Let me fix you - prologue

Bu!

Powracam do Was z nową historią pod tytułem "Let me fix you". Dziękuję wszystkim, którzy wierzyli, że wrócę i że Ki(n)d of Suprise wcale nie będzie ostatnim opowiadaniem, które opublikuję.

Zawsze zastanawiało mnie, jak to możliwe, że bohaterowie HP po zakończeniu wojny umieją normalnie żyć. Tak traumatyczne zdarzenia nie są przecież łatwe do zapomnienia. a w książce J. K Rowling okres, gdy ocaleli na nowo przyzwyczajają się do normalnego życia, został pominięty. 

Dlatego właśnie postanowiłam napisać historię, w której Draco Malfoy nie umie pogodzić się z przeszłością.

Ta historia jest dla mnie wyzwaniem, lecz liczę, że uda mi się mu podołać. Mam również nadzieję, że zostaniecie ze mną i pokochacie to opowiadanie równie mocno jak Ki(n)d of Suprise. * ściska z całych sił kciuki, mając nadzieję, że się Wam spodoba* 

Dziękuję Wam za całe wsparcie, które otrzymywałam w ciągu ostatnich miesięcy. Nie było łatwo mi pisać, wena tak po prostu uciekła, a Wy dalej trzymaliście kciuki i szukaliście jej ze mną. Dziękuję za każde Wasze miłe słowo, komentarz, ocenę. Mam najlepszych czytelników na świecie! :3 

Koniec ględzenia, wiem, że po ciężkim tygodniu nie macie siły czytać kolejnego kazania. 

Zapraszam do czytania i zachęcam do pozostawiania komentarzy. Dajcie mi znać, co sądzicie o nowej historii! :)

PS. Prolog dedykuję Edycie, bo zarwała calusieńki weekend, żeby nadrobić zaległości i przeczytać wszystkie historie i miniaturki. Tak ma być! ^^
PS2. Akapity mnie nienawidzą, z góry za nie przepraszam! T^T


*

Draco Malfoy spadał. Upadał coraz niżej i niżej, by w końcu sięgnąć dna. 

* 

       Blondyn widział w swoim osiemnastoletnim życiu śmierć wielu osób. I choć na pozór wydawało się, że morderstwa nie robią na nim wrażenia, ba, często sam wykonywał wyroki, zabijał, każda ofiara zostawała gdzieś w głębi jego umysłu. Nie zapominał. Ci ludzie powracali w jego koszmarach, nawiedzali go, nie pozwalając mu odpocząć, nie dając jemu zmęczonemu umysłowi wytchnienia. 

Już nawet nie kładł się spać, wiedząc, że sen i tak nie nadejdzie. Nie umiał śnić. Nie po tym, co przeżył.  

Malfoy usiadł na parapecie, biorąc trzęsący oddech. Nienawidził nocy. Ciemność przynosiła ze sobą wspomnienia. Wspomnienia były bólem, strachem, żalem, rozczarowaniem. Były złem. 

Patrzył w gwiazdy. Tej nocy świeciły wyjątkowo jasno, jakby próbując ogrzać go swoim blaskiem. Nie udawało im się. Nie zauważał momentu, gdy na nocnym niebie zamiast gwiazd i planet pojawiały się twarze osób, które zabił.

Zaciągnął się papierosem, a na jego ustach pojawił się ponury grymas – namiastka sławnego, szelmowskiego uśmiechu. Jeszcze kilka lat temu nie sądził, że kiedykolwiek będzie korzystał z jakiegokolwiek mugolskiego wytworu. Teraz to właśnie produkowane przez nich używki trzymały go przy życiu. Ognista Whiskey nie wystarczała, potrzebował czegoś mocniejszego, by móc zapomnieć. Mugolska wódka idealnie nadawała się do ukojenia bólu. Już nie pamiętał dnia, kiedy był całkowicie trzeźwy. Rzeczywistość zbyt bolała, by znieść ją bez używek. 

