Let me fix you - rozdział III

Cześć Kurczaki! 

Czemu ferie się tak szybko kończą, ja się pytam, czemu?!

Czy możemy cofnąć czas do piątku, 13 lutego i przeżyć te dwa tygodnie jeszcze raz? *robi oczy kota ze Shreka* 

No. 

W każdym razie przedstawiam Wam kolejny rozdział historii Let me fix you. 

Baaardzo proszę Was, byście komentowali (oraz klikali reakcje "podoba mi się" lub "nie podoba mi się", które znajdują się pod każdym rozdziałem)  i dawali mi znać, że mam dla kogo pisać. Czekam na Wasze opinie, co można poprawić, co zmienić, co Wam się podoba, a co jest słabym punktem. 

Piszę dla siebie, ale z myślą o Was, więc Wasze uwagi są dla mnie bardzo ważne! 

Kolejny rozdział ukaże się prawdopodobnie za dwa tygodnie. c: 

Zapraszam do czytania! :) 

PS. W rozdziale znajdują się fragmenty o samookaleczaniu się. (przepraszam, musiałam, wybaczcie mi, złej kobiecie! :c) Nie jest to opisane bardzo szczegółowo i jest dość ważne dla całej akcji opowiadania, gdyby jednak kogoś odrzucało, ostrzegam, że takie sceny rozpoczynają się od drugiej *. 

*

            

            - Draco, wyglądasz na wykończonego.

            Malfoy tylko pokiwał głową. Był wykończony. Po atakach paniki zawsze czuł się zmęczony, a tej nocy nie mógł spać. Za każdym razem, gdy przymykał powieki, widział sceny ze swojego życia, o których wolałby zapomnieć. Ale nie mógł. Nie mógł tak po prostu zapomnieć. Wyrzuty sumienia zjadały go od środka. Czuł, że się rozpada, że długo nie wytrzyma.

            - Mogłabyś przepisać mi jakieś tabletki, Granger? – mówienie było dla niego dziwne. Czuł się zdziwiony, że po tylu niemych dniach nie zatracił zdolności przemawiania.

            - Mogłabym, ale wiesz doskonale, że tabletki nie uciszą twojej psychiki – odpowiedziała szatynka, przeglądając papiery. Podniosła wzrok, patrząc na Ślizgona, który spojrzał na nią błagalnym wzrokiem. Przewróciła oczami, uśmiechając się lekko. – Dobra, ale tabletki dostaniesz tylko dzisiaj. Musisz wreszcie odpocząć. Opowiesz mi o swoich koszmarach? – kontynuowała. Mina Malfoy’a zrzedła. Nie chciał się z nikim dzielić swoimi obawami. I choć wiedział, że musi wreszcie komuś powiedzieć prawdę, bał się. Nie chciał, żeby szatynka oceniała go przez pryzmat tego, co stało się lata temu.

            Potrząsnął głową.

            - Nie chcesz ich znać, Granger. Obawiam się, że mogłyby przerazić nawet szanowną panią psycholog – uśmiechnął się krzywo, jednak Hermiona odwzajemniła gest całkowicie szczerze.

            - Mało rzeczy jest w stanie mnie przestraszyć, Malfoy – spojrzała na niego z dumą, widoczną w orzechowych tęczówkach. Prychnął w duchu. Wśród wszystkich przymiotników, jakimi mógłby opisać Granger, zdecydowanie nie znalazło by się „nieustraszona”.

            - Tak, doskonale pamiętam, jaka byłaś odważna, gdy wsiadłaś na miotłę. Wcale nie wołałaś o ratunek, nie, ja tylko się przesłyszałem – nie pamiętał, kiedy ostatnio żartował. Choć na początku wydawało mu się, że współpraca z Granger nie może być dobrym pomysłem, ta kobieta sprawiała, że otwierał się na ludzi. Zaczynał, chociaż chwilami, przypominać dawnego siebie.

            Szatynka wydęła usta, robiąc obrażoną minę.

            - Mam lęk wysokości! – prychnęła pod nosem, przewracając oczami.

            Ślizgon uśmiechnął się i pierwszy raz od dawna poczuł, że to namiastka prawdziwego, szczerego uśmiechu. Może jeszcze nie było za późno, by odwrócić swój los?

