Ki(n)d of Suprise - rozdział VI

Dzień dobry! 

Witam Was, Mordki Wy moje. 

Mam nadzieję, że otarliście już łezki po poprzedniej miniaturce. Bardzo dziękuję Wam za wszystkie komentarze, które pod nią zostawiliście. To naprawdę wiele dla mnie znaczy. :3

Prosiliście, żeby kolejny rozdział Ki(n)d of Suprise dodać jak najszybciej, więc tadam, oto jestem. Następny fluffiasty, słodziaśny, kochany rozdział podano! c: 

Jesteście cudowni, kocham Was bardzo.

Miłego czytania i zachęcam do zostawiania komentarzy. Miło jest znać Waszą opinię! c: 

Scorpius otworzył oczka. Jego szaroniebieskie tęczówki z uwagą przypatrywały się otaczającemu go światu. Mały zmarszczył brwi, widząc nieznany mu pokój. Było tak biało, tak sterylnie, tak strasznie!

Gdzie był jego tata? Blondynek podniósł się do siadu. Czuł się nieco zaniepokojony ilością otaczających go kabelków, maszyn, piszczących urządzeń. On chciał tylko przytulić się do ukochanego Misia, Stefana. Chciał tylko zakopać się w swoim pluszowym kocyku. Chciał swój cudowny, czerwony smoczek.

Chciał do taty. Zapłakał cicho.

- Da da! – krzyknął, czując, jak po jego policzkach spływają łezki. Podniósł zaciśniętą piąstkę do twarzy, ocierając słone krople. Taty nigdzie nie było, za to zza drzwi wyszła mama.

Mama była cudowna! Przytulała go, dawała mu całuski, bawiła się z nim. Przyrządzała takie dobre mleko, jego ulubione. Zacmokał na widok kobiety i wyciągnął rączki w jej stronę.

Mama była smutna. Widział to w jej oczach. I nie chciała go wziąć na ręce! Zrobił oburzoną minkę. Co się tutaj działo? Na twarzy dziecka wykwitł uśmiech, powodujący urocze dołeczki w jego policzkach, gdy w pomieszczeniu pojawił się Draco. Usiadł na krześle obok kobiety. On też wyglądał na przygnębionego.

- Draco… On z tego wyjdzie, prawda? – Mamo, o kim mówisz? Po co pytasz? Jeżeli chodzi ci o mnie, nie martw się, mam się doskonale!

Malfoy pochylił głowę. Kosmyki jasnych włosów zakryły jego twarz.

- Musi, Granger. Musi. – Tato, mama jest smutna! Przytul ją! Daj zabawkę! Wiesz, kiedy dajesz mi misia, zawsze się śmieję. Może jeżeli mama dostanie pluszaka też się uśmiechnie?

Scorpius rozejrzał się dookoła. Tuż obok niego, na zaszczytnym miejscu, siedział Stefan. Miś zawsze był dla niego wsparciem. Ale teraz to mama potrzebowała pociechy! Wyciągnął rączkę, biorąc Stefana i podając go Hermionie.

- Dzięki, Scorp – w oczach szatynki zalśniły łzy wzruszenia. Po chwili jej uśmiech zmienił się w krzywy grymas, a ona sama schowała twarz w dłoniach, by nikt nie zauważył cieknących po policzkach kropli. Ciszę w pomieszczeniu przerwało jej głośne łkanie.

Tato, nie stój tak, pociesz mamę!

Draco podniósł się z krzesła, klękając przed szatynką. Odciągnął dłonie od jej twarzy i wytarł kciukami mokrą ścieżkę, ciągnącą się po policzku. Spojrzał prosto w jej oczy.

- Nie płacz, Granger. Rozmażesz sobie makijaż i będziesz wyglądać jak ten śmieszny szop z kreskówek, które oglądamy ze Scorpiusem.

Hermiona uśmiechnęła się. Już było lepiej. Położyła swoją niewielką dłoń na dłoni Draco, nadal spoczywającej na jej policzku.

