytania. :)

Kolejnego rozdziału NTL możecie się spodziewać do dwóch tygodni. 

Jeżeli czytasz, proszę, skomentuj. To dla mnie naprawdę ważne, wystarczy, że napiszesz krótkie "jest okey" lub "popraw to, to i tamto". Komentarze są naprawdę cenne, uwierzcie mi. :) 

PS. Jest opcja stworzenia drugiej części, ale to zależy od Was. Jeżeli chcecie przeczytać ciąg dalszy tej historii, dajcie znać w komentarzach! ;> 

Krople deszczu spadały na czarne parasole. Wśród drzew zgromadził się tłum żałobników. Osoby ubrane na czarno wpatrywały się w stojącą na środku cmentarza trumnę i na znajdującą się w niej postać.

            Draco wyglądał, jakby żył. Jego włosy, o które zawsze tak dbał, nadal były jasne, puszyste i miękkie. Tęczówki, zakryte powiekami, na pewno nadal miały niebieskoszary kolor, lecz nie było już w nich tych ogników, wyrażających złość, irytację czy zadowolenie. Usta miał jasnoróżowe, cerę jeszcze bledszą niż zazwyczaj.

            I chociaż wyglądał wspaniale, jak zawsze, nikt nie mógł zaprzeczyć przerażającej prawdzie. Draco nie żył, został zamordowany, zginął.

            Trumna została spuszczona do grobu. Przeraźliwą ciszę rozdarł cichy szloch Narcyzy, uczestniczącej w pogrzebie własnego syna. Jej oczy były nienaturalnie suche, jakby wszystkie możliwe łzy zostały już dawno wylane. Lucjusz objął ją ramieniem, przyciągając do siebie. Patrzył na trumnę, nie wierząc, że znajduje się w niej jego jedyny syn, dziedzic fortuny Malfoy’ów.

            Uroczystość zakończyła się. Na cmentarzu spoczął nowy nagrobek, wyczarowany przez czarodzieja prowadzącego ceremonię.

Draco Lucjusz Malfoy

26.06.1976 – 30.05.1999

Spoczywaj w pokoju

            Ludzie rozeszli się, cicho rozmawiając o tragedii, która spotkała ród Malfoy’ów. Na cmentarzu pozostała jedynie drobna szatynka. Poczekała, aż ostatni goście znikną za horyzontem. Gdy została sama, klęknęła obok grobu, składając na płycie nagrobnej bukiet kwiatów – czarnych róż, idealnie oddających postać Draco.

            Był taką różą. Piękny, jak płatki kwiatu, z kolcami, jego wrednym, iście ślizgońskim charakterem.

            - To koniec – pomyślała. Koniec wiecznych obelg, wyzwisk, ciągłej obecności Ślizgona. Koniec nienawiści, mającej swoje korzenie już w pierwszej klasie Hogwartu. Koniec walki z samą sobą, by nie rozpłakać się, gdy słyszała kolejne, raniące słowo z ust blondyna.

            Więc czemu, zamiast ulgi, czuła jedynie żal? Może Draco nie był dla niej jedynie wrogiem?

            Z niewytłumaczalnego powodu z jej oczu spłynęła jedna, jedyna łza, gdy w pośpiechu opuszczała cmentarz.

            Niezawodna uczennica Hogwartu, Hermiona Granger, uzyskująca najwyższą średnią w historii szkoły, pomyliła się.

            To nie był koniec.

            To był dopiero początek.

***

                        - Jest tu ktoś? – gdzie on, do cholery był? Jakieś obłoczki, chmurki, aniołki… Brakowało tylko kucyków Pony do kompletu.

      Rozejrzał się zdezorientowany. Wysunął przed siebie prawą dłoń, przekrzywiając głowę zdumiony. Spróbował zacisnąć palce. Udało się. Był więc, w materialnej postaci, w jakimś dziwnym miejscu. A powinien nie żyć. Dostał przecież Avadą. Żaden człowiek nie miał szans, by przeżyć uderzenie tego zaklęcia.

            - Żaden człowiek, oprócz Harry’ego Jestem-Wybrańcem-I-Dobrze-O-Tym-Wiem Grzmottera – mruknął pod nosem, zadowolony. Śmierć nie zaszkodziła jego ślizgońskiej naturze. Nadal był sobą. Irytującym, wrednym, przebiegłym, ale jakże przystojnym wychowankiem domu Salazara.

