Ki(n)d of Surprise - rozdział IV

Witam, krasnoludki. :3

Wczorajsze walentynki zadziałały na mnie depresyjnie (jak zawsze, jejku, nienawidzę tego święta. ;___;), więc po prostu dodam rozdział bez większych przemów.

Następny, o ile uda mi się napisać, w kolejny piątek.

Komentujcie, dobrze?

Jesteście wspaniali, mordeczki moje. Kocham Was bardzo bardzo, nie zapominajcie. 

Endżoj, czytajcie, opiniujcie, oceniajcie.

PS. Przepraszam, że taki krótki, ale nie chciałam zaczynać kolejnego wątku i jakoś tak mało tego rozdziału wyszło. 

            - Zapasy mleka?

            - Są.

            - Ubranka na przebranie?

            - W gotowości.

            - Pampersy?

            - Obecne.

            - A…

            - Granger, zostajemy ze Scorpiusem sami tylko na kilka godzin! Poradzimy sobie, prawda, mały? – dziecko wesoło zagaworzyło. Blondyn przewrócił oczami. Nie radził sobie przecież tak najgorzej, prawda? Czemu więc Granger, która musiała wreszcie zjawić się w pracy, by podpisać niezbędne papiery, aż tak obawiała się o życie jego dziecka?

            - Draco, jak zabijesz małego, to własnoręcznie cię uduszę, poćwiartuję, ugotuję i nakarmię tobą Puszka, a później z twoich szczątek Hagrid zrobi herbatniki!

            Malfoy zamarł w pół kroku, a uśmiech spełzł z jego twarzy.

            - Granger, nie sądziłem, że masz takie mordercze zapędy.

            Usta Hermiony wykrzywiły się w dziwny grymas.

            - Tylko w stosunku do ciebie, kotku.

            - Stosunku? Stosunku, powiadasz…

            - Malfoy, zboczeńcu, wynocha!

            - Granger, chcesz mnie wygonić z mojego własnego domu!

            - Tak. Precz, dupku.

            - Zacna Gryfonko, to ty wychodzisz. Miałaś iść do pracy, pamiętasz?

            - UH! Jesteś irytującym, wkurzającym…

            - … ale jakże przystojnym…

            -  zarozumiałym, upartym…

            -… seksownym…

            - dupkiem! Przestań mnie przedrzeźniać, idioto!

            - Ach, nie musisz mnie tak komplementować, moje ty gryfońskie słoneczko. Uważaj, bo się zarumienię!

            - Idę do pracy. To będzie najlepsze, co mogę w obecnej sytuacji zrobić. Nienawidzę cię, Malfoy.

            - Też cię kocham, pysiaczku! Będziemy tęsknić!

            Hermiona zniknęła, na pożegnanie jeszcze machając obydwu panom.

            Draco westchnął głęboko, ciesząc się ciszą. Tak miło było przez chwilę pomilczeć. Nie, żeby przeszkadzało mu ciągłe trajkotanie Gryfonki. Lubił jej słuchać, miała naprawdę ładny, ciepły głos, jednak czasem każdy potrzebuje chwili wytchnienia.

            Malfoy zmarszczył brwi. Powinien wrócić do pracy. Miał już za sobą kilka dni nieobecności, podczas których jego współpracownicy prawdopodobnie roznieśli jego biuro. Byli tacy niezdyscyplinowani. Musiał wrócić, dopilnować, by do siedziby Malfoy’s Company powrócił ład i porządek.

            Tylko co on zrobi ze Scorpiusem?

Bał się zatrudnić opiekunkę, bojąc się, że ta zrobi krzywdę jego dziecku. Scorpius był zbyt cenny, by oddać go jakieś obcej kobiecie pod opiekę!

            Tylko jednej osobie, oprócz Granger, ufał na tyle, by powierzyć jej dziecko.

            Blaise Zabini miał wkrótce stać się zawodową niańką.

*

            - Żartujesz.

            - Nie.

            - Kpisz sobie.

            - Nie.

            - Malfoy, chodź raz w życiu bądź poważny!

            - Ależ jestem, słoneczko.

            - Błagam, powiedz, że żartujesz. Czy ty ogłupiłeś już całkiem, Malfoy?