Tato, na co czekasz?! NO CAŁUJ!

- Przepraszam, że uciekłam. To było głupie i niedojrzałe. Nie chciałam, żebyś czuł się do czegoś zobowiązany. Ten pocałunek… - Hermiona zająknęła się przy ostatnim słowie. Spuściła wzrok, by nie patrzeć prosto w przeszywające, szare tęczówki Draco. – Chyba oboje z nas poniosło.

Scorpius mlasnął. Dorośli byli tacy trudni do zrozumienia! Tak trudno było ich uszczęśliwić! Jemu do szczęścia wystarczało mleko,  Stefan, kocyk, smoczek, mama i tata. Dokładnie w tej kolejności. A oni, dorośli?  Kombinowali, mamili, oszukiwali samych siebie.

- Granger, przecież wiem, że nie jestem ci obojętny. Ty też masz na mnie jakiś dziwny, niewytłumaczalny wpływ. Przy tobie… jest inaczej. Scorpius się uśmiecha, ja się uśmiecham. Przy tobie nawet deszcz nie jest taki mokry, słońce nie parzy swoimi promieniami, a chmury nie zasłaniają błękitu nieba. Granger, do cholery, ty to… ty. Jesteś uparta, nieznośna, przemądrzała, ale to są właśnie cechy, które lubię w tobie najbardziej.

Scorpius zaklaskał w rączki. Tata wreszcie mówił z sensem!

- Malfoy, ty do cholery nic nie rozumiesz! Nigdy nic nie rozumiesz! Myślisz, że to wszystko jest takie proste. Być razem a potem się rozstać. Dla ciebie to będzie nic, kolejny z przelotnych związków. Nie jestem tobą. Jeżeli pokocham, to na poważnie. Potrzebuję kogoś, kto zapewni mi stałość, poczucie bezpieczeństwa, a ty? Draco, tobie nie można zaufać!

Mały blondynek tylko westchnął, biorąc jedną z grzechotek i gwałtownie nią potrząsając, by czymś się zająć. Już wspominał wcześniej o komplikowaniu sobie życia, prawda?

- Uh, Hermiono, jesteś taka irytująca! Nie mogłabyś raz w życiu zrobić czegoś spontanicznie? No oczywiście, że nie, panna Wszystko-Wiem musi przekalkulować sprawę. Obliczyć, czy się opłaca. W końcu mówimy o Hermionie Granger!

- Draco, zamknij się!

- Opłaca się zakochać? Czy stwierdzenie, że Draco Malfoy to bóg seksu przyniesie mi więcej korzyści czy minusów?

- Draco, tu jest dziecko, opanuj się, idioto.

- Ty nie możesz nawet  przyznać, że dany facet jest przystojny, jeżeli nie obliczysz prawdopodobieństwa, że to dotrze do jego uszu!

            Scorpius patrzył jak oniemiały, gdy mama podbiegła do jego taty i z całej siły go pocałowała. Chwilę później stali, wtuleni w swoje objęcia, a on mrugał zdezorientowany. Stwierdził, że chyba nigdy nie zrozumie dorosłych.

*

Hermiona z całej siły starała się nie myśleć, jak bardzo idealne są usta Draco Malfoy’a.

Ich smak naprawdę ją zadziwiał. Jak można być tak chłodnym, z pozoru oziębłym, a mieć tak perfekcyjne, miękkie, różowe usta, wręcz błagające o pocałunki?

To te nieziemskie wargi były powodem, dla którego chciała zaryzykować.

W jej głowie kotłowała masa myśli pod tytułem „co by było gdyby”. Co, jeżeli odważyła by się zaryzykować? A jeżeli on cię zrani, zostawi? Nie podniesiesz się po kolejnym zawodzie. Co by było, jeżeli spróbowałaby mu zaufać? Nie wolno ci! Dumbledore też kiedyś mu zaufał i co otrzymał w zamian? Miałaby wreszcie rodzinę – kochającą drugą połówkę i syna – chociaż i tak traktowała Scorpius’a jako własne dziecko.

