Ki(n)d of Surprise - I

Halo halo :3 

Kocham Was. 

Dziękuję, że jesteście.

Obiecałam, że dodam, więc łapcie. 

Komentujemy, pamiętajcie? 

*

            Hermiona Granger, będąc księgową i jednocześnie głownią doradczynią Mafoy’s Company, przyzwyczaiła się, że została prawą ręką jej szefa, Draco. Zdążyła przywyknąć do ciągłych magofonów od irytującego blondyna. Okazało się, że odkąd zatrudniła się w firmie mężczyzny, musiała podejmować wszystkie decyzje za niego. Bo Draco nie wiedział, w co się ubrać na spotkanie biznesowe, bo zgubił kosztorys, to znowuż nie wiedział, jakich tematów unikać w rozmowie z mugolskim przedsiębiorcą. Hermiona była jego mózgiem, pamiętającym o ważnych wizytach czy planującym kolejne uroczystości. Była trzonem Malfoy’s Company i ta rola zdecydowanie jej odpowiadała.

            Posada miała tylko jedną, poważną wadę. W przypadku Draco Malfoy’a ograniczone godziny pracy nie wchodziły w grę. Granger miała być pod telefonem zawsze, by wspomóc szefa niezbędną radą w każdej sytuacji.

            Dlatego właśnie Hermionie nie udało się nacieszyć samotnym wieczorem. Mimo przygotowanych wcześniej komedii romantycznych, lampki wina i ciepłego kocyka, czyli wszystkiego, czego potrzebowała do pełnego relaksu, nie mogła długo rozkoszować się odpoczynkiem. Chwilę po siedemnastej, gdy właśnie z zacięciem szeptała „całuj, no pocałuj ją wreszcie!” do ekranu, idealny spokój zakłócił ostry dźwięk telefonu.

            Granger westchnęła ciężko. Oczywiście, jej nienormalny szef nawet w wolne popołudnie musiał ją napastować. Ciekawe, co się stało tym razem. Podpalił biuro? Zgubił niezbędne papiery? Nie wiedział, który krawat lepiej pasuje do koszuli?

            Niechętnie przyłożyła słuchawkę do ucha.

            - Słucham – oznajmiła swojemu rozmówcy, którym, jak słusznie podejrzewała, okazał się Draco Malfoy. Jej były największy wróg, a teraz szef.

            Jak wyglądały ich relacje? Na początku współpracy próbowali z całych sił się nie nienawidzić. Dla dobra interesów postanowili cofnąć własne uprzedzenia w kąt. Z czasem zaczęli się tolerować. I chociaż ich relacje nadal były czysto służbowe, udawało im się znosić swoją obecność przez ponad osiem godzin, każdego dnia. Hermiona często myślała nawet, że udało jej się polubić Malfoy’a, co jeszcze niedawno wydawało się niewykonalne. Chociaż był irytującym, roztrzepanym, zapominalskim i namolnym szefem, darzyła go w pewien sposób szacunkiem. Draco z kolei doceniał pracowitość i upór swojej pracownicy, mimo że przez wygórowane ambicje Hermiony często musiał zarywać noce, byle tylko projekty Malfoy’s Company były przygotowane idealnie, bez żadnych usterek.

            - Granger? Pamiętasz, że jesteś mi winna przysługę? – była Gryfonka zmarszczyła brwi. Po pierwsze, głos Draco niebotycznie się trząsł. Było to dziwne zachowanie jak na osobę, która zawsze zachowywała stoicki spokój. Coś musiało się wydarzyć, była tego pewna. A po drugie, hej! Ona nie była winna temu dupkowi żadnej przysługi, to on zalegał z długami wdzięczności!

            - O co chodzi? – westchnęła, z tęsknotą patrząc na zatrzymany kadr filmu. Jeden wolny wieczór, czy prosiła naprawdę o tak wiele?

            - Dzi-z-oiłem.

            - Dziadka upiłeś? – oczy szatynki rozszerzyły się w zdumieniu. Może Malfoy wypił za dużo Ognistej? Tak, to by tłumaczyło roztrzęsiony głos, niewyraźną mowę…

            - Dziecko zrobiłem.

            Po obu stronach słuchawki zapadła cisza. Hermiona powoli przyswajała szokujące informacje.