            Draco krzątał się po pokoju, pakując rzeczy małego do niewielkiej torby podróżnej, w międzyczasie rozmawiając przez magofon z Granger. Szatynka, ku jego wielkiemu zdziwieniu, nie była zachwycona jego, wydawać by się mogło, genialnym pomysłem.

            Wcześniej umówił się z Zabinim, że podrzuci mu dziecko w drodze do pracy. Miał w planach zostawić Scorpiusa z Blaise’m tylko na dwie, góra trzy godziny. Miał nadzieję, że mulat wykaże się odpowiedzialnością i…

            Przełknął głośno ślinę. Spanikowany głos Granger w różdżce wzbudził w nim pewne wątpliwości co do bezpieczeństwa małego.

            - Malfoy, błagam, nie rób tego. To będzie najgorsza decyzja twojego życia. Mały tego nie przetrwa, przecież Zabini to… Zabini!

            - Granger, spokojnie. Wujek Blaise będzie umiał zająć się małym, prawda, Scorpius? – tu pytanie skierował w stronę swojego siedzącego na dywaniku i bawiącego się zabawką syna. Mały spojrzał na niego ze zdziwieniem wymalowanym w szaroniebieskich, tak podobnych do oczu Draco, tęczówkach.

            - Widzimy się w biurze za godzinę, kotenieńku – zaśmiał się głośno do różdżki, słysząc jak oburzona jego śmiałością Gryfonka głośno prycha i rozłącza się bez pożegnania.

            W końcu i tak udawali parę narzeczonych, prawda?

            Mężczyzna zapakował jeszcze pieluchy i parę zapasowych śpioszków. Upewnił się, że butelka oraz smoczek są na swoim miejscu. Wziął małego na ręce, przypiął do wózka i udał się na krótki spacer w stronę domu bruneta.

            Miał tylko nadzieję, że ta przechadzka nie okaże się ostatnią w życiu jego dziecka.

*

            Blaise patrzył na Scorpiusa jak oczarowany.

            Dziecko.

            Prawdziwe, żywe dziecko.

            Jego najlepszy kumpel miał syna.

            - Gu gu – Scorpius rzucił w oniemiałego mulata pluszową maskotką. Blaise zachichotał. Mały Draco jak nic!

            W głowie Zabini’ego zaczęły kłębić się pomysły, jak spędzić popołudnie ze swoim (w końcu przyjaźnili się z Draco od małego i traktowali się jak rodzeństwo) bratankiem. Park rozrywki odpadał, dziecko było za małe na tego typu miejsca. Spacer wydawał mu się nudną propozycją. W końcu Draco już nie raz zabierał swojego syna na łono natury.

            Blaise obiecał sobie, że będzie najlepszym wujkiem na świecie. Dlatego właśnie musiał wymyślić coś oryginalnego, czego mały Scorpius nie zapomni do końca swoich dni. Mulat na chwilę pogrążył się w zadumie. Nie minęło więcej niż kilka minut, gdy rozradowany klasnął w dłonie. Tak! Weźmie małego na plażę!

*

            Blaise wziął na ręce małego blondynka, sadzając go sobie na kolanach i pokazując małemu, jak robi się zamki z piasku. Cierpliwym głosem tłumaczył, jak należy uklepać piasek, by powstała wieża nie rozpadła się.

            Scorpius niweczył jego wysiłki, pisząc wesoło, gdy burzył kolejną misternie wykonaną budowlę. Zabini próbował, naprawdę próbował, złościć się na dziecko, które psuło te cuda architektury, lecz malec uśmiechał się, ukazując swoje dołeczki w policzkach i serce nieczułego Diabła miękło.

            - Przepraszam? – do uszu Blaise’a dobiegł miły, wysoki głos nieznajomej kobiety. Podniósł wzrok i zobaczył długonogą szatynkę, która uśmiechała się do niego promiennie. – Uhm, to trochę niezręczna sytuacja, ale jestem na tej plaży całkiem sama… Nie chciałabym się spiec. Czy mógłby pan posmarować mi plecy olejkiem?– Diabeł spojrzał na nią rozmarzonym wzrokiem. Los mu sprzyjał! Kobieta była niewiarygodnie piękna i seksowna, a spośród wszystkich mężczyzn na plaży, do wykonania tego jakże trudnego zadania wybrała właśnie jego!