Bycie rozsądnym było takie męczące.

Pogrążona we własnych rozmyślonych i zatopiona w otaczających ją doznaniach nie usłyszała otwierających się drzwi. Nie zauważyła wchodzących do sali Narcyzy i Lucjusza Malfoy’ów. Nie dotarł do niej zduszony okrzyk zdziwienia, wydany przez matkę blondyna. Dopiero, gdy Lucjusz chrząknął znacząco, szatynka została wyrwana z chwilowego letargu. Odsunęła się od mężczyzny i pisnęła, widząc niespodziewanych gości.

Zaczęło do niej powoli docierać, co się wydarzyło. Zostali przyłapani z Draco na migdaleniu się w sali szpitalnej, w której leżał jego chory syn.

Och, jak bardzo popieprzone to było?

- Mamo, tato. Znacie moją narzeczoną, Hermionę, prawda?

*

Draco miał nadzieję, że gdy zamknie oczy i ponownie je otworzy, to wszystko okaże się tylko złym snem, przerażającą senną marą. Wizyta jego rodziców sama w sobie była koszmarem, ale fakt, że nakryli go na pocałunku z władczynią jego snów, sprawiał, że miał ochotę jak najszybciej strzelić w samego siebie, a następnie w rodziców, Avadą. Jęknął w duchu. Wiedział, że matka przez najbliższe pół roku przy każdym spotkaniu będzie wypytywać o Hermionę, co nie przeszkadzało by mu kompletnie, gdyby tylko miał pewność, że Granger jest tylko i wyłącznie jego. Teraz nie miał tego zapewnienia. Wiedział, że coś do niego czuje. Był tego pewien – czuł jej drżenie, gdy dotykał jej talii, zauważał gęsią skórkę na przedramionach. Dostrzegał, jak z całych sił unika spoglądania w jego oczy, bo gdy tylko to się działo, na jej policzkach pojawiały się urocze rumieńce.

Czemu ta kobieta musiała być tak uparta? Jak długo mógł jeszcze się o nią starać? Poświęcał dla niej tak wiele – łamał stereotypy głoszące, że Draco Malfoy nigdy nie mógłby umówić się z mugolaczką. Duma przestawała mieć dla niego znaczenie – mógł nawet paść na kolana i błagać ją, byle tylko była z nim, byle tylko mógł ją nazwać swoją.

Przeklął w myślach, uważając, że ta kobieta kiedyś go wykończy.

- Mamo, tato. Znacie moją narzeczoną, Hermionę?

Jego matka zamarła, ojciec spojrzał jedynie z pogardą na Gryfonkę. Draco zmierzył go ostrym spojrzeniem i wyraz twarzy Lucjusza zmienił się, wyrażając teraz chłodną akceptację. Blondyn westchnął. Czemu to wszystko nie mogło być prostsze?

Granger patrzyła na jego rodziców przerażona. Uśmiechnął się pod nosem. Może przybycie jego rodziny miało jednak jakieś plusy? Mógł teraz bezceremonialnie wziąć ją za rękę, co też niezwłocznie wykonał.

Narcyza wyciągnęła rękę w stronę szatynki, posyłając jej ciepły uśmiech.

- Chyba nie miałyśmy okazji się wcześniej spotkać. Miło mi cię poznać, Hermiono. – Lucjusz jedynie skinął głową. – Chcieliśmy wreszcie zobaczyć Scorpiusa. Draco, dlaczego nie raczyłeś poinformować mnie, że twój syn i jednocześnie mój jedyny wnuk jest w szpitalu?! Czemu ja muszę się tego dowiadywać od ludzi w Esach Floresach?

- Oj maaaamo – jęknął Ślizgon. Był Draco Malfoy’em, chłodnym i wyniosłym, pogardliwym arystokratą, ale jego własna mama czasem go przerażała. Gdy się denerwowała, jej zakres znajomości upiornych klątw wzrastał do bardzo wysokiego poziomu.