*

           

          Terapia grupowa była czymś, czego Draco szczerze nienawidził. Nie rozumiał, dlaczego Granger zmuszała go do tych spotkań. Oczywiście, próbował protestować, lecz opieranie się nie miało sensu. Gryfonka była wyjątkowo upartą osobą i potrafiła postawić na swoim, nawet jeżeli wiązało się to z krzykiem, tupaniem nogą czy robieniem obrażonej minki. I choć on ze wszystkich sił opierał już się terapii grupowej, musiał ulec tym słodkim oczom.

            Zaraz, zaraz. Słodkim oczom? Słodkim oczom Granger? Nie. Coś tu nie pasowało.  Nie darzył jej nienawiścią, ale to nie dlatego, że coś się zmieniło. On po prostu nie czuł nic. Jego świat nie był kolorowy. Barwy, które znał, ograniczały się do bieli, odcieni szarości i czerni.

            Oczy Granger nie mogły więc być słodkie. Były takie, jak wszystko inne. Szare, pozbawione blasku.

            Draco Malfoy nie chciał przyznać, że w oczach Hermiony Granger widzi iskierki ciepłego brązu.

            Teraz jednak szatynki nie było przy jego boku; zmierzał samotnie do sali, gdzie odbywała się terapia grupowa. Nigdzie bardziej, niż w tym pomieszczeniu, nie odczuwał, że jest chory psychicznie. To całe siedzenie w kręgu i opowiadanie o swoich problemach nie sprawiało, że czuł się lepiej. Wręcz przeciwnie. Jego nastrój natychmiastowo się pogarszał. Nie chciał być w tym miejscu.

            - Moi drodzy, dzisiaj chciałabym, byśmy porozmawiali o naszych zaburzeniach. Każdy z nas opowie swoją historię oraz o problemach, z którymi się zmaga – Draco nawet nie udawał, że słucha młodej terapeutki. W myślach szukał jej imienia. Pamiętał, że kiedyś się im przedstawiała. Carmen? Caroline? Czemu w ogóle go to interesowało?

            - Draco, czy chciałbyś coś powiedzieć? – usłyszał głos kobiety, zadającej mu pytanie. Potrząsnął tylko głową. Nie chciał dzielić się swoimi problemami, nie z tymi ludźmi. Nie ufał im. Gardził nimi.

            Otaczało go tylu ludzi, którzy mieli podobne zaburzenia. Teoretycznie ich obecność powinna mu pomóc. On jednak czuł się samotny jak nigdy. W takich momentach zdawał sobie, że tak naprawdę jest szalony, jak wszyscy inni, którzy siedzieli razem z nim w tym pokoju; że dla niego nie ma już ratunku.

Musiał uciec. Uciec od samego siebie.

Tęsknił za bólem, choć ten pożerał go od środka.

             Wyszedł z sali, nie reagując na podniesiony głos terapeutki. Biegnąc, skierował się w stronę łazienki, gdzie zatrzasnął za sobą drzwi. Oparł się o nie plecami, osuwając się w dół i chowając twarz w dłoniach.

            Było źle. Naprawdę źle.

            Wyciągnął dotychczas chowaną w kieszeni różdżkę i przyłożył ją do śnieżnobiałej skóry. Czując smak gorzkich łez, wyszeptał kilka słów, a magiczny przedmiot zaczął rozcinać jego naskórek, pozostawiając czerwone kreski.

            Zasługiwał na to po tym wszystkim, co zrobił.

            - Draco? Jesteś tutaj? – nie chciał, żeby Granger tu była. Nie mogła zobaczyć go w takim stanie. Nie w chwili, gdy się rozsypywał. Dlatego właśnie nie wydał z siebie żadnego dźwięku, mając nadzieję, że szatynka odpuści i powróci do swoich zajęć. Ona jednak musiała wiedzieć, w której kabinie się znajduje, gdyż usłyszał, jak siada pod drzwiami, opierając się o nie plecami.

            - Nie jesteś sam, gdybyś chciał porozmawiać, jestem tuż obok i nigdzie się nie wybieram, Draco – jej głos go uspokajał. Zauważył, że postać Granger miała na niego kojący wpływ. Choć często irytowały go jej wypowiedzi oraz złościła go jej postawa,  potrafiła sprawić, że jego stan się stabilizował.