Nie mogąc udźwignąć wyrzutów winy, zabijał sam siebie. Staczał się. Z każdym dniem zamykał coraz bardziej i bardziej w sobie. 

Wstał, zacząwszy krążyć po pokoju. Stanął przed lustrem patrząc na własne odbicie. Nie poznawał osoby, którą widział. To nie mógł być on! Draco Malfoy nie był przecież tak chudy. Jego żebra nie odznaczały się na jasnej skórze. Blond kosmyki nie były tak długie i zaniedbane, nie opadały leniwie, zakrywając mu część twarzy. A w oczach Draco Malfoy’a nie było przecież szaleństwa, które widział w źrenicach osoby stojącej w lustrze.

- To nie ja – szepnął. Po chwili powtórzył jeszcze raz, tym razem głośniej. – To nie jestem ja! 

Uderzył pięścią w szybę, patrząc jak roztrzaskuje się na malutkie kawałeczki. Z dziwną obojętnością patrzył na ognistoczerwoną krew spływającą po mlecznobiałej skórze. Nie czuł bólu fizycznego. Przez tyle lat był ofiarą zaklęcia Crucio, że szkło przecinające skórę nie robiło na nim wrażenia.

        To jego psychika sprawiała, że cierpiał. To był gorszy rodzaj bólu. Trudniejszy do opatrzenia. Niemalże niemożliwy do zagojenia. 

- Draco? Wszystko w porządku? Słyszałem jakiś dźwięk – drzwi uchyliły się i ukazały Zabini’ego, który, stojąc w samych bokserkach, patrzył na przyjaciela przerażonym wzrokiem. Jego pytanie było czysto retoryczne. Widział, że z Malfoy’em jest źle, bardzo, bardzo źle. Od czasu zakończenia wojny Ślizgon praktycznie nie wychodził z rezydencji, siedząc we własnej sypialni i patrząc w pustą ścianę. 

        Blaise westchnął ciężko. A wydawało się, że zwycięska bitwa o Hogwart rozwiąże ich wszystkie problemy! Koniec Voldemorta miał być ich nowym początkiem… 

Ale to pokolenie było stracone. Nie umieli się uśmiechać. Nie potrafili kochać. Wygrali wojnę, ale przegrali samych siebie. 

- Blaise, potrzebuję pomocy – głos Draco był ledwo słyszalnym szeptem, lecz dla Zabiniego były krzykiem, wrzaskiem błagającym o pomoc. Blaise spojrzał na sylwetkę przyjaciela, skulonego na podłodze i trzęsącego się. Podszedł do blondyna, zauważając krew spływającą po przedramionach. Ale to nie jasnoczerwona krew przeraziła go najbardziej. Zrozumiał, że jest naprawdę źle, gdy dostrzegł łzy, cieknące po bladych policzkach. 

       Mulat nigdy nie widział, żeby Draco płakał, a znał go niemalże od dziecka. Nawet gdy będąc głupimi, ciekawymi świata bachorami wspinali się na drzewa i z nich spadali, to Blaise był jedynym, który biegł do mamy, pokazując stłuczone kolano. Blondyn zawsze był samodzielny. Nie użalał się nad sobą ani nikim innym. Niektórym zdawało się, że nie miał uczuć, bo był chłodny, odizolowany, niedostępny. 

       A jednak, po tylu latach, Zabini zobaczył słone krople spływające w dół policzków przyjaciela, których Draco nawet nie próbował ukrywać. 

       To właśnie wtedy dotarło do niego, że sam sobie nie poradzi. Sam nie będzie w stanie przywrócić Malfoy’owi sensu życia. 

Ale znał kogoś, kogo, jak miał nadzieję, to zadanie wcale nie przerośnie.

*

       - Pansy! – zawołał Blaise z ulgą, podbiegając do przyjaciółki. – Jak dobrze cię widzieć – mruknął, zatapiając drobną dziewczynę w swoich objęciach. Parkinson jedynie uśmiechnęła się szeroko, a w jej policzkach pojawiły się urocze dołeczki, które aż zaparły dech Zabiniemu.