- Nie „ojmamuj” mi tutaj. Draco Malfoy’u, przyrzekam ci, jeszcze raz będę musiała się dowiedzieć od innych ludzi jakiś plotek o tobie, a wracasz z powrotem do Malfoy Monar. Bez dyskusji, młody człowieku!

Z twarzy Narcyzy zniknął grymas – teraz skierowała się w stronę Hermiony. Słodko się uśmiechnęła, a zdenerwowana Gryfonka niepewnie odwzajemniła gest.

- Moja droga, jak ty z nim wytrzymujesz? Jak długo się spotykacie?

- Już prawie pół roku – wtrącił się Draco.

- Nie wtrącaj się, synu. Pytałam Hermionę. – Gryfonka zamarła. Co miała odpowiedzieć? Że nie, wcale się nie spotykają, po prostu Malfoy jest kretynem i nie potrafi przyjąć do wiadomości słowa „nie”? Że spędzają razem czas na opiece nad Scorpiusem od niecałego miesiąca?

- Um, jest ciężko i hm, już jakiś czas – och, to było niezręczne. Kątem oka dostrzegała triumfujący uśmiech blondwłosego dupka.

- Gdzie się spotkaliście? – matka zadała kolejne pytanie, podchodząc do śpiącego w tym momencie Scorpiusa i głaszcząc go po jasnych włoskach. Lucjusz wyszedł z sali, by porozmawiać z przechodzącym magomedykiem.

- W kawiarni. – odpowiedział szybko Draco.

- Na dworcu – dodała w tym samym momencie Hermiona. Oboje spojrzeli na siebie skrzywieni.

- Jak wyglądała wasza pierwsza randka?

- Poszliśmy do restauracji.

- Draco zabrał mnie na romantyczny spacer o północy.

- Mieszkacie razem?

- Tak.

- NIE!

Byli tak bardzo zgrani, że aż wcale.  

*

Hermiona odetchnęła głęboko, gdy rodzice blondyna wreszcie wyszli. Poczuła, jak jej nogi wręcz uginają się z poczucia niesamowitej ulgi. Usiadła na krześle. Usłyszała, jak Draco świszcząco wypuszcza powietrze.

- To było straszne – szepnęła w jego stronę.

- Oj, kochanie, przyzwyczajaj się. To twoi przyszli teściowie – z twarzy Malfoy’a nie znikał szelmowski uśmiech, mimo zmęczenia, widocznego na jego przystojnej twarzy. To nie była pierwsza noc spędzona na oddziale, więc znużenie widocznie dawało mu się we znaki. Nie zamierzał jednak odejść od łóżka chorego dziecka ani na minutę.

- Malfoy, kretynie, zrozum, że nigdy nie byliśmy i nie jesteśmy razem. Nie wiem, po co ciągniesz ten cyrk z udawaniem, że jestem twoją narzeczoną. To miała być wersja jedynie dla Rona plus kilku naiwnych ludzi, którzy w to uwierzą. 

- Granger, mam dość tej zabawy w kotka i myszkę. Czujesz coś do mnie?

Przytaknęła, nie śmiejąc spojrzeć mu w oczy.

- To dlaczego, do cholery, nie możemy po prostu być razem?

Spojrzała na ścianę. Obdrapana materia nagle wydała jej się bardzo ciekawa.

Draco nie znał jej tak dobrze, jak myślał. Miała tajemnicę, dobrze strzeżony sekret, który uniemożliwiał jej zaangażowanie się w dłuższy, poważniejszy związek.

- Nie mogę, przepraszam.

Siedzieli w ciszy. Blondyn chciał ponownie podjąć temat, jednak nie pozwalała mu na to własna duma. Ile razy jeszcze miał zostać odtrącony, zbyty niczym? Ile razy?! Ta kobieta doprowadzała go do szału! Chociaż na pozór zachowywał spokojną, opanowaną maskę, w jego wnętrzu rozgorzała walka emocji.

