Ki(n)d of Surprise - rozdział VIII

Cześć Kochani! 

Mam dzisiaj urodziny i jakoś tak się złożyło, że znalazłam chwilę wolnego czasu, więc postanowiłam jako mały prezencik ode mnie dać Wam nowy rozdział już teraz. Znajcie litość Vilene, nie musicie czekać do piątku, ja łaskawa! :) 

Maturzyści, trzymałam za Was kciuki przez wszystkie trzy dni. Mam nadzieję, że to dało jakieś efekty. c: 

Stworzyłam ankietę po prawej stronie, żeby dowiedzieć się, ile osób czyta Ki(n)d of Surprise. Bardzo Was proszę o kliknięcie. Dla Was to tylko sekundka, a ja naprawdę chciałabym wiedzieć, ile osób jest zainteresowanych moją twórczością. :) 

Proszę o komentarze, mogą być nawet króciutkie, jedno zdanie, jedno słowo, ale żeby były, dobrze, Robaczki? :3 

Zapraszam do czytania. 

            - Malfoy, jak według ciebie wygląda szczęście?

            Był piękny, wiosenny dzień. Ptaki głośno świergotały, wyrażając swoją radość z faktu, że temperatura wzrosła. Na niebie świeciło jaskrawe słońce, leniwie oświetlające twarze ludzi, którzy postanowili skorzystać z wspaniałej pogody i udać się na spacer. Lekki wiaterek jeszcze bardziej umilał pobyt na świeżym powietrzu.

            Draco właśnie zapinał Scorpiusowi kurteczkę, gdy do jego uszu dotarło pytanie zadane przez stojącą obok niego szatynkę. Zerknął na nią, podczas gdy ona zagryzała wargę, z niepokojem oczekując na odpowiedź na zadane pytanie. Zmarszczył brwi, zastanawiając się. Co mógł jej odpowiedzieć? Jaka była jego definicja szczęścia?

            Nie wiedział. Nie umiał zdefiniować tego, co czuł, ani poprawnie tego nazwać. Przy Granger czuł się szczęśliwy. Nie musiał udawać czy grać kogoś, kim tak naprawdę nie był. Wiedział, że ona go kocha za to, jaki naprawdę jest i, cholera, było to najlepsze uczucie na świecie.

            Ona i Scorpius nadawali jego światu kolory. Czuł, że jego życie byłoby szare, gdyby pewnego dnia Astoria nie podrzuciła mu dziecka. Było ciężko, nie tylko na początku. Nadal bywały dni, gdy wątpił, czy nadaje się na ojca, czy umie zapewnić Scorpiusowi los, na jaki ten zasługiwał. Starał się jednak ze wszystkich sił. Poza tym miał przy sobie Hermionę, która była najwspanialszą kobietą na świecie i najlepszą matką, jaką jego syn kiedykolwiek mógłby sobie wymarzyć.

            - Szczęście to ty, szczęście to Scorpius, szczęście to uśmiechy na waszych twarzach. Szczęście to każda minuta spędzona z wami, Granger. Nie znam innej definicji tego słowa.

            Szatynka uśmiechnęła się łagodnie, zakładając na siebie lekki płaszczyk i chwytając mężczyznę za dłoń. Draco przypiął wyrywającego się Scorpiusa do wózeczka i powoli, całą trójką udali się na spacer do pobliskiego parku.

            Droga minęła im w przyjemnej atmosferze. Mały, zachwycony wizją spaceru, nie płakał, lecz całą drogę bawił się podarowaną mu wcześniej grzechotką. Ślizgon i Gryfonka mieli więc chwilę na odetchnięcie, którą mogli poświęcić sobie nawzajem. Hermiona uśmiechnęła się, gdy poczuła silne ramię, oplatające jej talię. Gdy jego dłoń niebezpiecznie zbliżyła się w okolicę jej pośladków, przewróciła oczami i szepnęła do ucha mężczyźnie:

            - Panie Malfoy, takie rzeczy to po ślubie – uśmiechnęła się figlarnie, wyrywając się z objęć mężczyzny i odbiegając od niego o kilka kroków. Widząc jej reakcję, Draco przystanął, zszokowany. Już po krótkiej chwili na jego twarzy wykwitł jednak szatański uśmiech. Podbiegając do kobiety od tyłu, złapał ją w pasie i przewrócił ich oboje tak, że wylądowali na miękkiej trawie, a Hermiona siedziała na Ślizgonie.

