Let me fix you - rozdział I

Cześć Misie! 

Jak minął Wam tydzień? Ja dosłownie umieram ze zmęczenia. Chyba zaraz pójdę spać. Obawiam się tylko, że jak położę się teraz, to obudzę się w niedzielę. ;____; 

Dodaję pierwszy rozdział i bardzo, bardzo liczę na Wasz odzew. Jest mi przykro, że prolog skomentowało tylko 9 osób. Nie wiem, co mam myśleć. Jest aż tak źle?  

Liczę na Wasze komentarze. Dajcie znać, czy historia Wam się podoba oraz czy sam pomysł przypadł Wam do gustu. Wasze opinie są dla mnie naprawdę cenne, dają mi motywację i siłę do pisania. Powiedzcie mi, co sądzicie! :)

Zapraszam do czytania. Kolejny rozdział ukaże się za tydzień lub dwa. 

Kocham Was bardzo! 

PS. Wybaczcie mi błędy. Jestem zbyt zmęczona, by sprawdzić ten tekst po raz kolejny, więc pewnie zapodziały mi się jakieś literówki. Postaram się go wkrótce jeszcze raz przejrzeć i edytować ^^

PS2. Akapity dalej są na mnie obrażone. Wybaczcie mi to.

Doktor Waison zmarszczył brwi, drapiąc się po łysej głowie. Szatynka po raz pierwszy widziała go tak poważnego. Staruszek zawsze był oazą żartów i uśmiechu. Tym razem jednak świdrował ją wzrokiem swoich małych, niebieskich oczu, przez co była Gryfonka czuła się wyjątkowo niekomfortowo.

- Hermiono, nie możesz tak po prostu odmówić udzielenia pomocy pacjentowi! Jesteś naszą najlepszą lekarką, a pan Malfoy jest w stanie krytycznym. Jest niestabilny psychicznie. Ma myśli samobójcze, głęboką depresję, zaburzenia odżywiania, okalecza się. Moja droga, jesteś jego jedyną nadzieją na wyzdrowienie.

Szatynka schowała twarz w dłoniach. Doskonale wiedziała, że zachowuje się co najmniej nieprofesjonalnie, próbując zrzucić obowiązek opieki nad Malfoy’em na kogoś innego. Nie mogła jednak nic na to poradzić. Nie chciała współpracować z Draco. Nadal nie mogła zapomnieć tych wszystkich okropnych słów, które skierował w jej stronę, mimo, że minęło już tyle lat. Nie była w stanie wytrzeć z pamięci przepłakanych przez nie nocy.

            - Panie Waisonie… Thomasie – poprawiła się szybko, przypominając sobie, że staruszek poprosił ją, by nie mówiła do niego po nazwisku, gdyż czuł się wtedy wyjątkowo staro. – Znam tego mężczyznę. Chodziliśmy razem do szkoły i, cóż by tu dużo mówić, nienawidziliśmy się. Nie sądzę, by to był dobry pomysł, bym to ja była jego lekarzem. Draco na pewno nie będzie chciał się zwierzać osobie, której nie tolerował przez tyle lat… - mruknęła, mając nadzieję, że to przyniesie oczekiwany efekt. Przecież w klinice było tylu innych, doskonałych psychiatrów! Każdy z nich mógłby się zająć przypadkiem Draco Malfoy’a. Dlaczego miała robić to właśnie ona?

            Doktor Waison poprawił okulary na nosie, a jego twarz rozświetlił ten uwielbiany przez wszystkich pacjentów i pracowników ośrodka uśmiech.

            - Myślę, moja droga, że właśnie dlatego, że się nienawidziliście przez tyle lat, jesteś jedyną osobą, która może przywrócić życie Draco Malfoy’owi.

