Ki(n)d of Suprise - epilog

Witajcie Kochani!

Dobrnęliśmy do końca Ki(n)d of Suprise. Myślę, że ten epilog dodaję za wcześnie. Chciałam napisać jeszcze chociaż dwa rozdziały, ale... No właśnie, jest pewne "ale", zwane inaczej kompletnym odmóżdżeniem i brakiem weny. Ostatnio pisało mi się wyjątkowo ciężko, więc nie chciałam przedłużać opowiadania dłużej, niż to konieczne i pisać na siłę. 

Za wykonanie nowego, cudownego szablonu dziękuję Ewe. Dziękuję bardzo, kc Cię cwelu! xD

Jejku, dobiliśmy 100 tys. odwiedzin. Nawet nie potrafię napisać, jak bardzo jestem wdzięczna każdej osobie, która tutaj zagląda, która czeka na coś nowego, która dopytuje się, jak mi idzie. Nigdy nie sądziłam, że w półtora roku ten blog osiągnie tak dużą popularność, że odwiedzi go tyle osób. 

Dziękuję każdemu z Was, wszystkim razem i każdemu z osobna. Gdyby nie Wy, nie byłoby tego bloga, tej historii. 

Kocham Was bardzo mocno. :3

Chwilowo idę na urlop. Wrócę, gdy będę miała pomysł na kolejne opowiadanie, może w międzyczasie uda mi się naskrobać jakąś miniaturkę. Czekajcie na mnie! :)

Tak więc, do zobaczenia Kochani! Miłych wakacji! :)

PS. Proszę Was o komentarze, choćby króciutkie. Chcę wiedzieć, ile osób czytało Ki(n)d of Suprise. c: 

20  lat później…

Hermiona Granger była szczęśliwa. I choć czasem cisza w pustym mieszkaniu i brak obecności drugiego człowieka dawał jej się we znaki, przywykła, wiedząc, że może była sama, lecz przecież nie samotna. Może czasem brakowało jej w domu męskiego ramienia, ale przecież była czarodziejką. Nie potrzebowała silnej dłoni, która odkręciłaby jej słoik z ogórkami czy też pomogła przemeblować mieszkanie. Radziła sobie.

Hermiona wstała z łóżka, na którym wylegiwała się przez ostatnią godzinę i spojrzała na zegarek. Widząc tak późną godzinę poderwała się na nogi. Szybko wpadła do łazienki, poprawiając makijaż i wygładzając fałdy krwisto czerwonej sukienki. Chciała wyglądać jak najpiękniej, kiedy on powróci.

Tego dnia wreszcie, po kilku miesięcznej delegacji do krajów azjatyckich, wracał on.

Jej mąż, kochanek, przyjaciel, ojciec jej dzieci.

Draco Malfoy.

Mężczyzna, z którym postanowiła równo osiemnaście lat temu związać swoje losy przed ołtarzem i do dziś nie żałowała tej decyzji, chociaż jak wiadomo, różnie bywało. Były lepsze i gorsze chwile, pewnie jak w każdym małżeństwie. Radzili sobie jednak z każdym problemem. Razem stawiali czoło przeciwnościom losu.

W ciągu tych kilkunastu lat tak wiele się zmieniło. Scorpius dorósł, związał się z Rose – przemiłą i wyjątkowo sympatyczną czarodziejką, którą poznał w Hogwarcie. Razem zamieszkali w Dolinie Godryka, nie chcąc odcinać się od środowiska czarodziei, tak jak próbowali to zrobić rodzice chłopaka.

Była panna Granger westchnęła głośno. Dom po wyprowadzce Scorpiusa wydawał jej się taki pusty, szczególnie zważając na to, że Draco często wyjeżdżał, zostawiając ją samą. W końcu jednak przywykła do samotności, poza tym hej, nie było tak źle! Zaprzyjaźniła się z Rose, więc jej przyszła synowa często wpadała na pogaduszki. Również Ginny, która niedawno została babcią, uwielbiała przyprowadzać swojego małego wnusia, Freda, na herbatkę z panią Malfoy.

Ale tego dnia Draco wracał. Nareszcie będzie miała go przy sobie, będzie mogła go pocałować, przeczesać palcami jego jasne włosy. Wreszcie będzie mogła zrobić coś, o czym marzyła przez pół roku. Bo chociaż kontaktowali się – dzięki ci Merlinie za magofony! – to nie było to samo. W końcu będzie mogła chwycić go za rękę. Poczuje jego oddech na swojej szyi.

Usiadła na fotelu, delikatnie się uśmiechając. Nie mogła się doczekać powrotu swojego męża.