            - Pani Malfoy, po ślubie to ja zrobię z panią takie rzeczy, o jakich pani się nie śniło – odpowiedział szeptem, widząc, jak na policzkach jego ukochanej wykwita uroczy rumieniec. Mimo to szatynka zamrugała oczami i przyjęła niewinną minkę.

            - Wyślesz mnie na Antarktydę? – wzruszyła ramionami, widząc zdezorientowaną minę Ślizgona. – Wiesz, nigdy nie śniłam o wycieczce na biegun. O Afryce tak, ale o Antarktydzie? Nigdy.

- Granger, co ja z tobą mam? Dlaczego ja do cholery jeszcze z tobą nie zerwałem?

            - Bo jestem twoją definicją szczęścia.

            Spojrzał na nią, a w szarych tęczówkach ukazało się wiele uczuć, gdy przysunął ją bliżej, by pokiwać głową i złożyć na jej wargach czuły pocałunek.

*

            Scorpius nie mógł spać. Przewracał się z boku na bok, nie mogąc znaleźć dla siebie odpowiedniej pozycji. Nawet miś Stefan nie pomagał mu oddać się w ramiona Morfeusza, więc mały był coraz bardziej zirytowany.

Mały zmarszczył nosek. Czuł się samotny. Jego rodzice spali oboje w wielkim, ciepłym łóżku, a on? Sam. Było mu zimno i miał ochotę płakać bo hej, tak nie powinno być.

Czemu jego łóżeczko było otoczone kratami? On chciał wyjść, ale to już, teraz, natychmiast! Musiał się jakoś wydostać! Próbował się wspiąć, jednak poręcze uniemożliwiały mu wyjście z kojca.

Usiadł więc i już chciał zacząć płakać – w jego oczach zalśniły łezki, a dolna warga zaczęła nerwowo drżeć – gdy nagle kraty zniknęły.

            Czasem uwielbiał bycie czarodziejem.  

            Zamiast szlochu zaczął więc chichotać. Wygramolił się z łóżeczka, zabierając ze sobą najważniejsze rzeczy - misia i pieluchę.  Po długim marszu wreszcie dotarł do celu, którym było łoże jego rodziców. Z trudem wydrapał się na miękki materac. Przeraczkował kilka kroków, by ułożyć się wygodnie między mamą, a tatą.

            O tak.

            Teraz było idealnie i Scorpius wreszcie nie czuł, że nie może spać. Przyłożył główkę do klatki piersiowej taty, a swoją małą rączkę zacisnął na dłoni mamy. Zmrużył oczy i ledwo przyłożył głowę do poduszki, odpłynął do krainy, w której śnił o swoim ulubionym mleku o smaku czekoladowym, jednorożcach i wielu, wielu misiach.

*

            Powrót do pracy po tak długim urlopie był czymś strasznym, zarówno dla Draco jak i Hermiony. Przyzwyczajeni do wstawania późnym rankiem, leniwego tulenia się w swoich ramionach i nieśpiesznego jedzenia śniadania przeżyli szok, gdy okrutny budzik wybudził ich z ich prywatnego raju.

            Ten ranek był okropny. Wszystko działo się tak szybko – Hermiona jednocześnie wiązała Ślizgonowi krawat i jadła grzankę, Malfoy ubierał Scorpiusa i w tym samym czasie popijał czarną kawę. Mały płakał, gdyż nie dostał jeszcze swojej butelki z mlekiem.

            Gdy Scorpius został już oddany pod opiekę rodzicom blondyna, którzy ku zdziwieniu mężczyzny byli bardzo zadowoleni z faktu, że mają okazję spędzić chwilę z wnukiem, para pojechała do pracy. Draco, który zasiadł za kierownicą wozu, jej wspaniałego wozu, uśmiechał się diabelsko, wymijając kolejne samochody.