            - Nie chcę rozmawiać – odpowiedział.

            - Więc nie będziemy o tym mówić – usłyszał, jak Hermiona usadawia się wygodniej, prawdopodobnie przewidując, że spędzą w tym miejscu jeszcze trochę czasu. Siedzieli tak po dwóch stronach drzwi, a Draco przestał zwracać uwagę na płynący czas. Choć nie padały między nimi żadne słowa, czuł obecność szatynki. W momentach, gdy do łazienki nie dobiegały żadne odgłosy z zewnątrz, mógł usłyszeć jej miarowy oddech. Ten dźwięk, mimo że ledwo słyszalny, uspokajał go i sprawiał, że zaczął naciskać na rany, które wcześniej stworzył, by zatamować krwawienie.

            Musiało minąć przynajmniej kilka godzin, zanim wyszedł z kabiny i z rezygnacją spojrzał na lekarkę. Hermiona jednak, choć przestraszona widokiem cięć na jego przedramionach, uśmiechnęła się do niego krzepiąco. Poprowadziła go do kranu, gdzie obmyła jego rany wodą i, przywołując apteczkę zaklęciem Accio!, obandażowała szramy.

            - Walcz, Draco – szepnęła, patrząc w szaroniebieskie tęczówki, a Ślizgon przygryzł wargę, widząc, że jej własne, brązowe oczy zamgliły się niebezpiecznie. – Nie wolno ci się poddać.

*

          

  Thomas wyglądał wyjątkowo poważnie, gdy tego popołudnia wezwał Hermionę do swojego gabinetu. Szatynka, wykończona po wcześniejszej akcji z blondynem, powłóczywszy nogami skierowała się w stronę królestwa doktora. Starzec na jej widok uśmiechnął się delikatnie.

            Gryfonka podeszła do okna, patrząc przez nie na ludzi przechodzących ulicą. Jedni się śmiali, inni rozmawiali przez telefony komórkowe, na twarzy kolejnych mogła zaobserwować grymasy złości czy oburzenia. Zazdrościła im. Oni odczuwali jakiekolwiek emocje, podczas gdy ona, pracując w ośrodku przez tak długi czas, czuła, że powoli zaczyna stawać się obojętna na wszystko, co ją otacza.

            - Za każdym razem, gdy mam wrażenie, że jest z nim lepiej, kiedy zaczyna ze mną rozmawiać, a nawet wykrzywiać twarz w grymasie podobnym do uśmiechu, dzieje się coś, co sprawia, że myślę, że on już nigdy się z tego nie wyplącze. Że w końcu się podda. On jest wrakiem, Thomasie. Jak ja mogę pomóc komuś, kto już nawet nie jest człowiekiem? – Hermiona zamknęła oczy, by spod powiek nie wypłynęły łzy. Sama nie mogła zrozumieć, jak to się stało, że w ciągu kilku dni tak bardzo zaczęło jej zależeć na tym, by blondyn wyzdrowiał. Trzymała mocno zaciśnięte kciuki, mając nadzieję, że mężczyzna w końcu upora się z samym sobą. Niestety, nic na to nie wskazywało. Z dnia na dzień było coraz gorzej i gorzej.  

            - Hermiono, dobrze wiesz, że nasza praca nie jest łatwa i wymaga dużo czasu. Choroba psychiczna to nie przeziębienie, przez które spędzisz przez tydzień w łóżku, łykając tabletki, a później powrócisz do codziennej rutyny, jak gdyby nigdy nic się nie stało. To coś znacznie poważniejszego, co pozostawia ślad na całe życie. Musisz jeszcze wiele się nauczyć, moja droga – staruszek uśmiechnął się ciepło, podchodząc do kobiety i kładąc jej rękę w pocieszającym geście. Gryfonka przełknęła łzy i niemrawo odwzajemniła gest. Oj tak. Musiała jeszcze wiele się nauczyć.

            - Pomóż jemu, Hermiono, a on pozwoli tobie stać się nie tylko lepszym psychologiem, lecz również silniejszym człowiekiem.