            - Żartujesz. – wyszeptała. Malfoy ojcem, toż to przecież istna katastrofa! Przecież ten dupek nie ma pojęcia o wychowaniu dzieci! Czy on w ogóle wie, do czego służy pampers? Hermiona mimowolnie zachichotała na myśl o przewijającym noworodka, dumnym arystokracie.

            - Granger… Astoria podrzuciła mi Scorpiusa, przy okazji łaskawie mnie informując, że jestem jego ojcem. Mam się nim zająć przez miesiąc, podczas gdy ona będzie podrywać Latynosów. Przecież ja nie mam pojęcia, co zrobić z dzieckiem! On ciągle tylko gada i beczy i chyba chce jeść i ja nie wiem, co robić, Granger, ratunku! – Malfoy wyraźnie panikował. W tle Hermiona usłyszała płacz dziecka. Coś ciężkiego spadło na podłogę.

            Sytuacja była trudna do opanowania. Szatynka miała wyłącznie chwilę na zadecydowanie, co zrobić. Trzeba było podjąć radykalne kroki, zanim Draco zabije to dziecko lub jego własny syn zabije szarookiego dupka.

            - Będę za pięć minut – rzuciła, rozłączając się.

            Z bólem serca wyłączyła telewizor, żegnając się z Hugh Grantem.  Zmusi Malfoy’a do podwyżki za te wszystkie nadgodziny!

*

            - Hej, spokojnie, już nie rycz, dobrze? Patrz, dostaniesz złotego galeona, tak! Ładnie się błyszczy, prawda?

- Ma-ma!

- Tatuś jest bardzo hojny, nie sądzisz, Scorpiusie?

            - Ma-da!

            - Ciekawe, kiedy zaczniesz okazywać pierwsze oznaki bycia czarodziejem. Ja, gdy miałem pięć lat, zaczarowałem mój rowerek tak, że latał, zamiast jeździć po ziemi.

            - Cia-ma!

            Draco prowadził bardzo interesujący dialog ze swoim synem, przy okazji dostrzegając, jak bardzo Scorpius podobny był do klanu Malfoy’ów. Miał szaroniebieskie, błyszczące oczy i blond włoski, które uroczo opadały mu na czoło. Miał trójkątną twarz, tak jak jego matka. Gdy się uśmiechał, w jego policzkach pojawiały się malutkie dołeczki. Pulchne paluszki trzymał kurczowo zaciśnięte w piąstki, którymi wymachiwał na wszystkie strony.

            Jego syn był najsłodszym dzieckiem na całej planecie.

            Z wyjątkiem chwil, kiedy płakał.

            I tych, gdy krzyczał.

            Plus dodając jeszcze te, gdy seplenił jakieś niezrozumiałe słowa.

            Podsumowując, dopóki siedział cicho, Scorpius był idealnym dzieckiem.

            Draco zerknął niemrawo na zegarek. Granger miała jeszcze minutę, by przybyć na miejsce. Popatrzył z nieufnością na torbę z akcesoriami do pielęgnacji noworodka.  Skąd on miał wiedzieć, do czego służy ta odżywka, a do czego krem? Dlaczego na pampersach nie ma instrukcji założenia? Nie wszyscy są geniuszami, takie szczegóły powinny zostań uwzględnione!

            Scorpius wyciągnął rączki i uroczo przekrzywił głowę, spoglądając na swojego tatę. Malfoy zawahał się. Miał wziąć dziecko na ręce? A co, jeśli go upuści? Nie chciał przecież zrobić mu krzywdy!

            W tym momencie w jego drzwiach stanęła Hermiona.

            - Miałam nadzieję, że żartowałeś – powiedziała, widząc radośnie gaworzące na kanapie dziecko. Podeszła do małego blondynka i spokojnie wzięła go na ręce. Scorpius zadowolony objął ja za szyję.

            - Gaga!

            -. Jesteś pewien, że to twój syn? Nie widzę żadnych podobieństw. Jest słodki, uroczy, śliczny… - wymieniała Gryfonka, z zachwytem spoglądając na dziecko.

            Draco prychnął, słysząc jej słowa.

            - Oczywiście, że to mój syn. Dzięki Merlinowi, jest bardziej podobny do mnie, niż do powtorzycy.

            - Potworzycy? – szatynka zdusiła chichot, próbując zachować powagę. 