Nigdy nie ukrywał faktu, że był zakochany w Pansy. Pogodził się jednak z faktem, że dla niej zawsze będzie „tym drugim”. Najpierw jego rywalem był Draco, a rok po zakończeniu wojny dowiedział się, że brunetka jest w związku z jakimś mugolem. Choć nie łatwo było mu pozwolić swojej miłości odejść, wolał, by była szczęśliwa z kimś innym niż męczyła się u jego boku. Nadal byli przyjaciółmi i póki Blaise mógł widzieć uśmiech na jej twarzy, gdy wspominała o swoim narzeczonym, był zadowolony. 

- Blaise, tak bardzo za tobą tęskniłam! – powiedziała dziewczyna, siadając przy stoliku. Znajdowali się w małej, lecz uroczej kawiarence, którą mulat wybrał na miejsce ich spotkania. Zamówiwszy herbatę bez cukru, dziewczyna ściągnęła okulary przeciwsłoneczne, ukazując niepomalowane powieki, które paradoksalnie wydawały się Zabiniemu jeszcze piękniejsze, niż gdy miała na nich tonę cieni.

- Chciałbym prosić cię o przysługę – zaczął brunet, energicznie mieszając swoją czarną kawę. Po chwili odłożył łyżeczkę i schował twarz w dłoniach. Parkinson nie pośpieszała go, dając mu czas, by zebrał myśli. – Draco potrzebuje pomocy, a ja już nie wiem, co mogę zrobić, by mu jej udzielić. Czuję się taki bezradny… Pansy, błagam, pomóż mi. Jemu. Nam. 

Pansy westchnęła ciężko, a jej oczy zamgliły się smutkiem. Doskonale pamiętała swoją ostatnią wizytę w domu Malfoy’a… 

- Co ty tu robisz? – głos Draco jeszcze nigdy nie był taki cichy i wyprany z emocji. Dziewczyna obrzuciła go uważnym spojrzeniem. Schudł. Znacznie schudł. Mogła zauważyć wystające żebra, które Ślizgon nadaremno starał się zakryć luźną koszulką. Blondyn zawsze był blady, ale teraz jego karnacja miała wręcz chorobliwy, żółtawy odcień.

         Jednak tym, co zszokowało brunetkę najbardziej, był wyraz jego oczu. Widziała w nich tylko i wyłącznie pustkę. Żadnej iskry czy chęci życia. Szaroniebieska, bezdenna otchłań.

- Kiedy ostatnio coś jadłeś? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, podnosząc z podłogi butelkę po alkoholu i wrzucając ją do pobliskiego kosza. 

- Wczoraj – mruknął w odpowiedzi, kładąc się na łóżku i zamykając oczy. Bolała go głowa. To nie mógł być kac, już dawno przestał odczuwać negatywne efekty picia alkoholu. Miał wrażenie, jakby w jego głowie był rój pszczół, które atakują mózg. Jęknął cicho, przykrywając głowę poduszką, jakby to mogło mu pomóc. 

- On kłamie, Pansy – do uszu Draco dotarł głos Zabini’ego, który widocznie musiał niedawno pojawić się w pokoju. – Nie je już od kilku dni. Nie umiem go zmusić, by spożył jakikolwiek pokarm. 

- Draco… - mruknęła dziewczyna, siadając na łóżku obok blondyna, zabierając poduszkę i zmuszając go, by na nią spojrzał. Jej oczy niebezpiecznie się świeciły i Malfoy wiedział, że jest bliska łez. – Musisz jeść, by żyć.

W jego oczach pojawiło się coś niebezpiecznego i Pansy wiedziała, jaka będzie odpowiedź, zanim wypowiedział słowa na głos. 

- Właśnie dlatego nie jem. 

Samo wspomnienie tego dnia wywoływało u Ślizgonki ból. Choć już od dawna nie darzyła Malfoy’a żadnym uczuciem poza przyjaźnią, cierpiała, widząc go w takim stanie. Widziała, jak ręce mulata się trzęsą, gdy ten sięgnął po swoją filiżankę kawy. Choć starał się być silnym, nie był niezniszczalny, a to, co działo się z jego najlepszym przyjacielem, ta cała sytuacja, w której się znalazł, przerastała go.