Oboje podnieśli głowy, gdy usłyszeli kroki. Do pomieszczenia wszedł młody mężczyzna z ciemnymi włosami i jasnymi, zielonymi oczami. Rozejrzał się uważnie, zdziwiony, widząc parę ludzi, siedzącą przy łóżku.

- Przepraszam państwa, ale godziny odwiedzin już dawno się sko…. Hermiona? – przystojny doktor dokończył ostatnie zdanie podwyższonym głosem. Nie wierzył, że po tylu latach wreszcie mogliby spotkać się ponownie.

- Thomas? To naprawdę ty? – Granger zamrugała z niedowierzaniem. Już po chwili rzuciła się z piskiem w stronę mężczyzny, radośnie się śmiejąc. Doktor chwycił ją w pasie i obrócił kilka razy wokół osi, całując ją w czoło. Gryfonka od zawsze była dla niego niczym młodsza siostra. Niestety, kilka lat temu, gdy on zmienił miejsce zamieszkania, ich kontakt się urwał. Na początku pisali ze sobą codziennie mag-maile, rozmawiali przez magofon. Stopniowo jednak kontakt zaczął się urywać i z nierozerwalnej, jak się wydawało, więzi zostały jedynie wspomnienia.

Draco był zazdrosny, widząc łapy obcego faceta na talii JEGO Granger. Był cholernie zazdrosny. Zacisnął usta w wąską linię, a jego oczy zaczęły miotać błyskawice.

Dlaczego patrząc na niego się tak nie uśmiechała?

Czemu, gdy chodziło o niego, w jej oczach nie pojawiały się te cudowne iskierki?

W czym ten Thomas był lepszy od niego, Draco Malfoy’a? Przy nim nigdy tak cudownie nie chichotała. Nigdy nie była taka radosna, wesoła, szczęśliwa.

Poczuł się zraniony, jak jeszcze nigdy dotąd.

Przeklął po raz kolejny samego siebie. Ta kobieta zrobiła z niego mięczaka.

*

Hermiona zamówiła kawę, po chwili odbierając zamówienie i powoli sącząc czarny płyn. Thomas w tym czasie, rozparty wygodnie na krześle szpitalnego bufetu, opowiadał, jak jego życie zmieniło się od czasu, gdy po kilku latach przerwy powrócił do Londynu. Gryfonka kiwała głową, uśmiechała się, zgadzając się z rozmówcą, jednak jej myśli krążyły zupełnie innym torem.

- Później założyłem hodowlę hipogryfów. Wiesz, nie sądziłem, ten interes się opłaci, a jednak… Hermiono – Thomas spróbował przykuć jej uwagę. Hermiona otrząsnęła się z rozmyślań i cicho przeprosiła. – Może opowiedz mi teraz coś o sobie. Kim jest ten mężczyzna? To twój mąż?

Szatynka zaprzeczyła, a na jej twarzy pojawił się smutny uśmiech.

- Nie chcę się angażować w nic poważnego… To znaczy chcę, ale… Merlinie, to wszystko jest takie skomplikowane – oparła podbródek na złączonych dłoniach, patrząc z uwagą na przyjaciela. – Ten mężczyzna, którego widziałeś wcześniej, jest ojcem leżącego na twoim oddziale pacjenta, Scorpiusa. Kilka tygodni temu poprosił mnie o pomoc…

Szatynka opowiedziała całą historię, zaczynając od mrożącego telefonu krew w żyłach od swojego szefa, aż po wylądowanie w szpitalu.

- Hermiono, to widać, że go kochasz, a on ewidentnie coś do ciebie czuje. Na Merlina, dlaczego wy jeszcze nie jesteście razem?!

Kobieta nerwowo zaczęła stukać palcami.

- Thomas, a co jeżeli on będzie chciał… Wiesz, że nie mogę mu tego dać. Jestem taka beznadziejna. Nie mogę być dziewczyną, narzeczoną, żoną. Ja… - urwała, opanowując swój drżący oddech.