            - Jedziesz za szybko, Malfoy – Draco zerknął na licznik, który wskazywał zaledwie sto kilometrów na godzinę. Zdziwiony, że jedzie tak wolno, przyspieszył, powodując tym samym grymas oburzenia na twarzy Gryfonki.

            - Zwolnij, natychmiast, idioto! – auto zaczęło wydawać z siebie podejrzane dźwięki. Rzężenie nasilało się, gdy Malfoy coraz usilniej naciskał pedał gazu, próbując zmusić samochód do szybszej prędkości.

            - Malfoy, ty… - auto stanęło na środku jezdni, odmawiając wykonania jakiejkolwiek czynności. Silnik zgasł i Hermiona pomyślała, że jej auto, cudowna Petunia, przechodzi na drugą stronę, do samochodowego nieba. – … dupku. – dokończyła, mierząc swojego chłopaka morderczym spojrzeniem.

            - ZABIŁEŚ PETUNIĘ! – krzyknęła, wyskakując z auta. Draco spróbował odpalić i maszyna okrutnie zawyła, jakby na potwierdzenie słów kobiety.

Hermiona otwarła maskę, chcąc zobaczyć, co się zepsuło, lecz nie spodobało się to Ślizgonowi. To on był mężczyzną w tym związku, prawda? To on musiał umieć naprawić auto! Odepchnął więc lekko kobietę, zajmując jej miejsce przy otwartej masce samochodu. Gryfonka tylko uniosła brew, widząc jak jej chłopak próbuje udawać, że wie, do czego służą poszczególne kabelki i przewody.

- Uhm, chyba musimy pojechać do mechinika – oświadczył blondyn po chwili, poddając się i przy okazji przekręcając nazwę mugolskiego zawodu. Granger zachichotała, a Malfoy spojrzał na nią z niezrozumieniem.

Kobieta przesunęła dłonią po klatce piersiowej Ślizgona, czując, jak zawiesza na niej swoje spojrzenie. Zagryzła dolną wargę. Wiedziała, że na niego działa. Oddychał coraz szybciej, a jego serce wybijało nerwowy rytm. I gdy już zamknął oczy, pochylił się nad nią, by dotknąć jej warg swoimi, by poczuć tą nieopisaną słodycz, zdał sobie sprawę, że szatynka odepchnęła go od maski samochodu i teraz sama bawi się kabelkami.

Minęło kilka minut, gdy wsiadła do auta i odpaliła silnik.

Samochód zadziałał.

Duma Draco Malfoy’a została brutalnie pogrzebana żywcem przez pewną upierdliwą, denerwującą, perfekcyjną Gryfonkę.

*

W końcu po wielu przygodach udało im się dotrzeć do pracy. Każde z nich pełniło w firmie inną funkcję, dlatego też musieli się rozdzielić. Hermiona zagrzebała się w świecie liczb, papierów i rachunków, podczas gdy Draco zajmował się wrzeszczeniem na swoich pracowników i przeklinaniem ich braku kompetencji do wykonywania swojego zawodu.

Około piętnastej miało się odbyć spotkanie, na którym mieli pojawić się czołowi przedstawiciele biznesowi. Gryfonka nerwowo poprawiała ołówkową spódnicę i upięte w wysoki kok włosy, czekając na przybycie gości. Szef Malfoy’s Company stał za to obok okna i popalał papierosa, puszczając w stronę zdruzgotanej kobiety obłoczki dymu przypominające kształtem serduszka.

- Granger? – próbował zwrócić na siebie uwagę Hermiony, która mrużyła niebezpiecznie oczy, patrząc na papierosa w ustach blondyna. – To tylko starzy, zgrzybiali biznesmeni. Widziałaś ich tyle razy. Czym ty się denerwujesz?

W oczach Gryfonki pojawił się ogień.

- To że ty, głupi…

- Przystojny jak cholera… - wciął się jej w zdanie, poprawiając grzywkę, która opadła mu na czoło.