- Cześć, Granger – usłyszała cichy szept, tuż za uchem. Już po chwili ktoś obdarzył jej szyję delikatnym jak skrzydła motyla pocałunkiem.

- Minęło już osiemnaście lat, odkąd stałam się panią Malfoy, a dla ciebie nadal pozostaję Granger? – na jej twarzy wykwitł czuły uśmiech, gdy odwróciła się w stronę męża, na moment zatapiając się w szaroniebieskich tęczówkach.

- To Granger przyrzekłem miłość przed ołtarzem, więc tak, Hermiono, dla mnie zawsze pozostaniesz panną Granger  – ich usta spotkały się w czułym pocałunku, a szatynka prawie jęknęła, czując zapach jego wody kolońskiej. Zawsze działał on na nią niczym najlepszy afrodyzjak.

- Kocham cię – mruknęła, przyciągając go bliżej. Uśmiechnął się szelmowsko, tak, jak lubiła najbardziej. Kochała ten grymas i cieszyła się, że nie wyblakł z biegiem czasu. W ciągu tych osiemnastu lat tyle się zmieniło, a jednak pewne rzeczy pozostały takie same i to właśnie było cudowne.

- Wszystkiego najlepszego z okazji naszej osiemnastej rocznicy, Hermiono – mruknął blondyn, wyciągając zza pleców kosz różyczek – Czy to będzie bardzo kiczowate, jeżeli powiem ci, że jest w nim siedemnaście naturalnych kwiatów i jeden sztuczny, a moja miłość przeminie dopiero, gdy wszystkie róże zwiędną?

Szatynka musnęła go po policzku, spoglądając w jego oczy. To te tęczówki mówiły jej najwięcej o uczuciach, które kryły się w głębi duszy blondyna. Zawsze mogła czytać z nich niczym z otwartej księgi. Takie same oczy miała by pewnie Ariana…

Na twarzy Hermiony błysnął grymas bólu, którego nie przeoczył jej mąż. Draco zmarszczył brwi. To była ich rocznica, powinna się cieszyć, a nie smucić, chyba, że…

- Znowu o niej myślałaś? – brązowooka skinęła głową, już nie próbując skrywać zaszklonych tęczówek.

- Miałaby już siedem lat… - Draco westchnął ciężko. Myśl o straconej córce również dla niego była bardzo trudna.

Osiem lat temu wydarzył się cud. Hermiona, która do tej pory uchodziła za bezpłodną, zaszła w ciążę. Cała rodzina rozradowała się myślą, że Malfoy’owie doczekają się kolejnego potomka, tym razem córeczki. Niestety, w trakcie trwania ciąży pojawiły się komplikacje i ich maleńkie szczęście urodziło się jako wcześniak, mając zaledwie cztery miesiące. 

            Maluszek nie miał szans. Ariana zmarła tydzień po narodzeniu. To wydarzenie wstrząsnęło przede wszystkim blondynem i jego żoną. Długo nie mogli powrócić do normalnego życia, mimo to nie poddali się. W końcu udało im się zacząć na nowo się śmiać, cieszyć, wyznawać sobie miłość. Poradzili sobie, we dwójkę. I teraz już wiedzieli, że sprostają wszystkiemu, gdy tylko będą razem. 

- Kocham cię, Granger.

- Wiem, Malfoy. Ja ciebie też.

*

Scorpius patrząc na swoich rodziców widział, jak ogromnym uczuciem się darzyli. Zawsze marzył, by jego związek z Rose był tak trwały, jak ich i miał nadzieję, że byli na dobrej drodze, by tak się stało.

- Myślisz, że jak to przyjmą? – spytała jego narzeczona, nerwowo wyłamując palce i zagryzając dolną wargę. Blondyn tylko uśmiechnął się i położył rękę na jej – jeszcze – płaskim brzuchu.

- Będą zachwyceni – kobieta o ogniście czerwonych włosach uśmiechnęła się promiennie, układając swoją dłoń na tej należącej do jej ukochanego i splatając ich palce.

Scorpius otworzył przed Rose drzwi auta, chwytając ją za rękę i prowadząc w stronę drzwi wejściowych, prowadzących do willi, w której mieszkali jego rodzice. Przeszli przez wejście, szybko kierując się do salonu.

- Bleeee! – jęknął blondyn, widząc jak rodzice wymieniają czułe pocałunki. Para odsunęła się, posyłając sobie porozumiewawcze spojrzenia, a czerwonowłosa zachichotała, zasłaniając usta dłonią.

- Ty nigdy nie dorośniesz, co, synu? – Draco chwycił syna w objęcia, mocno przytulając swoją młodszą kopię. Och, jak on cholernie za nim tęsknił! Scorpius był jedną z najważniejszych osób w jego życiu. – Tęskniłem za tobą, młody – szepnął starszy Malfoy, klepiąc blondyna po plecach.