            - Byłeś złym człowiekiem, Draco – donośny głos zaskoczył młodego arystokratę. Obrócił się gwałtownie, szukając źródła dźwięku. Po chwili prychnął z niedowierzaniem. Był sam. Musiało mu coś się przesłyszeć. Od tej śmierci pomieszało mu się w głowie.

            - Masz szansę odkupić swoje winy. Zostaniesz aniołem stróżem – Draco zaśmiał się w głos. On – aniołem stróżem? Zgredek by się uśmiał! – przed Malfoy’em stanął starszy mężczyzna, który kontynuował swoją mowę. – Zaopiekujesz się Hermioną Granger.

            Draco wybuchnął śmiechem, który brzmiał wręcz nienaturalnie wśród otaczającej go ciszy. Zauważył ten fakt po chwili, milknąc. Kim był ten facet, by mówić mu, co on, Draco Malfoy, dziedzic fortuny Malfoy’ów, Najprzystojniejszy Uczeń Klas Siódmych Hogwartu oraz, jak to zostało ujęte w tygodniku numerowanym przez tysiące nastolatek, Czarownica, Ciacho Roku, będzie robić? Był tylko staruszkiem! Blondyn czuł jednak niewytłumaczalny respekt przed drobną, pokurczoną postacią.

             - Powiedz, że żartujesz – w jego głosie było słychać niemal błaganie. Starzec jedynie sympatycznie się uśmiechnąć, kiwając głową i potwierdzając najgorsze domysły Draco. Blondyn zrobił minę wyrażającą skrajną rozpacz.  – Wyślijcie mnie do piekła, nie wiem, do czyśćca, ale nie każcie mi opiekować Granger! Mogę robić wszystko, nawet zniszczę swoją fryzurę, no proszę! Nie każcie mi pilnować przyjaciółki Grzmotera! Toż to tortura! Ona całe swoje życie spędza w bibliotece!

            - Oj, Draco… Jesteś dorosły, ale musisz jeszcze wiele się nauczyć … Dostaniesz drugą szansę – nie zmarnuj jej…

            Mężczyzna rozpłynął się w powietrzu. Malfoy rozejrzał się uważnie, zaniepokojony zniknięciem starca. Po chwili poczuł narastającą senność. Jego powieki opadły, a sam arystokrata pogrążył się w ciemności, która niosła za sobą błogą nieświadomość.

***

Dzień pierwszy

            Sam nie wiem, dlaczego zacząłem pisać ten pamiętnik. Może po prostu chciałem mieć miejsce, gdzie mógłbym przelać wszystkie wydarzenia, które miały miejsce w ciągu ostatnich godzin? A może pragnę towarzystwa, nawet towarzystwa kartki papieru?

            Zostałem aniołem stróżem. O Merlinie, to hańba dla rodziny Malfoy’ów! Gdyby mój ojciec się o tym dowiedział…  

Ja? Opiekować się? Ja, opiekujący się Granger?

Coś czuję, że ta przemądrzała Gryfonka źle skończy.

            Zastanawiam się właśnie nad tym, czy moja misja ma jeszcze sens. Wiesz, drogi Pamiętniku, nie jestem bowiem pewien, czy Granger żyje. Odkąd zasiadła w fotelu z grubym tonem jakieś lektury, nie poruszyła się. Nie jestem pewien czy oddycha. Powstrzymałem się kilkakrotnie od spoglądania na jej biust. Nawet po śmierci obowiązują pewne zasady moralne.

            Ale przecież zamierzam zerknąć tylko w celach badawczych.

            W końcu, to moja misja.

            Poza tym, jestem Malfoy’em. Czy mnie kiedykolwiek obowiązywały jakieś zasady moralne?

            Dobra, Granger żyje. Upewniłem się. Poza tym, chwilę później całkowicie rozwiała moje obawy. Odłożyła romansidło na półkę i skierowała się w stronę kuchni. W sumie sam nie wiem, po co za nią poszedłem. Przecież chyba nie wbije sobie w pierś noża, którym miała w planie kroić pomidory, prawda?

            Chyba.

            Bycie jej stróżem to robota na pełen etat, dlatego właśnie pójdę się zdrzemnąć.

            Chociaż, czy ja w ogóle potrzebuję snu? Przecież jestem aniołem, niebieskim posłańcem i tak dalej. Może zostałem zaprogramowany tak, by być 24/7 w stałej gotowości do pomocy?