- Nadęty bufonie!

- Który jest przystojny jak cholera…

- A jego ego nie mieści się w tym pomieszczeniu!

Malfoy udał, że się zastanawia nad odpowiedzią.

- Nie tylko w tym pomieszczeniu, koteczku. Obawiam się, że nie zmieściło by się w całym tym budynku firmy, który przecież do najmniejszych nie należy.

Hermiona westchnęła ciężko, lecz na jej twarzy pojawił się mały uśmiech. Ślizgon zawsze umiał ją rozbawić, sprawić, że stres czy problemy ot tak, po prostu znikały. Tak stało się i tym razem. Nie pamiętała już nawet, dlaczego tak bardzo denerwowała się przybyciem tych ważnych gości. Draco miał rację. W końcu to tylko…

- Stare, zgrzybiałe dziady! – wykrzyknęła, wpadając w ramiona swojego mężczyzny, który spojrzał na nią z niezrozumieniem, ale mimo to owinął swoje ramiona wokół jej talii, przyciągając ją bliżej do siebie. Pochylił się tak, że jego oddech muskał jej ucho oraz szyję, a szaro niebieskie tęczówki przewiercały ją na wylot.

Uwielbiała jego oczy. Wiele osób mówiło, że są nie do odczytania, że to one są jego najlepszą maską. Nie zgadzała się z tym. W jego źrenicach mogła odczytać wszystko. To w nich pojawiał się ból, to w nich dostrzegała te iskierki pożądania i miłości.

Stanęła na palcach, by dosięgnąć jego ust. Musiała go pocałować. Czuła się jak pod wpływem amortencji.

A może to po prostu była miłość?

Uśmiechnęła się, gdy zaczął pogłębiać pocałunek, wsuwając dłoń między kosmyki jej włosów.

Całowali się, nie wiedząc, że sekretarka wpuściła ich ważnych gości i oni właśnie zmierzają do sali konferencyjnej. Gdy szanowani biznesmeni otwarli drzwi, ich oczy ujrzały parę obściskujących się kochanków, z którymi mieli prowadzić poważną rozmowę a propos kontaktów z Malfoy’s Company.

Hermiona jeszcze nigdy, naprawdę nigdy w życiu nie była tak zażenowana.

*

Scorpius lubił odwiedzać swoich dziadków. Ciągnięcie Lucjusza za jego długie, jasne włosy, bawienie się jego śmieszną drewnianą laską i chwytanie za nos Narcyzy należało do jednych z jego ulubionych zajęć. Tego popołudnia wszystkie te czynności nie sprawiały mu jednak radości. Jego humor po prostu był zepsuty i mały nie mógł nic na to nie poradzić. Najchętniej chciałby zwinąć się w kłębek i płakać, ale halo, przecież nie był już noworodkiem – płaczliwym i rozdartym potworkiem. On był prawdziwym Malfoy’em! Musiał być dzielny!

Wstał z piaskownicy, w której bawił się pod czujnym okiem Narcyzy. Nagle usłyszał szuranie w pobliskich krzakach. Krzyknął cicho.

- Co się stało, mały? – babcia podeszła do niego i spojrzała w kierunku, który wskazywał swoją małą rączką. Nie dostrzegła jednak śmiesznego potworka, któremu przyglądało się dziecko.

Stwór nie był duży. Miał okrągłą głowę, przypominającą kształtem ziemniaka. Jego oczy były wyłupiaste i patrzyły na Scorpiusa z niezrozumiałym dla malca przerażeniem. Miał śmieszne, odstające uszy, a jego ciało przepasane było podartą chustką. Z tyłu widniał niewielki ogonek, przypominający nieco ogon szczura – długi i wiotki.

- Baba, pac! – powiedział, ciągnąc za rękę babcię, by się schyliła. Ta jednak, nie widząc niczego wartego jej uwagi, nie wykonała polecenia. Zamiast tego wzięła na ręce wyrywającego się malucha.