- Tato, robisz się sentymentalny na starość – mruknął Scorp, wyplątując się z objęć ojca, który otoczył go swoimi mackami niczym ośmiornica.

- Oj, Malfoy, co ty sobie wychowałeś – mruknęła Hermiona w stronę męża, który udając, że się zastanawia, potarł podbródek w zadumie, a była Gryfonka po raz kolejny zwróciła uwagę, jak seksownie wygląda z kilkudniowym zarostem. Jednocześnie cmoknęła syna oraz Rose w policzki, a Scorpius udał, że z obrzydzeniem ściera szminkę matki ze swojej twarzy. Po chwili dwudziestolatek spoważniał, chwytając narzeczoną za dłoń i obejmując opiekuńczo ramieniem.

- Mamo, tato, chcielibyśmy coś wam powiedzieć… - w pokoju zapadła cisza. Blondyn zerknął na swoich rodziców, którzy przyglądali się mu z uwagą. - Rose jest w ciąży. Zostanę ojcem.

Przez chwilę nikt się nie ruszał, a cisza, która nadal trwała, była wręcz niekomfortowa. Jednak minęła tylko minuta, gdy Hermiona pisnęła i rzuciła się na przyszłą synową, mocno ją ściskając.

- Gratuluję! – zawołała, biorąc w objęcia jeszcze Scorpiusa. Młodzi uśmiechnęli się promiennie do siebie, ciesząc się z akceptacji ze strony rodziców. Scorp poczuł na swoim ramieniu uścisk i odwrócił się w stronę ojca, który spoglądał na niego z dumą.

- Bądź lepszym ojcem, niż byłem nim ja, Scorp – szepnął Draco. Młodszy blondyn tylko wykrzywił usta w uśmiechu, a w jego policzkach pojawiły się urocze dołeczki.

- To niemożliwe, tato. Byłeś najlepszym ojcem, jakiego mogłem sobie wymarzyć.

*

Gdyby ktoś kilkanaście lat temu powiedział Draco Mafoy’owi, jak będzie wyglądać jego życie, pewnie nie uwierzyłby tej osobie. Co więcej, mógłby nawet ją wyśmiać. Nigdy nie sądził, że jego życie będzie takie… perfekcyjne.

Po wojnie z Voldemortem czuł, że jest potworem i nie zasługuje na szczęście. Myślał, że będzie musiał odpokutować wszystkie swoje winy.

Los był jednak dla niego wyjątkowo łaskawy.

Bo teraz wreszcie wszystko układało się prawie idealnie. Miał żoną, którą kochał całym swoim sercem; syna, który, jako już dorosły człowiek zakładał  własną rodzinę i pisał własną historię. Miał również córkę – może nie było jej tutaj, na Ziemi, lecz miał nadzieję, że Ariana obserwuje ich jako mały aniołek. Interes kręcił się pełną parą, więc blondyn odnosił sukcesy nie tylko w życiu prywatnym, lecz również zawodowym.

Stali razem z Hermioną na balkonie, spoglądając na zachodzące w oddali słońce. Scorpius i Rose wrócili już do własnego mieszkania, więc małżeństwo zostało samo. Draco zaplótł dłonie na biodrach Granger, opierając głowę o jej ramię.

- Jesteś szczęśliwa? – mruknął, obejmując ją mocniej. Usłyszał, jak Gryfonka cicho wzdycha, opierając głowę o jego klatkę piersiową. Przeczesał dłonią jeden z niesfornych, kasztanowych loków, zaplatając go za ucho szatynki, gdzie było jego miejsce.

- Jestem – odparła. Tak też było. Przy blondynie zawsze czuła się szczęśliwa, bezpieczna. To on był jej jedyną, prawdziwą miłością.

I może w ich życiu bywało różnie. Astoria jeszcze nie raz psuła im szyki, próbując odbić jej męża. Wiele osób nie tolerowało związku poukładanej, grzecznej, wzorowej uczennicy i byłego Śmierciożercy, na czele z Ronem, który przecież kiedyś był jednym z największych przyjaciół Hermiony.

Mimo to, przetrwali.

I szatynka była pewna, że już zawsze przetrwają.

Los jest nieprzewidywalny. Plącze nam nogi, podkłada kłody, zaskakuje nas nieustannie kolejnymi niespodziankami. Podkłada nam prezenty, z pytaniem: „czy odważysz się go otworzyć”?

I to od nas zależy, czy zdobędziemy się na odwagę skorzystać z niespodzianek, które szykuje dla nas życie.