           

            Granger właśnie obróciła się do mnie tyłem. Merlinie, ona ma naprawdę niezły tyłek!

            Bycie niewidzialnym jest takie irytujące. Nie widzę swojego odbicia w lustrze.

            Jeżeli moje włosy się pokręciły, to ten staruszek popamięta. Ten loczek na grzywce  nadal prześladuje mnie w koszmarach… Wrr!

            Czy Granger przez cały dzień tylko czyta książki?

            Wygląda uroczo, pochylona nad kolejną lekturą. Nie wiedziałem, że jej włosy mają taką ładną, kasztanową barwę. Zawsze wydawały mi się rude i skołtunione. Albo gdy marszczy nos, na jej twarzy pojawiają się takie śmieszne zmarszczki.

            Ja naprawdę to napisałem?

            Weźcie mnie stąd, bo wariuję.

           

Dzień czwarty

            Dzisiaj byłem razem z Granger w mugolskim Londynie. Nigdy nie rozumiałem, jak ludzie mogą radzić sobie bez magii. To takie niepraktyczne. Wszystko robią sami, bez pomocy skrzatów domowych. Ciężko pracują, by zarobić pieniądze potrzebne do utrzymania rodziny. Muszą nauczyć się żyć bez wszystkich udogodnień, jakie mamy my, czarodzieje.

            Gdybym był wrażliwy i uczuciowy, naprawdę bym im współczuł.

            Ale nie jestem.  

            Idioci z tych mugoli.

            Chociaż takie samochody, jak to nazwała te stworzenia Granger, są całkiem ciekawe. Zastanawia mnie, jak się tym kieruje.

            Auta nie mają przynajmniej humorków jak hipogryfy. Nie trzeba przed nimi klękać ani czekać na ich reakcję. Sam widziałem, jak Granger podchodzi do tego stworzenia i otwiera drzwi. Nie ugryzło jej!

            I dobrze, że nie ugryzło, bo miałbym pewnie wezwanie do szefa. Już słyszę to kazanie, że miałem się nią opiekować, miałem o nią dbać, martwić się, troszczyć.

            Tak, tak. I jeszcze frytki do tego.

            Tak właściwie, to nie wiem, co to frytki, ale brzmi dobrze, nie sądzisz, Pamiętniku?

            Potwornie się nudzę. Życie przyjaciółki Wybawcy-Świata-O-Jaśnie-Pottera jest taką męczącą rutyną. Codziennie robi to samo. Wstaje równo o szóstej. Robi sobie śniadanie, gotując dokładnie dwa jajka. Nie słodzi herbaty, za to sypie płaską łyżeczkę cukru do kawy, którą zalewa mlekiem, a nie śmietanką. Idzie do pracy, gdzie zajmuje się papierami. Nie wiedziałem, że stanowisko ministra do spraw magii w mugolskim sejmie to czysta biurokracja. Wychodzi z gabinetu o szesnastej, robi zakupy i wraca do swojego niewielkiego mieszkania, gdzie pochłania ją gotowanie, czytanie i pisanie.

            Tak, Granger pisze wiersze.

                       

            Nie są takie złe.

            Może tylko trochę przesłodzone.

  

           

            Chciałbym móc powrócić do swojego poprzedniego życia. Codzienne imprezy, libacje alkoholowe z Zabinim, nagie panienki, wskakujące do łóżka ot tak, po prostu. To było życie!

            Ciekawe, czy mam skrzydła.

            Ale muszę być seksowny.

            Jak zawsze zresztą.

            O ile nie skręciły mi się włosy.

            Po co pannie Granger stróż? Przecież ona zawsze jest taka rozsądna. Rozgląda się, zanim przejdzie przez ulicę. Nie chodzi sama po zmroku. Pieniądze wkłada do pięciu różnych kieszeni, by, w razie kradzieży, mieć za co wynająć taksówkę i wrócić do domu. Nie baluje w podejrzanych klubach, tylko siedzi w domu, czytając książki. Nie romansuje z wytatuowanymi kolesiami.

            Wytrzymałem już trzy dni. Jeszcze tylko reszta jej życia.

            O Merlinie.

            Ratunku.

Dzień siódmy

Mija już tydzień, a ja naprawdę świruję.

Właśnie stwierdziłem, że Granger jest ładna. ŁADNA. Granger.