Potworek zaśmiał się cicho, widząc, jak Scorpius próbuje wyrwać się z objęć nadopiekuńczej krewnej. Jego śmiech nie trwał jednak długo. Chwilę później dziecko wylądowało z powrotem na ziemi, podeszło do stworka i pacnęło go w głowę. Zwierzę pisnęło cicho, spoglądając na młodego Malfoy’a z wyrzutem.

            - Jesem Scolpius – wyseplenił mały, wyciągając rączkę w stronę potworka, chcąc mu się przedstawić. Stwór nieufnie chwycił jego dłoń. – Pobawis się ze mną?

            Potworek był zdziwiony. Jeszcze nigdy nikt nie był dla niego taki miły. Tylko że on wcale nie chciał się bawić. Nie wiedział nawet, co to znaczy. Dlatego właśnie odwrócił się i szybciutko uciekł, chowając się za najbliższym krzakiem.

            Scorpius ze spuszczonymi ramionami wrócił do babci, by wtulić się w jej klatkę piersiową, szukając pocieszenia. Miał nadzieję zaprzyjaźnić się z tym stworzeniem! Czemu stworek uciekł? Czy mały naprawdę był tak okropny? On chciał tylko mieć przyjaciela, osobę, z którą mógłby się pobawić. Jasne, miał Stefana, miał mamę i tatę, ale to było mało. Chciał jeszcze kogoś.

            Zamierzał znaleźć osobę, z którą mógłby się bawić.

            Osobę, która towarzyszyłaby mu nawet w takie okropne dni, kiedy nawet ulubione czynności nie sprawiają radości. Człowieka, który potrafiłby wywołać na twarzy malucha uśmiech.

            Scorpius szukał przyjaciela.

*

- To twoja wina, Malfoy!

Draco wzruszył ramionami, nawet nie spoglądając na dziewczynę. Pakował ostatnie rzeczy do teczki, by nareszcie, po długim dniu, móc wrócić do domu, gdzie czekał Scorpius. Wiedział, że mały będzie się gniewać, jeżeli spędzić w firmie choć chwilę dłużej.

- Przynajmniej dowiedzieli się, że nie mogą bezkarnie cię podrywać, bo jesteś już zajęta.

- Jestem? – zamrugała oczami, robiąc niewinną minkę. Wiedziała, jak zdenerwuje to jej mężczyznę. Jej przypuszczenia się potwierdziły. Malfoy warknął, podchodząc do niej bliżej i blokując ją w swoim uścisku, jednocześnie przypierając do ściany.

- Nigdy w to nie zwątp. 

Zapadła między nimi chwila ciszy. Pozorny rozkaz był tak naprawdę prośbą, w której błagał o zaufanie.

I może Hermiona była głupia, naiwna, a może po prostu zakochana, bo wierzyła w każde jego słowo.

- Nie zwątpię – odpowiedziała, patrząc mu prosto w oczy.

Draco chwycił ją za dłoń i pociągnął w stronę wyjścia. Nie zwracał uwagi na szepty swoich pracowników, którzy lustrowali szatynkę uważnym spojrzeniem. Do jego uszu nie docierały plotki, szeptane między jego znajomymi. Zauważył, że coś jest nie w porządku dopiero, gdy była Gryfonka wyrwała swoją dłoń z jego uścisku i spuściła oczy.

Zerknął na nią uważnie, widząc, jak potrząsa głową, by gęste, kasztanowe włosy zakryły jej twarz. Podniósł jej podbródek, nie zważając na szepty i piski koleżanek z pracy.

- Wstydzisz się mnie, Granger?

Potrząsnęła głową. Chciała mu powiedzieć tak wiele. Nigdy nie mogłaby się go wstydzić. Był jej całym światem. I nie bała się opinii ludzi – ona po prostu nie chciała, by źle o niej mówiono. Nie mogła sobie pozwolić na to, by zszargać swoją nienaganną reputację tylko dlatego, że umawiała się z szefem Malfoy’s Company. Wiedziała, że Draco nie zrozumie jej punktu widzenia.

- Nie – odpowiedziała, w duchu ganiąc się za swoje myśli.