*

         
           - Powtórzę po raz ostatni, Zabini. Nigdzie, do cholery, nie idę. Czy to naprawdę tak ciężko zrozumieć? – Draco wręcz wysyczał ostatnie słowa, widząc, jak Blaise zabiera kufer z jego rzeczami, by wpakować go do kolejnego cudownego wynalazku mugoli, samochodu.

            - Sam przyznałeś, że potrzebujesz pomocy – odpowiedział Blaise, przepychając przyjaciela w przejściu, by móc zanieść do auta klatkę z jego sową, Amel. Było to piękne, śnieżnobiałe zwierzę. Choć Zabini zdawał sobie sprawę, że w mugolskim ośrodku terapeutycznym posiadanie sowy będzie co najmniej dziwne, wiedział, że będzie to jedyna droga, którą będzie mógł skontaktować się z Draco. Już na wstępie pacjentom odbierano telefony komórkowe oraz wszelkie inne cuda mugolskiej elektroniki. Pacjenci mieli pozostać odizolowani od świata zewnętrznego. Blaise nie chciał jednak, by tak było w przypadku jego najlepszego przyjaciela, dlatego podarował mu Amel. Wiedział, że w najbliższym czasie będzie ona ich jedynym łącznikiem.

            - Ale mówiąc, że potrzebuję pomocy, nie chciałem, żebyś wysyłał mnie do pieprzonego psychiatryka! – warknął Ślizgon, obejmując się ramionami. Zabini westchnął ciężko, chcąc wyjaśnić, lecz Draco kontynuował . –  Pieprz się Blaise. Wiem, że chodzi ci tylko o to, żeby się mnie pozbyć, wyrzucić jak niepotrzebnego śmiecia. Myślisz, że nie zdaję sobie sprawy, że męczy cię opieka nade mną? Do cholery, obiecałeś, że mi pomożesz! Nie dotykaj mnie, kurwa! – wykrzyczał, gdy mulat próbował chwycić go za przedramię.

            Zabini odsunął się na odległość kilku kroków. Był przerażony. Dawno nie widział Malfoy’a tak rozchwianego emocjonalnie. Jeszcze przed chwilą było przecież wszystko w porządku, jeszcze niedawno Draco zgodził się na terapię!

Mimo gniewu w  oczach, Ślizgon się trząsł, a na jego czoło wystąpiły kropelki potu.

- Po prostu zostaw mnie w spokoju, Zabini – mruknął blondyn. Załamał mu się głos, więc odchrząknął cicho, kierując swoje kroki do własnego pokoju i zamykając za sobą z trzaskiem drzwi.

Blaise usiadł przy stole, chowając  twarz w dłoniach.

Nie jest łatwo uratować osobę, która wcale tego ratunku nie chce.

*

Draco śpiąc, zmarszczył czoło.

- Jesteś bezwartościowy. Co z ciebie za Śmierciożerca? Nie potrafisz wykonać nawet jednego zadania poprawnie! – krzyknął Lucjusz, biorąc zamach i uderzając syna w policzek. Draco cofnął się, spoglądając na ojca z bólem w oczach.

To była jego wina. Nie powinien być tak słaby.

Chciałby zabić tę dziewczynę. Chciałby móc być do tego zdolnym.

Pochylił głowę. Nie był potworem. Nie umiał mordować. Był tylko patetycznym nastolatkiem, na którego kark spadło zbyt wiele zadań, których nie umiał udźwignąć.

- Żałuję, że jesteś moim synem. Nie jesteś godzien, by tak się nazywać – syknął Lucjusz, wychodząc z pokoju, zostawiając blondyna samego, z bryłą lodu zamiast serca.

Przewrócił się na drugi bok, a z jego ust wydobyło się ciche jęknięcie.