- Blaise, sami nie damy sobie z nim rady. Musimy skontaktować się ze specjalistą. To jedyne, co możemy zrobić, by mu pomóc. 

       Zabini spojrzał na nią zdziwionym wzrokiem, próbując rozszyfrować jej myśli.

- Chcesz oddać Draco do domu wariatów? Nie, Pansy, nie pozwolę na to! To mój przyjaciel, nie pozwolę na to, by był uważany za szaleńca!

Brunetka spojrzała na niego z uspokajającym uśmiechem. Byli w patowej sytuacji. Potrzebowali pomocy, zanim będzie za późno. Nie chciała, by któreś z nich, wchodząc pewnego dnia do dworu Malfoy’ów znalazło swojego przyjaciela martwego. 

- Znam pewien ośrodek, gdzie Draco będzie pod stałą opieką psychologa. Mają najlepsze rekomendacje i zapewniają pełną dyskrecję. Pracują tam sami najbardziej wykwalifikowani lekarze, w tym jedna z naszych dobrych znajomych. Uwierz mi Blaise, też nie chcę tego robić. Nie sądziłam, że kiedykolwiek dojdzie do takiej sytuacji, ale my nie mamy wyjścia. Straciłam już tylu przyjaciół…. Nie chcę stracić jeszcze jego – z oczu kobiety pociekły łzy, spływając po policzkach i chowając się w burzy jej włosów. Zabini poderwał się ze swojego miejsca, podchodząc do brunetki i przytulając ją z całej siły. Wdychając zapach jej perfum, podjął decyzję. Musieli uratować Draco Malfoy’a. Byli gotowi zapłacić każdą cenę, byleby odzyskać swojego przyjaciela z powrotem.

  

*

       Hermiona założyła szpitalny fartuch, w jednej ręce nadal trzymając kubek z gorącym płynem. W duchu dziękowała Merlinowi za wynalezienie tak cudownego napoju, jakim była czarna kawa. Szybko popijając napój, zerknęła na listę zadań, które miała wykonać. Dzisiaj miała sesję z Sally – nastoletnią anorektyczką i James’em, mężczyzną zbliżającym się do pięćdziesiątki, który po utracie miłości swojego życia zaczął cierpieć na depresję.

Wielu ludzi pytało, skąd wziął się u Granger pomysł pracy jako psychiatra. Tylko kilka osób wiedziało, że szatynka zawsze była zainteresowana psychologią, działaniem ludzkiego umysłu i emocjami. Gdy zakończyła się wojna, postanowiła spełnić swoje marzenie i zostać lekarzem. I tak właśnie skończyła w ośrodku terapii, pomagając ludziom z problemami, niestabilnym psychicznie osobom, które traciły chęć życia. Jej praca była trudna, lecz dawała multum satysfakcji za każdym razem, gdy widziała, jak Sally je sałatkę czy jak James się uśmiecha. 

- Hermiona? – do Granger podeszła młoda, rudowłosa pielęgniarka. Szatynka dobrze ją znała. Ally była jedną z najmilszych osób, jakie kiedykolwiek miała okazję spotkać. Razem z Hermioną były dobrymi koleżankami. – Od jutra będziesz mieć nowego pacjenta. Oto teczka, pomyślałam, że na pewno będziesz chciała się zapoznać z jego zaburzeniami. Aż ci zazdroszczę! Spójrz, jaki przystojny! – Ally zachichotała, wciskając papiery lekarce i wracając do recepcji.

- O Merlinie – jęknęła Hermiona, a jej oczy rozszerzyły się do wielkości spodków.  Nie mogła wprost uwierzyć w to, co widzi. 

To wcale nie uroda mężczyzny wywołała u niej palpitacje serca, tylko fakt, że ta twarz była jej doskonale znana. 

Od jutra miała stać się psychiatrą Draco Malfoy’a.