*

            - Hermiono, jeden z twoich pacjentów nalega na wizytę. Jesteś obecnie zajęta? – szatynka, usłyszawszy szczebiotanie Ally w słuchawce, zmarszczyła brwi, zerkając na zegarek. Miała umówioną terapię z James’em, czyżby mężczyzna pojawił się przed czasem? A może to Sally postanowiła porozmawiać z Hermioną o ilości kalorii zawartych w sałatce owocowej? Mimo zdezorientowania lekarka mruknęła przeczącą odpowiedź i już po chwili usłyszała ciche pukanie do drzwi.

            W jej progu pojawiła się  osoba, której Gryfonka kompletnie się nie spodziewała.

            - Przeszkadzam, Granger? – głos Draco był cichy i pełen emocji. Hermiona, widząc jego obojętny wzrok, zadrżała, kręcąc głową oraz wskazując mu miejsce, by usiadł.

            Cisza, która między nimi zapadła była tak nienaturalna i krępująca, że kobieta aż wstrzymała oddech. Mierzyli się spojrzeniami, nie wiedząc, które z nich powinno zacząć rozmowę.

            - Moi rodzice zawsze wymagali ode mnie bycia niezniszczalnym. Rozczarowałem ich, będąc tylko człowiekiem. Chcieli za syna bezuczuciową maszynę – Hermiona milczała, czując, jak ciężko musi być odgrzebywać Ślizgonowi przeszłość. Oddech Draco przyśpieszył i mogła zauważyć, że wbija paznokcie w delikatną wewnętrzną skórę dłoni. Bojąc się jednak, że jakakolwiek reakcja powstrzyma kolejne słowa blondyna, nie odezwała się, pozwalając pacjentowi kontynuować.

            - Ja nigdy tego nie chciałem, Granger. Nie chciałem zabijać. Nie umiałem mordować. Nienawidzę tego, że nauczono mnie jak odbierać życie drugiej osobie i jak czerpać z tego radość, siłę, dumę. Nie chciałem być tym złym, po prostu byłem zbyt słaby, by móc być dobrym – zaśmiał się gorzko, spuszczając wzrok na podłogę. – Nawet nie wiem, dlaczego ci o tym mówię. Taka zbawczyni świata jak ty nie zrozumie, co oznacza być potworem.

            - Nie jesteś zły, Draco. Nie jesteś potworem. To świat był dla ciebie okrutny i wpłynął na twoje zachowanie. Zabijałeś, ale zostałeś do tego zmuszony. Czasu nie cofniesz, przeszłości już nie zmienisz. Nie możesz do końca życia obwiniać się o coś, na co nie miałeś wpływu.

            W szaroniebieskich tęczówkach  pojawiła się złość i zanim lekarka zdążyła zareagować, Malfoy zerwał się ze swojego miejsca, przewracając krzesło, na którym do tej pory siedział. Przybliżył się do szatynki, przypierając ją do ściany, tak, że mógł się nad nią pochylić i szepnąć jej kilka słów do ucha. Hermiona przełknęła ślinę, czując, jak owiewa ją cudowny zapach perfum Ślizgona i jak nogi uginają jej się pod wpływem jego bliskości.

            - Co ty możesz wiedzieć, Granger? Nigdy nie zabiłaś. Nie rozumiesz, jak to jest, widzieć twarze osób, którym osobiście pomogłeś przejść na ten drugi świat. Wypowiadasz się na tematy, o których nie masz pojęcia. Nic się nie zmieniłaś od czasów Hogwartu. Nadal jesteś tak samo uparta i zarozumiała – warknął, odsuwając się i opuszczając pomieszczenie. Wychodząc, trzasnął drzwiami.

            Hermiona opadła na fotel, a jej oczy rozwarły się szeroko. Co właśnie się wydarzyło?

*

            - Blaise, Pansy jak dobrze, że jesteście! – szatynka rzuciła się w ramiona bruneta, obdarzając go przelotnym pocałunkiem w policzek. Po chwili przytuliła Parkinson, ciepło uśmiechając się w stronę Ślizgonki.

            - Wzywałaś nas, Hermiono. Teleportowaliśmy się najszybciej, jak było to możliwe – rzucił Zabini.