            Klęczał nad ciałem własnej matki i żałował, że nie potrafi zdobyć się na łzy, które w pewien sposób uczciłyby jej pamięć. Jej śmierć nie wywołała u niego smutku, a jedynie złość. Gniew. I to nawet nie na Lucjusza, który zamordował Narcyzę.
            Draco był zły na samego siebie, że nie  umiał jej obronić. Była jego matką, jedyną osobą, której chociaż w pewnym stopniu na nim zależało. Powinien być przy niej, nie odchodzić od jej boku. Doskonale wiedział, że ojciec będzie chciał ukarać Narcyzę za to, że postanowiła odejść, uwolnić się od tyrana, którym był Lucjusz.

            Nigdy nie powinien zostawiać jej samej w takiej sytuacji. A wyszedł, niby tylko na chwilę…

            O chwilę za długo.

            To wszystko było jego winą.

            Wtedy właśnie Draco Malfoy po raz pierwszy przyznał, że nienawidzi samego siebie.

           
             Blondyn obudził się, zlany potem. Chcąc zetrzeć słone krople z czoła, poczuł, że jego policzki również są mokre. Płakał przez sen, znowu. Rozsypywał się na kawałki, których nikt nie umiał – a może nie chciał? - skleić.

            Patetyczny
            Bezwartościowy
            Słaby
            Beznadziejny

           
           - Blaise? – zawołał, wiedząc, że brunet nie odszedł. Zawsze zostawał, niezależnie ile razy Draco wykrzykiwał, jak bardzo go nienawidzi. Malfoy miał najlepszego przyjaciela na świecie i nienawidził się za to, że nigdy nie potrafił docenić tej więzi.

            - Wołałeś mnie? – drzwi otwarły się i mulat wszedł do środka, siadając na łóżku obok Malfoy’a, który momentalnie odsunął się. Nie lubił bliskości. Nienawidził, gdy ktoś go dotykał.

            Pragnął, by ktoś mu pomógł, a jednocześnie modlił się, by wszyscy dali mu spokój i pozwolili zostać samemu. Chciał bliskości, ale odpychał od siebie przyjaciół. Zamierzał przetrwać kolejny dzień, lecz w jego umyśle główną myślą było „niech to wszystko wreszcie się zakończy”.

            - Ja… muszę iść na tę terapię.

*

            
           Hermiona westchnęła ciężko. Dzisiaj czekał ją trudny dzień. Nie wiedziała, czego może spodziewać się po pierwszej sesji z Draco.  Gdy czytała kartotekę jego choroby nie mogła uwierzyć, że to ta sama osoba, którą nienawidziła przez tyle lat. Malfoy, którego znała, nie miał depresji, stanów lękowych, myśli samobójczych. Co wydarzyło się od czasu zakończenia wojny w życiu blondyna? Co miało na niego taki wpływ?

            Usiadła w gabinecie, popijając małymi łykami gorącą herbatę. Niecierpliwie spoglądała na zegarek. Do wizyty pozostało jeszcze dziesięć minut. Stukając niecierpliwie palcami, oczekiwała swojego pacjenta.

            Odkąd dowiedziała się, że będzie zajmować się przypadkiem Malfoy’a, wyobrażała sobie, jak będzie wyglądać ich pierwsze spotkanie. Może Draco już po wejściu obrzuci ją wyzwiskami? Nie będzie chciał przyjąć pomocy od szlamy? Zastanawiała się, czy po wejściu do jej gabinetu twarz Ślizgona przeszyje zdziwienie, szok, złość? Może od razu wyjdzie? Miała tylko nadzieję, że nie wyśmieje jej kwalifikacji. Była ambitną osobą, nie zniosłaby takiego upokorzenia!

            Gdy jednak Draco wszedł do pomieszczenia, to nie na jego twarzy pojawiło się zdziwienie. To Hermiona była zszokowana.