            - Astorii – samo wymówienie imienia tej… kobiety przychodziło Malfoy’owi z trudem. Nie rozumiał, jak mógł być takim idiotą, by wplątać się z związek z tą pokraką. Musiał widocznie wypić wiele kieliszków Ognistej, które uszkodziły mu komórki mózgowe. W jego otoczeniu było przecież wiele ładniejszych kobiet.

O, taka Granger na przykład. Wcale nie była taka brzydka. Zdecydowanie zmieniła się na plus od czasów Hogwartu. Opanowała swoją burzę włosów, które teraz falami spływały po jej ramionach. Zaczęła zwracać większa uwagę na swój strój. Zniknęły wyciągnięte swetry i wygodne jeansy. Ich miejsce zajęły szykowne spódniczki i eleganckie bluzeczki, często ze sporymi dekoltami, co budziło aprobatę jej szefa. Lekki makijaż podkreślał jej brązowe oczy i długie rzęsy.

Gdyby nie była taka irytująca, mógłby się z nią umówić.

Rozmyślania blondyna przerwał cichy szloch dziecka i gruchanie Gryfonki:

- Cii, cii, Scorpius, cichutko, mały. Zaraz cię nakarmimy, dobrze, skarbie? Zmusimy twojego tatę do ugotowania mleka, co ty na to? Zakład, mały, że rozsadzi dom?

Draco powlókł się z nieszczęśliwą miną do kuchni.

To miał być dla niego trudny miesiąc.

*

- Dobrze, teraz zostawiamy gotującą się wodę na kilka minut. Musi być przegotowana, żeby nie zaszkodziła małemu. Umyję butelkę, a ty odmierz odpowiednią ilość mleka w proszku. – Hermiona zniknęła za drzwiami kuchni, podczas gdy Draco próbował znaleźć informację, jak wiele proszku należało wsypać, by otrzymać odpowiedni dla Scorpiusa pokarm. Blondyn zmarszczył brwi, z uwagą śledząc ulotkę. Był mały problem. Ilość pokarmu należało dopasować do wieku dziecka, a przecież on nie miał pojęcia, ile lat ma jego syn!

- Granger? – zawołał. Szatynka wychyliła głowę zza drzwi, patrząc na niego zaciekawionym spojrzeniem. – Ile lat ma mój syn?

Hermiona westchnęła ciężko.

- Naprawdę mam ci tłumaczyć, skąd biorą się dzieci? Skoro byłeś w związku z Astorią trzy lata temu, to Scorpius ma pewnie około roku.

Draco ponownie skierował swoje spojrzenie na ulotkę, wreszcie znajdując niezbędną mu informację. Dokładnie odmierzył niezbędną ilość proszku, po czym, gdy Hermiona wróciła z butelką, wsypał do niej białą substancję i zalał odpowiednią ilością wody. Scorpius siedział grzecznie w foteliku. Blondyn chciał podać szatynce butelkę, gdy ta pokiwała głową.

- Sam to zrób.

            Malfoy zastygł, przerażony. Naprawdę musiał sam sobie poradzić? Podszedł do syna i już miał mu wetknąć do ust smoczek, gdy przerwał mu krzyk Gryfonki.

            - Hej, musisz najpierw spróbować, czy jest odpowiednio ciepłe!

            Mężczyzna spojrzał na nią bezrozumnym wzrokiem i zmarszczył brwi. Co miał zrobić?

            - Po prostu... wypij trochę mleka – Hermionie nie udało się do końca zdusić śmiechu. Jej szefuńcio z butelką, to dopiero był widok!

            Wykonał polecenia szatynki, po czym nakarmił niemowlę. Udało mu się! Co prawda, mleko było dosłownie wszędzie, jednak, udało się! Kobieta patrzyła na niego z prawdziwą dumą.

            - Gratuluję, Malfoy. Właśnie nakarmiłeś dziecko, nie ponosząc przy tym ofiar śmiertelnych. Jestem z ciebie dumna – powiedziała radośnie Hermiona, podnosząc Scorpiusa i przytulając go do piersi.

            Po wypowiedzeniu tych kilku słów zarumieniła się nieco, chowając twarz w jasnych włosach blondynka. I mimo, że szybko spuściła wzrok, Draco zauważył, że miała naprawdę piękne oczy. Nie takie jak Astoria, ciemne i puste.

W jej oczach kryły się miłość, szczerość i radość, ukryte za przyjemną, czekoladową barwą.