            Bez chwili zastanowienia wskazał szatynce miejsce na kocu, by usiadła. Kobieta wykonała jego polecenie, odgarniając z pleców długie, ciemne loki. Zabini, niczym zawodowy masażysta, wygniótł na dłonie krem i pokrył nimi skórę lekko opalonej już nieznajomej.

            - Gdzie moje maniery! Nawet się nie przestawiłam! Jestem Dalia. Nie chciałam ci przeszkadzać, widziałam, że jesteś zaaferowany opieką nad dzieckiem, ale…

            Zabini zamarł.

            Dzieckiem.

            Przecież on miał pod opieką Scorpiusa!

            Rozejrzał się spanikowany dookoła. Małego nigdzie nie było. Na kocu, na którym wcześniej siedział malec, pozostały jedynie chmary piasku oraz pluszowa maskotka smoka.

            Blaise poderwał się, chwytając się za głowę.

            Draco go zabije.

*

            Draco westchnął ciężko, podpisując kolejny dokument. Lekko rozmasował swój obolały od pisania nadgarstek i upił łyk kawy. Wyjrzał przez okno, podziwiając przez szybę miłą, słoneczną pogodę.

            - Draco? – do gabinetu szefa weszła Hermiona. Mężczyzna omiótł ją spojrzeniem. Wyglądała cudownie, zresztą, jak zwykle. Lubił ją w takim poważnym wydaniu, w krótkiej, sięgającej do kolana ołówkowej spódnicy i białej koszuli. Przeszkadzały mu tylko spięte w gładki kok włosy. Wolał, gdy jej kasztanowe, delikatnie fale opadały na ramiona, podrygując lekko przy każdym ruchu szatynki. O Merlinie, była taka idealna!

            Patrzył na nią zmęczonymi oczami. Miał zostać w pracy tylko kilka godzin, ale niestety, miał tyle zaległych formalności do uzupełnienia, że nie było szans, by wrócił do syna przed późnym wieczorem.

            - Mogę zająć się Scorpiusem. Odbiorę go od Zabini’ego i wrócę do domu, wieczorem spróbuj…

            - Dlaczego ci tak na nim zależy? – Blondyn wstał z fotela i podszedł do kobiety, po raz kolejny w duchu śmiejąc się z niskiego wzrostu szatynki. Sięgała mu zaledwie do ramienia! By spojrzeć mężczyźnie w oczy, zmuszona była poważnie podnosić głowę.

            Hermiona zagryzła wargę. Co miała odpowiedzieć?

            Zakochała się w ojcu tego dziecka.

            Zakochała się w sposób niewytłumaczalny, niepojęty i nieodwołalny.

            Nie chciała przyznać nawet przed samą, że mogła pokochać takiego idiotę. Nie spodziewała się, że tak potoczy się jej życie. Jeszcze niedawno uważała Draco Malfoy’a za największe zło tego świata. Był upierdliwym szefem, czepiającym się o najmniejsze szczegóły, byłym Śmierciożercą, nadętym, egoistycznym bufonem. Może nadal te jego cechy gdzieś się kryły, jednak zostały przysłonięte przez czułość, troskę i wrażliwość, którą okazywał w stosunku do Scorpius’a. Nie raz przyłapywała blondyna na patrzeniu na śpiącego synka.

Ten tydzień, odkąd mały pojawił się w jego (a może ich?) życiu, zmienił wszystko, także jej uczucia do ojca dziecka.

Była zakochana, ale nie zamierzała wyznać blondynowi prawdy. Bała się odrzucenia. Chociaż wiedziała, że Draco naprawdę się zmienił, jego wszystkie wady nadal kryły się gdzieś we wnętrzu, czekając na moment, by wybuchnąć. Jak zareagowałby na wieść o jej uczuciach? Wyzwałby ją od szlam?

Jej oczy przygasły. To nie miało sensu.

Ale czy miłość jest racjonalna?

Nie.

Miłość jest kompletnie bezmyślnym uczuciem. Pojawia się nie wiadomo skąd, nie wiadomo kiedy i nie wiadomo po co. Zmienia nasze życie. Jest lekarstwem na wszystkie choroby, lecz potrafi być także zabójczą trucizną. Jest zdolna do poświęceń, lecz potrafi zazdrościć, zawodzić.