            Bo osobą, która pojawiła się w jej gabinecie, nie mógł być Draco Malfoy. Ten człowiek nie miał nic wspólnego z pewnym swojej wielkości i wyjątkowości Ślizgonem, którego znała. Po otwarciu drzwi nie rzucił żadnym sarkastycznym komentarzem, choć w jego oczach błysnęła iskra, która dała byłej Gryfonce pewność, że ją rozpoznał.
Mężczyzna zmienił się również pod fizycznym aspektem. Zawsze był chudy, lecz teraz Granger była pewna, że ma wielokilogramową niedowagę. Ubrania wręcz na nim zwisały, ukazując obraz rozpaczy. Kolor jego skóry był co najmniej niepokojący. Wyglądało na to, Malfoy od wielu miesięcy nie widział światła słonecznego, przez co jego karnacja była trupio biała. Ale najgorszy w tym wszystkim był wyraz jego oczu, przedstawiający tylko i wyłącznie pustkę.

            Siedzieli tak, patrząc na siebie przez kilka minut, podczas gdy oboje próbowali otrząsnąć się ze zdziwienia. W końcu Malfoy uniósł brew i Hermiona otrząsnęła się ze zdumienia, odchrząkając.

            - Witam, panie Malfoy. Nazywam się Hermiona Granger i będę pańskim lekarzem prowadzącym – czuła się zażenowana, zwracając się do Ślizgona per „pan”. Draco zlustrował ją tylko obojętnym spojrzeniem.

            - Och, Granger, nie musisz zwracać się do mnie tak oficjalnie. Znamy się w końcu od jakiś dziesięciu lat – nawet jego głos był inny. Cichy, pozbawiony jakichkolwiek emocji. Teraz mężczyzna nawet na nią nie patrzył. Jego wzrok utkwiony był w jednym punkcie, gdzieś na podłodze.

            Hermiona zaczęła się zastanawiać, czy Malfoy nadal jest jeszcze człowiekiem, czy też zmienił się w pozbawioną serca maszynę.

            - Więc, Draco, jak się czujesz? – spytała, rozpoczynając typowy wywiad, jaki przeprowadzała z każdym nowym pacjentem. Odpowiedziała jej jednak tylko cisza. Blondyn nie reagował. Nadal wpatrywał się w podłogę, jakby była ona najciekawszym elementem wystroju sali.

            - Dlaczego tu jesteś? – niezniechęcona, zadała kolejne pytanie. Nadal nic. Malfoy podniósł wzrok, ale jego oczy nie wyrażały niczego. Bezwiednie podciągnął rękawy swojej czarnej koszuli i Hermiona mogła zauważyć blizny, znajdujące się na jego przedramionach. Niektóre z nich nie zdążyły jeszcze się zagoić, miały więc ciemnoczerwony kolor, tak mocno kontrastujący z bladą skórą mężczyzny.

            - Jakie są twoje zainteresowania? – nadal nic, kompletny brak reakcji.

            Hermiona westchnęła. Wiedziała, że będzie trudno. Blondyn znalazł się w nowej sytuacji, potrzebował czasu, by przywyknąć do otaczającej go rzeczywistości. Wielu pacjentom ciężko było otworzyć się na specjalistów. Uważali psychiatrów za zupełnie inny, nieludzki gatunek. Potrzebowali wielu dni, tygodni, a czasem nawet miesięcy, by zauważyć, że lekarze to również ludzie, mający swoje własne problemy, troski, powody do uśmiechu, zainteresowania.

            - Chciałbyś porozmawiać ze mną na jakiś konkretny temat?

            Usta mężczyzny wykrzywiły się w grymasie, a Hermiona pomyślała, że nigdy nie sądziła, że uśmiech może wyglądać tak smutno.

            Nie odezwał się jednak.

            Przez pozostałe pół godziny jedynie siedzieli i patrzyli się w swoje oczy. Granger próbowała wyczytać z szaroniebieskich tęczówek cokolwiek. Jakiekolwiek emocje. Wolę walki. Całkowitą rezygnację. Nienawiść. Gniew, ból, cokolwiek. Ale nie mogła. Oczy blondyna były całkowicie puste i wtedy właśnie Hermiona zdała sobie sprawę, że stan Draco Malfoy’a nie jest zły, lecz krytyczny.