Tych dwóch słów zdecydowanie nie powinno się łączyć.

Więc, nadal jestem sobie aniołem. 

A Granger spotyka się z Weasley’em.

Dalej w to nie wierzę.

 Granger zawsze wydawała się mądrą czarownicą!

A co, jak on rzucił na nią Expeliarmus, grożąc jej, że jeżeli z nim nie będzie, to zmieni w żabę tego jak mu tam… Pana Apoloniusza? Nie. Hm… Krzywonoga… coś w tym stylu, ale nie do końca. Krzywokupera? Nienienie. A może.. TAK! Wiem! Geniusz Draco Malfoy’a! Krzywołapa!

Przecież on nawet nie jest przystojny.

Nie kot, Pamiętniku! Mówię tu o Weasley’u.

O pieniądzach już nie mówiąc.

Poza tym, on nie umiałby zmienić Krzywoogona w żabę. Jest na to za głupi.

On nie ma niczego, w czym mógłby być lepszym ode mnie.

Nie wierzę w to, co piszę.

Ona go nie kocha, widzę to.

Jestem zdezorientowany.

Wczoraj Granger była na cmentarzu. Na moim grobie. Uhh, jak to dziwnie brzmi – mój grób. Brzmi, jakby to był koniec, ale przecież tak nie jest. Ja nadal tu jestem, ciągle żyję. A Granger… Płakała. Z jej zazwyczaj radosnych oczu spływały potoczki łez, skapując na marmurową klapę.

Dlaczego była smutna?

Nienawidziliśmy się. Nie doceniałem jej osoby. Zawsze wydawało mi się, że za maską kujona nie kryje się nic ciekawego.

W pewnym momencie miałem wrażenie, że wyczuła moją obecność. Zacisnąłem rękę na jej ramieniu, chcąc ją wesprzeć. Obróciła się wtedy gwałtownie, po chwili pochmurniejąc. Była sama, a przynajmniej tak jej się wydawało.

Ja nadal tak tkwiłem, cichy i niewidzialny.

Nie mogła usłyszeć mojego głosu.

Nie mogła czuć mojej obecności.

Nie widziała mnie.

A ja miałem cichą nadzieję, że jednak wie, że byłem i zawsze z nią będę.

Dzień dziesiąty

Znowu płacze, a ja nie mogę nic na to poradzić.

Chcę dotknąć jej puszystych włosów.

Chcę, żeby wreszcie poczuła moją obecność.

Chcę, by wiedziała, że w momencie, gdy jest załamana, ma wsparcie, którego się nie spodziewa.

Ja nadal tu jestem.

Granger, coś ty ze mną zrobiła.

Dzień trzynasty

TAK!

TAAAAAAAAAAAAAAAAAK!

NARESZCIE!

NASTAŁ CHWALEBNY DZIEŃ, CHWALMY MERLINA!

Przed państwem anioł Draco, wykonujący taniec zwycięstwa! Kręcimy bioderkami, o tak, kręcimy!

NO NIE WIERZĘ.

GRANGER ZERWAŁA Z RUDYM MAŁPISZONEM!

Draco, powaga.

…

…

…

ONA NAPRAWDĘ Z NIM ZERWAŁA!

Mogła dać mu jeszcze w twarz. Nie uwierzysz, drogi Pamiętniku, ale on zwyczajnie ją zdradzał! Świnia! Miał taką kobietę, jaką jest Her… Granger. Piękną, inteligentną, dobrą – doskonałą. A on wybrał jakąś wywłokę Brown, Brawn czy jakoś tak. Idiota.

Czemu w ogóle się cieszę?

Przecież, chyba nie powinno mnie to obchodzić.

ALE ŚWIAT JEST TAKI PIĘKNY!

Dzień piętnasty

Anioły są wcieleniem dobra, tak? Czyli mimo że jestem wyjątkiem i nadal mam cholerną ochotę na Ognistą, chyba mogę kochać?

Uhh, zapomnijmy, że to napisałem.

Sam siebie nie rozumiem.

Wariuję. Mój pamiętnik przypomina teraz psychologiczne wywody psychicznie chorej psycholożki.

Granger jest… inna, niż wszystkie kobiety, które wcześniej poznałem. Wyjątkowa. Niepowtarzalna.

Ratunku.

Dzień osiemnasty

Co, do cholery, oznacza takie dziwne uczucie w brzuchu, jakby wierciło się tam stado małych hipogryfów?