Przecież to, co uważali ludzie, nie było ważne. Czy bezimienne, szare postacie mogły zapewnić jej miłość? Nie. To najpiękniejsze, najcudowniejsze uczucie dawał jej tylko szarooki blondyn. Dlaczego więc miała się go wyrzekać, nie przyznawać się do tego, co czuje?

Znaczył dla niej więcej niż cokolwiek innego. O pierwsze miejsce rywalizował tylko ze swoją mniejszą kopią, Scorpiusem. Nie potrafiła sobie już nawet przypomnieć, jak wyglądało jej życie bez niego.

Pustka?

Szarość?

Nicość?

Teraz to wszystko zostało zastąpione jednym – miłością. Czuła jego uczucie w każdym pojedynczym geście – w każdym ujęciu dłoni, w każdym przytuleniu, w każdym pocałunku.

- Chodź Granger, Petunia czeka. A wy – warknął w stronę swoich pracowników – wracajcie do pracy.

*

- Draco, Hermiono, Scorpius chyba czuje się samotny. Idealnie by było, gdybyście…. – Narcyza rozpoczęła wykład, nieświadoma, że jej syn uśmiechnął się pod nosem.

- Gdybyśmy zrobili kolejne dziecko – dokończył, biorąc syna, który przytruchtał, wyswobodzony z objęć babci i teraz przytulał się do jego nogi, na ręce. Okręcił go wokół siebie, słysząc, jak mały piszczy radośnie.

- Dada! – krzyknął maluch, śmiejąc się głośno.

- Nie do końca to miałam na myśli, chciałam, żebyście poznali go z jakimś innym maluszkiem, ale Draco, Hermiono, skoro tak bardzo chcecie, droga… czy też raczej sypialnia wolna – uśmiechnęła się blondynka, patrząc na swojego syna z pobłażaniem w oczach. Uwielbiała zmianę, jaka zaszła w nim pod wpływem byłej Gryfonki. Zaczął się uśmiechać, cieszyć życiem. Wydoroślał, zmężniał, był dobrym ojcem dla Scorpiusa i z tego co widziała, czułym mężczyzną, którego potrzebowała Hermiona.

Ani matka, ani jej syn nie zauważyli, jak oczy szatynki zasnuły się mgłą na wzmiankę o dzieciach. Nie dostrzegli trzęsących się dłoni ani drgającej dolnej wargi.

Nie wiedzieli, że Granger nigdy nie sprosta wymaganiom, które postawił przed nią blondyn.

I choć kochała go z całej siły, chciała dać mu wszystko, co tylko mogła, chciała dać mu całą siebie, nie mogła dać mu dziecka.

*

Astoria Greengrass ściągnęła czarne okulary przeciwsłoneczne z oczu i rzuciła je w kąt pokoju. Opadła na miękkie poduszki leżące na sofie i westchnęła znużona.

Bahamy były cudowne. Uwielbiała to miejsce, ten klimat, przystojniaków, których mogła bezkarnie podrywać. Tutaj nikt nie wiedział, że niedawno została matką. Mogła wreszcie się bawić, tak, jak tego zawsze pragnęła!

Odkąd dowiedziała się, że jest w ciąży, jej życie zostało uzależnione od małego. Dziwiła się samej sobie, że nie oddała Scorpiusa do adopcji kiedy ten był mały. Dziecko było ciężarem, a ona nie chciała się z nim użerać.

Teraz, gdy jej syn znalazł się pod opieką ojca, wreszcie mogła odpocząć. Otwarła okno i wychylając się, mrugnęła do przechodzącego obok przystojniaka. Gdy ten odwzajemnił uśmiech, obróciła się, by wyjść z domu, kiedy jej uwagę przykuł artykuł leżący na stole, który musiał najwidoczniej zostać przyniesiony przez sowę wraz z poranną pocztą.

Zerknęła na okładkę. Znajdował się na niej Draco i ich syn. Uśmiechali się do siebie, a Ślizgon wyglądał na idealnego ojca – troskliwego, czułego i opiekuńczego.

Uśmiechnęła się jadowicie.

Nadeszła pora, by zburzyć ład w życiu Malfoy’a.