*

           
           - Thomasie, proszę, zastanów się ponownie! Ja nie umiem mu pomóc! Draco nawet nie chce ze mną rozmawiać. Jak mam mu pomóc w takiej sytuacji?

            Starszy mężczyzna zdjął z czubka głowy okulary, wyciągnąwszy z fartucha chustkę i przecierając spocone czoło. Granger nalegała, by zmienić jej przydział. Doktor Waison miał jednak przeczucie, że jeżeli ktoś może pomóc pacjentowi, to tylko ona. Wiedział, że w przeszłości nie przepadali za sobą. Tylko że teraz problemem Draco był fakt, że on nie czuł. I choć brzmiało to brutalnie, doktor uważał, że nawet nienawiść, którą mógłby odczuwać w stosunku do szatynki byłaby lepsza niż nic, kompletna obojętność.

            - Hermiono, proszę, daj sobie jeszcze tydzień. Jeżeli nie uda ci się nawiązać żadnej współpracy z panem Malfoy’em, a jego stan nadal będzie się pogarszał, skierujemy go do innego psychiatry.

            - Tydzień? – chyba mogła przystać na taką propozycję. Chociaż nadal darzyła blondyna nienawiścią – czy może raczej skrytym żalem? – pragnęła mu pomóc.
W końcu o to chodziło w jej pracy, taki był jej cel. Została psychiatrą, chcąc pomagać ludziom, którym, jak się wydaje, już nic nie może pomóc. Może nie powinna od razu skreślać ich współpracy? A jeżeli się nie uda, Draco zostanie skierowany do innego lekarza i Hermiona nie będzie musiała zaprzątać sobie głowy problemami Ślizgona.

            Z nieco lepszym humorem wyszła z gabinetu starszego mężczyzny. Może Draco nie jest wcale taki zły? Może będzie w stanie mu pomóc?

*

           
          Draco położył się w tak obcym sobie łóżku, wzdychając ciężko. Wiedział, że to będzie jedna z tych złych nocy, podczas których był przekonany, że całe jego życie nie ma sensu, a pobyt w ośrodku będzie bezowocny, bo dla niego nie było już ratunku.

            Gdy patrzył w przeszłość, sam nie potrafił uwierzyć w zmianę, jaka w nim zaszła. Hogwart był jednocześnie najpiękniejszym, jak i najgorszym okresem w jego życiu. Może  i był wtedy nadętym, zadufanym w sobie dupkiem, ale był szczęśliwy. Śmiał się. Chodził na imprezy. Żył. Miał przyjaciół, dziewczynę.

            I wtedy wszystko zaczęło się psuć.

            Śmierciożercy nie pragnęli. Gdy czegoś zechcieli, po prostu to brali, nie bacząc na konsekwencje. Na początku sprawiało mu to satysfakcję. Będąc jednym z nich czuł się silny jak nigdy dotąd. Miał władzę. Świat stał przed nim otworem, lub tak przynajmniej mu się wydawało. Był „tym złym”, którego wszyscy się bali.

            Później zaczęły się wyrzuty sumienia. Długie, nieprzespane noce, podczas których rozmyślał, co jest dobre, a co złe. Zaczął się izolować. Odseparowywać od ludzi. Jego najlepszymi przyjaciółmi stały się papierosy i alkohol.

            A teraz wylądował tutaj, w zakładzie dla ludzi chorych psychicznie, i nic, naprawdę nic nie było w porządku.

            I był sam. Znowu.

            Po jego policzku spłynęła jedna, druga, następnie kolejna i kolejna kropla.

            Nie umiejąc walczyć ze swoimi demonami, po prostu płakał, mimo, że łzy tak bardzo nie pasowały do wizerunku chłodnego i obojętnego na wszystko Draco Malfoy’a.