Czemu, na widok Granger moje skrzydła gubią swój normalny rytm, przez co nie mogę złapać równowagi?

Dlaczego uśmiecham się, gdy zagryza wargę, odgarnia włosy, czyta książkę, leniwie przesuwając smukłymi palcami po okładce?

CO SIĘ ZE MNĄ DZIEJE, CO?
SZEFIE, MOŻE BYŚ ŁASKAWIE WYTŁUMACZYŁ!

TO JAKIŚ SKUTEK UBOCZNY BYCIA ANIOŁEM?

Dzień dwudziesty trzeci

Nie wierzę.

Naprawdę, nie wierzę.

Ten głupek, Thomas, przystawia się do Hermiony!

Mogą mówić, że są tylko kolegami z pracy, ale ja wiem swoje.

Spadaj, idioto.

Za wysokie progi jak na twoje nogi.

Boże, jestem idealny. Jeszcze piszę poezję, ahhh,  te rymy!

Dzień dwudziesty piąty

Chyba się zakochałem.

Napisanie tego nie sprawiło, że mi przeszło, a ja czuję się dziwnie.

Zawsze myślałem, że nie umiem kochać.

Ale Granger to… Granger.

Jest sobą  i to jest w niej najlepsze.

Oprócz tego jest piękna, mądra i dobra.

Jest idealna, a ja psychicznie chory.

Dzień  trzydziesty

Coś jest nie tak.

…

Zostałem wezwany na naradę u szefuńcia. A przecież byłem grzeczny.

Nie pobiłem Thomas’a.

Nie patrzyłem na biust Granger…

No, dobra, może patrzyłem, ale to nie podchodzi chyba pod żaden kodeks?

Może mnie nie wywali z pracy.

***

            Draco ponownie znalazł się przed obliczem staruszka, który tym razem uśmiechał się znacząco. Przez chwilę obaj mierzyli się wzrokiem. W końcu rozmowę zaczęła siwobroda postać.

            - Zmieniłeś się, Draco – blondyn wzruszył ramionami, lecz w jego oczach pojawiła się radosna iskierka, gdy pomyślał o tym, jak bardzo nie chciał być aniołem stróżem. Cóż, dalej uważał, że jest to hańba, ale zaczął dostrzegać niewątpliwe plusy tej pracy. Miał Granger na oku przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, mógł na nią patrzeć, podziwiać, słuchać jej głosu…

            Ale nie mógł jej dotknąć. Ona nie mogła go zobaczyć. Szarooki spuścił głowę. Ta myśl napawała go dziwnym uczuciem, jakby… smutkiem? Żalem? Tymczasem staruszek kontynuował.

            - Gdy przydzieliłem cię jako opieka do panny Granger mogłem jedynie mieć nadzieję, że nauczy cię ona dostrzegać świat w inny sposób, że dzięki niej docenisz to, co miałeś. Praca jako anioł stróż była pewnego rodzaju testem.

            Malfoy spojrzał na staruszka z niezrozumieniem.

            - Panna Granger nauczyła cię kochać, Draco. Póki żyłeś jako człowiek nie wiedziałeś, czym jest miłość. Nigdy jej nie doświadczyłeś. Życie odebrało ci to, co najcenniejsze. Gdy stałeś się aniołem stróżem zacząłeś doceniać to, co cię ominęło. Zasługujesz na drugą szansę. Daję ci wybór – możesz wrócić na Ziemię, jak każdy człowiek kochać, być kochanym ale też radzić sobie z problemami, lub – tu wskazał ręką na otaczający go raj – zostać tutaj na wieczność, wiecznie szczęśliwy, bez zmartwień. Co wybierasz?

            Draco zamyślił się. Nie pasował do wszechobecnych obłoczków i kucyków Pony. To nie był jego świat.

            A na Ziemi…

            Na Ziemi była Granger.

            Wybór nagle stał się prosty.

            Nie musiał nawet nic mówić. Staruszek jedynie pokiwał głową ze zrozumieniem oraz uśmiechnął się. Później powoli zaczął się oddalać, znikając w mroku.

            - Poczekaj! – zawołał blondyn, nagle sobie o czymś przypominając – Kim ty tak w ogóle jesteś?

            Starszy człowiek mrugnął figlarnie okiem, a jego uśmiech jedynie się poszerzył.

            - Przecież dobrze wiesz, Draco.