            - Udało mi się czegoś dowiedzieć – normalnie jej głos pałałby dumą, jednak nadal była zbyt wstrząśnięta wcześniejszymi zdarzeniami i reakcją swojego ciała i umysłu na bliskość pacjenta, by przejmować się takimi szczegółami, by zauważyć, że udało jej się odnieść kolejny mały sukces. Dowiedziała się czegoś, czegoś, co mogło okazać się bardzo ważnym elementem w skomplikowanej zagadce, jaką była psychika Malfoy’a. – Powiedział mi, że nigdy nie zabiłam i dlatego nie jestem w stanie zrozumieć, jak to jest, pozbawić drugą osobę najcenniejszego daru, który posiada – życia. Wiem, że również dla was powracanie do wspomnień jest trudne, ale chciałabym, żebyście z nim porozmawiali. Nie chce słuchać, gdy próbuję mu wytłumaczyć, że to nie jego wina. Jesteście najważniejszymi osobami w jego życiu. Wy również, tak jak on, byliście Śmierciożercami, musicie go zrozumieć. Wy wygraliście ze swoimi demonami, pokażcie mu, że da się zwyciężyć wspomnienia – ton Hermiony był niemal błagalny.

            Blaise i Pansy spojrzeli na siebie, wymieniając spojrzenia. Po chwili zgodnie pokiwali głowami. Jeżeli miało to pomóc ich przyjacielowi, byli gotowi odgrzebać dawno zapomnianą przeszłość.

*         

            - Zabini, Pansy? Co wy tutaj robicie? – oczy Draco rozszerzyły się w zdumieniu, a jednocześnie w jego tęczówkach pojawiło się jakieś niezidentyfikowane uczucie. Może była to radość? Może iskierka dumy? Może zadowolenie, że jego przyjaciele mimo wszystko nie odwrócili się od niego?

            - Chcieliśmy z tobą porozmawiać – odparł Blaise, siadając po lewej stronie łóżka. Pansy wcisnęła się tuż obok blondyna, zarzucając mu rękę w pasie. Choć Draco spiął się pod jej dotykiem, nie odtrącił jej i brunetka uśmiechnęła się delikatnie.

            - Nie należę do zbyt rozmownych osób – mruknął w odpowiedzi, przymykając powieki i opierając głowę o ścianę. Chociaż czuł się niekomfortowo nawet w towarzystwie przyjaciół, cieszył się, że są razem z nim. Czuł się lepiej, mając ich przy swoim boku.

            - Granger jest zła? – spytał Malfoy, rozwierając powieki i patrząc na parę z uwagą. Blaise zmarszczył brwi. Nie pamiętał, kiedy ostatnio Malfoy o coś troszczył, a tu wyglądał na autentycznie przejętego sytuacją.

            - Ona próbuje cię zrozumieć, Draco, a ty jej na to nie pozwalasz – głos Pansy był łagodny. Nie chciała skrytykować blondyna, stwierdzała tylko oczywisty fakt.

            Gdy mężczyzna uniósł wzrok, tak, że jego oczy spotkały się z tymi należącymi do brunetki, kobieta zadrżała. W oczach Ślizgona nie było nic radosnego, ani smutnego. Znów tylko pustka, nic więcej, niż bezdenna szarość.

             - Pamiętacie, gdy Voldemort kazał mi zabić Granger? Byłem w jej dormitorium, gdy spała. Patrzyłem na jej twarz. Malował się na niej spokój. Cholera, to było bezsensowne! Wrzała wojna, wszyscy wokół walczyli, zaklęcia leciały we wszystkie strony, na każdym kroku czaiła się śmierć, a ona spała, tak niewinna, tak bezbronna! Miałem ją zabić, rozumiecie? To jej twarz prześladuje mnie w koszmarach. Jej twarz, pokryta krwią. Jej twarz, zakryta bliznami, których żaden magomedyk nie umiałby wyleczyć. Jej twarz, ze ściekającymi po policzkach łzami. Ona mnie prześladuje, rozumiecie? Zabiłem tyle osób, ale w śnie widzę tylko ją, kobietę, której nawet nie skrzywdziłem, której nie umiałem zranić? Dlaczego? DLACZEGO, DO CHOLERY?

            W pomieszczeniu zapadła cisza, przerywana tylko rytmicznym tykaniem zegara. Draco wziął głęboki wdech.

            - Wyjdźcie stąd. Proszę. Po prostu… idźcie.