*

            Była już dwudziesta druga, gdy Granger zaczęła pomału zbierać się do wyjścia. Blondyn wreszcie odważył się wziąć niemowlę na ręce i teraz prawdopodobnie spacerował z nim po całym domu, pragnąc uspokoić zapłakane dziecko. Nowo ochrzczony ojciec nauczył się już karmić i przewijać małego, co Hermiona uważała za osobisty sukces. Może Scorpiusowi uda się przeżyć tę noc. Kto jak kto, ale opiekujący się synem Malfoy? To prędzej czy później musiało zakończyć się tragedią!

            Weszła po schodach, ignorując ciekawskie spojrzenie wiszących na ścianach portretów. Zerknęła do jadalni, nie znajdując tam jednak ani śladu niemowlęcia. Zaglądnęła też do kilku innych pomieszczeń. Wszystko nadaremno. Draco zniknął. W końcu stanęła przed drzwiami do sypialni blondyna.

            To miejsce różniło się od wszystkich innych w Malfoy Manor. Nie miał do niego wstępu nikt inny, za wyjątkiem prawowitego właściciela. Mężczyzna cenił sobie prywatność. Jego sypialnia była dla niego spokojnym azylem, jedynym miejscem, w którym mógł się w pełni zrelaksować, pobyć przez chwilę sam, nie zaprzątając sobie głowy kolejnymi problemami biznesowymi.

            Szatynka zapukała do drzwi. Po krótkiej chwili usłyszała ciche „wejdź” i wtargnęła do środka pomieszczenia.

            Na dużym, małżeńskim łożu siedział Draco. Zdjął koszulę, zostając w samych spodniach. W umięśnionych ramionach trzymał małego Scorpiusa, który spał spokojnie, co chwilę tylko delikatnie się wiercąc.

Na twarzy starszego Malfoy’a malował się lekki uśmiech, gdy patrzył na swojego synka. Chociaż dopiero dzisiaj dowiedział się o jego istnieniu, już wiedział, że byłby w stanie oddać życie za to dziecko, wypłacić wszystkie swoje pieniądze, wszelkie bogactwa, byleby tylko małemu nic się nie stało.

Hermiona usiadła tuż obok Draco. Oboje zapatrzyli się na śpiące oblicze niemowlaka.

- Jest taki malutki – szepnął mężczyzna. Faktycznie, w porównaniu do jego umięśnionej, starannie wyrzeźbionej sylwetki, noworodek był kruszynką. – Zasługuje na lepszego ojca, niż ja – skrzywił się, wymawiając te słowa.

Granger zmarszczyła brwi. Malfoy’owi musiało naprawdę zależeć na tym dziecku, skoro był w stanie się przyznać do swojej słabości. Zawsze krył w sobie uczucia za pokerową maską, której nikt nie był w stanie rozszyfrować. Nawet Blaise, najlepszy przyjaciel Ślizgona, nie wiedział, co kryje się za pogardliwą miną.

Spojrzenie kobiety złagodniało. Położyła dłoń na ramieniu Draco, przy okazji rozkoszując się miękkością jego skóry. Oh, Merlinie, blondyn mógłby być ideałem każdej kobiety. Wysoki, wysportowany, przystojny, troskliwy w stosunku do dzieci. Idealny.

„Hermiono, opanuj się!”  skarciła się w myślach. Nie mogła myśleć o swoim szefie w… ten sposób. To było bardzo nieprofesjonalne!

- Jesteś dobrym ojcem – powiedziała, składając delikatny pocałunek na czole małego. Spojrzała na Draco i zobaczyła na jego twarzy szczery uśmiech.

- Dziękuję, Granger. Idź już, będziesz jutro niewyspana. Wezmę urlop na kilka dni. Przypilnuj tych idiotów, żeby nie rozwalili mojego biura, dobrze?

Hermiona posłała mu ostatni uśmiech, kiwając głową. Rzuciła szybkie „do zobaczenia” i teleportowała się do swojego wygodnego, spokojnego mieszkania.

Draco jeszcze długo siedział i wpatrywał się w swojego śpiącego syna, gotów zareagować na jego najcichszy płacz.

Obiecał sobie, że będzie dobrym ojcem i zamierzał tej obietnicy dotrzymać.

Nie zepsuje życia swojemu dziecku, tak jak Lucjusz zepsuł jemu.