- To nie powinno przekreślać twojego szczęścia, Herm. Jeżeli on naprawdę cię kocha, zaakceptuje cię taką, jaką jesteś.

- Tom, nie rozumiesz? Nawet jeżeli bylibyśmy razem, gdyby tylko Draco dowiedział się prawdy, zostawiłby mnie, a ja ponownie miałabym złamane serce.

- Mogę z nim porozmawiać. Wyjaśnić, że są szanse, mimo że twoja, uhm, przypadłość jest nieuleczalna. Zawsze jest nadzieja, Herm. Poza tym, on ma już jednego syna, prawda?

- Tak, ale…

- Dość „ale”, siostro. Wracaj do swojego kochasia i daj mu szansę.

            - Zostawi mnie, jeżeli się dowie.

            - Herm, pamiętaj, że zawsze jest szansa. Twoja przypadłość jest koszmarem, ale najgorsze, co możesz zrobić, to zamknąć się na miłość. To nie skreśla twoich szans! Pamiętaj, mimo wszystko, nadal jest nadzieja.

            Hermiona uścisnęła mocno Tom’a, dziękując w duchu wszystkim możliwym bogom za to, że postawili na jej drodze tak wspaniałego człowieka, w którym zawsze mogła mieć oparcie.

            Wzięła głęboki oddech, odganiając od siebie strach. Zasługiwała na to, by być szczęśliwa. Dostała na to szansę, której nie zamierzała zmarnować.

*

            Draco poczuł usta Hermiony na swoich własnych. Czuł, jak jej dłoń delikatnie biegnie po jego klatce piersiowej, zatrzymując się na wyrzeźbionych mięśniach brzucha. Objął ją mocniej, przyciągając do siebie i…

            Otworzył oczy z jękiem. To był tylko sen! Czy ta przeklęta szatynka nie mogła dać mu choć chwili spokoju? Nawet w snach widział tylko ją!

            Scorpius nadal spał, co nie szczególnie go dziwiło. Był późny, bardzo późny wieczór plus mały nadal był nafaszerowany jakimiś eliksirami, pomagającymi wyleczyć zapalenie płuc. Na fotelu siedziała Hermiona, która zauważywszy, że się obudził, podeszła do niego.

            - Draco… - szepnęła. – Przepraszam.

            Draco zamrugał zdezorientowany.

            - Nie powinnam była cię odrzucać, skoro jesteś jedyną rzeczą, której pragnę – mówiąc to, patrzyła na swoje szczupłe palce, zaciskające się nerwowo.

            Malfoy także podniósł się z miejsca, nie do końca dowierzając w to, co mówi kobieta. Czyżby jego marzenia miały właśnie się spełnić?

            - Boję się ci zaufać. Wciąż patrzę na ciebie przez pryzmat tego, co działo się kilka lat temu, choć wiem, że to niesłuszne. Stałeś się innym człowiekiem, lepszym człowiekiem. Jesteś perfekcyjnym ojcem. Mądrym, przystojnym mężczyzną. I właśnie takiego Draco Malfoy’a pokochałam, mimo twoich wielu wad, mimo że jesteś upartym, irytującym gnojkiem.

            Blondyn ujął dłoń szatynki i delikatnie pocałował wszystkie palce. Po chwili niespodziewanie pociągnął kobietę za rękę, tak, że oboje upadli na wygodny fotel, a ona siedziała na jego kolanach. Czuł jej ciepło. Widział jak wtula się w jego klatkę piersiową, zamykając z ulgą oczy, w których błyskały radosne ogniki. Mógł poczuć jej zapach. Złożył pocałunek na jej czole, co spowodowało, że tylko się uśmiechnęła.

            - Granger – wyszeptał prosto do jej ucha, z satysfakcją obserwując, jak zadrżała na dźwięk jego głosu. – Kiedyś myślałem, że jesteś osobą, która sprawi, że oszaleję. Tak się stało. Oszalałem. Oszalałem z miłości…