Miłość jest przeciwieństwem cech.

Jak Ślizgon i Gryfonka.

- Przywiązałam się do niego – wzruszyła ramionami, kryjąc za tym pozornie obojętnym gestem wszystkie swoje uczucia. Odwróciła wzrok. Nie chciała, by wyczytał coś z jej oczu.

Draco podniósł dłoń i wyjął spinkę z jej włosów. Poczuła, jak na ramiona opada jej ciężka fala kasztanowych włosów. Zerknęła na niego zdziwiona, przechylając lekko głowę. Na jego ustach wykwitł lekko krzywy, lecz szczery uśmiech.

On sam nie rozumiał emocji, które w nim kotłowały. Wydawało mu się, że zaczyna darzyć uczuciem tę Gyfonkę, a miłość przecież nie istniała. Nigdy w nią nie wierzył. Myślał, że to pożądanie kieruje ludzkimi odruchami, reakcjami.

Nie chciał wierzyć w miłość.

Gdyby uwierzył, czułby się potworem, że nie umiał nikogo tym uczuciem obdarzyć. Jego serce już dawno zmieniło się w bryłę lodu.

Lodu, który powoli roztapiał się pod wpływem Granger oraz jego syna, Scorpiusa. To oni sprawili, że zaczął czuć.

I to go przerażało.

Spojrzał w oczy Hermiony. Miała takie ciepłe tęczówki. Mógłby patrzeć na ten czekoladowy odcień godzinami…

Ciszę panującą w gabinecie przerwał dzwonek magofonu.

Odebrał, nadal nie spuszczając wzroku z Granger, która nieśmiało poprawiła włosy, zaplatając niesforny kosmyk za ucho.

- Smoku, nie zabijaj, dobrze? Stary, chyba zgubiłem ci dziecko.

*

- Blaise, jesteś nieodpowiedzialnym kretynem – Hermiona narzekała głośno, przepatrując plażę w poszukiwaniu małego dziecka. Draco zacisnął zęby. Jeśli Granger za chwilę zacznie swój monolog pod tytułem „Mówiłam-przecież-że-to-się-źle-skończy”, zwariuje.

- Ona była taka ładna – Zabini rozpaczał nad utratą szatynki. Kiedy wszczął alarm, brunetka zniknęła niezauważona. Nawet nie dostał jej numeru! Tak po prostu odeszła, zostawiając go samego!

- Zabini – wysyczał Draco. Był zły, bardzo zły, a głupie gadanie bruneta jeszcze bardziej działało mu na nerwy. Dodatkowo, jego złość potęgował jeszcze stres i obawa o małego. Panikował, musiał przyznać to sam przed sobą. Jego dłonie jeszcze nigdy tak się nie trzęsły, jak tego popołudnia.

Co, jeżeli małemu coś się stało? Mógł wpaść do morza, mógł go ktoś porwać…

Kucnął, oddychając głęboko. Musiał się uspokoić, oczyścić umysł. Rozpaczanie i stres nie mógł mu pomóc.

- Draco, mam go, tutaj! – głos Hermiony przeciął ciszę.

Draco poczuł, jak z jego pleców spada ogromny ciężar. Chciał wstać, biegnąć do szatynki, uściskać małego, lecz nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Dopiero, gdy zobaczył brunetkę, idącą w jego stronę z dzieckiem na rękach, poczuł się zdolny, by wstać.

- Scorpius – wyszeptał, biorąc syna na ręce. Ucałował blond włoski, radując się w duchu, słysząc cichy śmiech małego.

            - Dziękuję – wyszeptał tak cicho, że Hermionie wydawało się, że nic nie powiedział. Dopiero po chwili zrozumiała, co blondyn chciał jej przekazać.

            Nie dziękował wyłącznie za odebranie dziecka z budki ratowników, gdzie znajdowała się ich zguba.

            Dziękował za wszystko. Za troskę, za nieprzespane noce, za rozmowy, za wsparcie.

            I wtedy stało się coś szalonego, niezrozumiałego, niewytłumaczalnego.
            Draco pochylił się, składając na ustach Gryfonki czuły pocałunek.